ျပင္ဦးလြင္မွာ ဟိုတယ္တစ္ခုရွိတယ္ဗ်..။
နာမည္ေတာ့ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူး..။ အဂၤလိပ္လက္ထက္ ကတည္းက ရွိခဲ့တဲ့ဟိုတယ္တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ..
ဒီေလာက္ဆို သိမယ္ပါတယ္..။ တစ္ေခါက္က မိသားစုလိုက္ ခရီးထြက္ရင္းနဲ႕ အဲ့ဒီဟိုတယ္မွာ ၀င္တည္းခဲ့ျဖစ္ၾကတယ္..။
ဟိုတယ္၀န္းထဲ ၀င္၀င္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္
ကိုယ္ေပၚက ထူးဆန္းစြာ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြ ထလာတာကို သိလိုက္ရတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ၿပီ..။
ဒီဟိုတယ္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနျပီ…။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထင္ေနလို႕လား မသိဘူး…။
ဟိုတယ္က လူသူကင္းမဲ့ၿပီး ေျခာက္ကပ္ေနတယ္လို႕ ခံစားမိတယ္..။ ဒါနဲ႕ပဲ Reception မွာ
Check-In ၀င္ေတာ့ မေနႏိုင္ပဲ ေမးမိေသးတယ္…။
"ခရီးသြားရာသီ မဟုတ္ေတာ့ လူပါးေနတာပါ…"
တဲ့..။
အေျဖက လက္ခံႏိုင္စရာရွိတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငါကိုက အေတြးလြန္ေနတာ ပါေလလို႕
ေျဖသိမ့္လိုက္တယ္…။ ဒါနဲ႕ပဲ အခန္းေတြ လုိက္ျပေပးဖို႕ဆိုၿပီး အေဆာင္ တစ္ခုကို ေခၚသြားတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ေတာ့ အဲ့ဒီအေဆာင္က ၀န္းၾကီးက်င္ ညာဘက္ေထာင့္ဆံုး မွာ ရွိတယ္ဗ်..။
သီးသန္႕ၾကီး ရွိေနတဲ့ အေဆာင္ၾကီးေပါ့..။ သြားရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာၾကည့္မိသေလာက္ ဒီအေဆာင္ၾကီးကို
အဂၤလိပ္ေခတ္ထဲက တည္ေဆာက္ထားပံုရတယ္..။ သစ္သားေတြကိုပဲ အမ်ားဆံုး အသံုးျပဳထားၿပီး ဒီဘက္ေခတ္မွာ
အနည္းငယ္သာ ျပန္မြန္းမံထားတယ္လို႕ ယူဆရတယ္..။
အဲ့ဒီအေဆာင္ထဲ ၀င္လိုက္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္
ၾကက္သီးေတြ ထလာျပန္တယ္..။ အေဆာင္ေစာင့္တဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ေျပးလာၿပီး ဟိုတယ္၀န္ထမ္းနဲ႕
စကားေတြ ေျပာၾကတယ္..။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အေပၚ ထပ္ကို ေခၚသြားတယ္..။ အေဆာင္တစ္ခုလည္း
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနၿပီး ၾကမ္းခင္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ေျခသံ
"တကၽြီကၽြီ" က က်ယ္ေလွာင္စြာ ထြက္ေနတယ္..။ ဒီလိုနဲ႕ အေဖနဲ႕အေမက တစ္ခန္း ကၽြန္ေတာ္က
တစ္ခန္း ကပ္လ်က္ အခန္း ၂ ခန္းကို ယူလုိက္ၾကတယ္..။
"အစ္ကို ဒီအခန္းမွာ ေနမလို႕လား.."
"ဟုတ္တယ္ေလ… ဘာလုိ႕လဲ.."
"ေၾသာ္..ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး..ဒီအခန္းထဲမွာ
အခန္းတစ္ခန္း အပိုရွိတယ္..အဲ့ဒါကို မဖြင့္ပါနဲ႕လို႕ ေျပာမလို႕ပါ.."
"ဟင္ …. အခန္းအပို ဟုတ္လား… ဘယ္မွာလဲ…?
"
ဟိုတယ္၀န္ထမ္းက အိမ္သာအခန္းေလာက္ပဲ
က်ယ္တဲ့ အခန္းတစ္ခန္းကို လုိက္ျပတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကုတင္ ေျခရင္းေလာက္မွာ ရွိတာပါ…။
သံၾကိဳးနဲ႕ ေသာ့တစ္လံုးနဲ႕လည္း အခန္းကို အက်အန ခတ္ထားပါေသးတယ္..။
"မင္းဟာက ေသာ့ခတ္ထားတာပဲ..ဖြင့္ခ်င္ရင္ေတာ့
ဖြင့္လို႕မရပါဘူး.."
