Friday, February 28, 2014

Highway ခရီး တစ္ညတာ

 



ညေန (၄း၀၀) နာရီ..။ ကိုယ္စီးရမည့္ ကားကို ၾကည့္ျပီး ေက်နပ္ေနမိသည္။ စီးရမွာ အေတာ္ ဇိမ္က်မည့္ ကားၾကီး…။ ဟုတ္သည္။ အခုေနာက္ပိုင္း အထူး express ကားေတြ ေျပးဆြဲလာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို မၾကာခဏ ခရီးသြားေနသူမ်ားအဖို႕ အရမ္း ကို အဆင္ေျပလြန္းသည္။ ေလယာဥ္ မစီးႏိုင္သူမ်ားအဖို႕ ယခင္က ကုန္းလမ္းအျဖစ္ ရထားကိုသာ အားကိုး အားထား ျပဳခဲ့ရမွ ယခုအခါေတာ့ အဆင္ေျပေျပနဲ႕ သြားလာႏိုင္ ၾကျပီ ျဖစ္သည္။

အခုလည္း ရန္ကုန္ကို ခဏတစ္ျဖဳတ္လာဖို႕ရွိတာေၾကာင့္ ကားဂိတ္ ေရာက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ (၄း၀၀) နာရီ ထိုးသည္ႏွင့္ ကားေပၚကို ကၽြန္ေတာ္တက္လိုက္သည္။ ခရီးသြားဖူးသူတိုင္း သိၾကမည္ထင္သည္။ ကိုယ္ ဘယ္တူနဲ႕အတူ ထိုင္ခံု အတူထိုင္ရမလဲဆိုတာ စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းသည္။ ေယာက္်ားေလး အမ်ားစုကေတာ့ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြနဲ႕ အတူထိုင္ရဖို႕ ဆုေတာင္းၾကမိထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလို ဆုေတာင္း ၾကတိုင္း ၀တုတ္တုတ္ အေဒၚၾကီးေတြ..၊ အရက္မူးေနတဲ့ သူေတြ..၊ အိပ္ခ်ိန္မရွိေအာင္ စကားမ်ားျပီး ဆံုးမ ၾသ၀ါဒ ေပးတတ္တဲ့ လူၾကီးသူမ မ်ားႏွင့္သာ အတူထိုင္ရသည္က မ်ားသည္။

ယခုလည္း စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ၀တ္မႈန္ေရႊရည္ နီးနီးလွပေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ အတူထုိင္ရဖို႕ စိတ္ ကူးယာဥ္ျပီး ကားထဲ၀င္လိုက္သည္။ မိမိထိုင္နံပါတ္က ၁၅။ ၁၆ မွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေန..။ မေရာက္ေသးတာ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚတက္ျပီး ၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ကားစထြက္သည္။ ေဘးက ထိုင္ခံုမွာ လူမေရာက္ လာေသး..။ ေၾသာ္… သိျပီ..။ သီေပါ..၊ ေက်ာက္မဲ တို႕မွာ လမ္းၾကံဳ ၀င္တင္မွာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ကားစီးရင္ အိပ္တတ္သည္က ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ျဖစ္သည္။ စထြက