"အရင္က ေသာ့မခတ္ထားပါဘူး… ခုမွ
ဘာလို႕ခတ္လိုက္လဲ မသိဘူး…"
ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး
ဟိုတယ္၀န္ထမ္းက အေလာတၾကီး ျပန္သြားခဲ့သည္။ အခ်ိန္က ေန႕လည္ ၂း၀၀ နာရီေလာက္ပဲ ရွိေသးေပမယ့္
ခရီးကလည္း ပန္းလာတာေၾကာင့္ တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္စက္ခ်င္တာေၾကာင့္ အေမတို႕ကို ေျပာၿပီး
အိပ္စက္လုိက္သည္။
ရုတ္တရက္ ႏိုးလာေတာ့ ညေန (၅း၀၀) နာရီထိုးေနၿပီ..။
အေဖနဲ႕အေမ အခန္းကို သြားၾကည့္ေတာ့ မရွိ.. ။ အျပင္ထြက္သြားၿပီ ထင္သည္။ ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…
"သားေရ… အေမတို႕ ဒီက အသိတစ္ေယာက္အိမ္မွာ
.. သားအိပ္ေနတာနဲ႕ မႏိႈးေတာ့တာ..သား လိုက္ခ်င္လိုက္ခဲ့ေလ.. အေမတို႕ေတာ့ ဒီည ျပန္လာခ်င္မွ
ျပန္လာျဖစ္မယ္.. ညတစ္အားနက္သြားရင္ ဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့မယ္… သားတစ္ေယာက္တည္း ေနရဲလား..အဲ့ဒီမွာ…"
"ဟုတ္…မလိုက္လာေတာ့ဘူး…သားေနရဲပါတယ္….."
ဗိုက္ကဆာလာတာေၾကာင့္ အေစာင့္ေကာင္ေလးကို
လိုက္ရွာလိုက္သည္။
"ညီေလး..ဒီနားမွာ ဘာစားစရာရွိလဲ.."
"ဟိုးဘက္နားမွာ ထမင္းဆိုင္ရွိတယ္…
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မွာ..ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လိုက္ခဲ့ေလ.. လိုက္ျပေပးမယ္.."
"ဟင္.. မင္းက ျပန္ေတာ့မွာလား..
ဒီမွာေစာင့္ရတာ မဟုတ္ဘူးလား.."
"ကၽြန္ေတာ္က ေန႕ပဲ ေစာင့္တာ..
ညေစာင့္ေတာ့ မထားတာၾကာၿပီေလ…"
"ေၾသာ္…" ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေမးခ်င္ေပမယ့္လည္း
မေမးျဖစ္ခဲ့..။ ေတာ္ၾကာ ေၾကာက္တတ္လွေခ်လားလို႕ အထင္မခံႏိုင္…။
ဒီလိုနဲ႕ ထမင္းစားၿပီး ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
ည၈း၀၀ နာရီထိုးၿပီ..။ ဘာမွလုပ္စရာမရွိတာနဲ႕ Laptop ဖြင့္ၿပီး ေတြ႕ရာ ဗြီဒီယိုတစ္ဖိုင္ကို
ဖြင့္လိုက္သည္။ Evil Dead …။ မျဖစ္ေသးပါဘူး… ကိုယ္က တစ္ေယာက္တည္းပါဆိုမွ သရဲကားနဲ႕
လာတိုးေနတယ္..။ ေနာက္တစ္ဖိုင္ဖြင့္လုိက္သည္။ Walking Dead ..။ ဖြင့္သမွ် သရဲကားေတြခ်ည္းျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ကိုယ့္ laptop ထဲလည္း သရဲကားေတြပဲ စုထည့္ထားမိသည္ကိုး..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာမွမၾကည့္ေတာ့ပဲ
laptop ပိတ္ၿပီး အိပ္ဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
အိပ္ခါနီး ဘုရားရွိခိုးၿပီး ေမတၱာပို႕အမွ်ေ၀ေတာ့
ၾကက္သီးတစ္ၾကိမ္ ထလိုက္ေသးသည္..။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားပဲ အိပ္ယာ၀င္လုိက္သည္။
ဒီလိုနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ…. ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ
"အဟစ္…အဟစ္…အဟစ္…."
"ဟိ…ဟိ…ဟိ…ဟိ…"
ဟင္…. ကေလးနွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရီသံ..။ တိတိက်က်ေျပာရရင္..
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရီသံ…။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးမဖြင့္…။ ဒါေပမယ့္
အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ မဟုတ္…။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနတာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဒီရီသံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကုတင္ေျခရင္းကေန
ၾကားေနရျခင္းျဖစ္သည္။ တိတိက်က်ဆိုရရင္ ဟိုအခန္းထဲကေန ထြက္လာျခင္း..။
"ဟိ..ဟိ..ဟိ…ဟိ… အဟစ္…ဟစ္…ဟစ္…"
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ အိပ္ေနရင္းကေန
မ်က္လံုးေလး အသာဖြင့္ၿပီး ေျခရင္းက အခန္းကို ၾကည့္လိုက္ မိသည္။
ဟင္…။ ေသာ့…သံၾကိဳး…။ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ပါလား…။
ေန႕ခင္းက ေတြ႕ခဲ့သည့္ ေသာ့နဲ႕သံၾကိဳး မရွိေတာ့..။ တံခါးမွ ေစ့သာထားသည့္ ပံုစံျဖစ္ေနသလို
အခန္းထဲမွ အလင္းေရာင္အနည္းငယ္က အျပင္သို႕ ျဖာထြက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုတင္ေပၚက အသာထလိုက္သည္။
ျပီးေတာ့ အသံမထြက္ေအာင္ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ဟေနတဲ့တံခါးကေန အခန္းတြင္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။
အခန္းအတြင္းမွာက….
အသက္ ၅ ႏွစ္နဲ႕ ၆ ႏွစ္ၾကားမွာ ရွိတဲ့
အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး ေကာင္ေ လးနဲ႕ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မယံု…။
မ်က္လံုးကို ေသခ်ာပြတ္ျပီး ျပန္ၾကည့္ၾကည့္သည္။ ေကာင္ေလးနဲ႕ ေကာင္မေလးကိုေတြ႕ဆဲပင္…
ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္စြာ ေၾကာင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူတို႕ေဆာ့ကစားေန ရင္းမွ ေကာင္ေလးက
ေကာင္မေလးလက္ကို ဆြဲလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ လူမပါလာပဲ ေကာင္မေလး လက္ခ်ည္းသက္သက္သာ ေကာင္ေလးဆီပါလာသည္။
"ေအာင္မေလးဗ်…."
ကၽြန္ေတာ္လန္႕ၿပီး ေအာ္လိုက္မိသည္။
ေကာင္ေလးနဲ႕ ေကာင္မေလးတို႕ရဲ႕ မ်က္လံုးအစံုက ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္း ၾကည့္ေနတဲ့ တံခါးၾကားသို႕
ေရာက္လာသည္။ သူတို႕ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက အသက္မပါတဲ့ အရုပ္မ်က္လံုးေတြလို တံခါးၾကားက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးနဲ႕ ဆံုမိၾကသည္။
"အားးးးးး…"
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ပဲ… အခန္းျပင္ ကိုထြက္ေျပး သည္။
ေအာက္ထပ္ကို ေျပးဆင္းသည္။ ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္က "တကၽြီကၽြီ" နဲ႕ ေျခသံမ်ားကို
ထပ္မံၾကားရသည္။ ေသခ်ာၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ကို တစ္စံုတစ္ခု လုိက္ေနျပီ..။ အျပင္ထြက္ဖုိ႕
တံခါးဆီကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးဖြင့္ဖို႕ လုပ္ေနတုန္း. အေပၚက ေျခသံေတြက
ေအာက္ကို ေရာက္လာၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ဟို ကေလး ႏွစ္ေယာက္….။ အေရးထဲ
အေဆာင္တံခါးက ဖြင့္လို႕မရ ၾကပ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုး တံခါး ဖြင့္လို႕ရေတာ့ အျပင္ကိုေျပးထြက္သည္။
အျပင္မွာလည္း ေမွာင္မည္းေနၿပီး ဘာကိုမွ သည္းသည္းကြဲကြဲမျမင္ရ..။ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့
ဟိုကေလးႏွစ္ေယာက္ လိုက္လာေသးသည္။ ဒါနဲ႕ ျခံ၀န္းတံခါးဆီကိုကၽြန္ေတာ္ ေျပးသည္။ ကံဆိုးစြာ
ျခံ၀န္းတံခါးက ေသာ့ခတ္ထားသည္။ မတတ္ႏိုင္..။ ျခံ၀န္းကို ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ေက်ာ္လိုက္သည္။
လမ္းမၾကီးေပၚကို ေရာက္ေတာ့ လမ္းမီးေတြ ထိန္ထိန္သာေနတာေၾကာင့္ အနည္းငယ္အားရွိသြားသည္။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆက္မလိုက္လာေတာ့ပဲ ျခံ၀န္းတစ္ခါးကို ကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုး ေသေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာက အျမန္ေျပးထြက္ခဲ့ၿပီး….
ျပင္ဦးလြင္ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းရဲ႕အေရွ႕က ရုပ္ထုၾကီးေတြ ေအာက္မွာ ထိုင္ျပီး မိုးအလင္းကို
ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေန႕ မနက္လင္းလင္းခ်င္းပဲ P.C.O ကေန အေမတို႕ဆီကို ဖုန္းဆက္ အထုတ္အပိုးေတြ
ျပန္ယူၿပီး အဆိုပါ ဟိုတယ္ကေန အျပီးေျပာင္းခဲ့ေလေတာ့သည္။
ေၾသာ္…ေမ့လို႕… ကၽြန္ေတာ္ တည္းခဲ့ရတဲ့
အခန္း နံပါတ္က….101…ပါ…။ အခန္းအပိုရွိတဲ့ အခန္းဆိုရင္ အဲ့ဒီ ဟိုတယ္က ၀န္ထမ္းေတြ အကုန္သိပါတယ္..။
မယံုရင္ေတာ့ သြားၿပီး တည္းၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ..။
ေအာင္ထြန္းဦး
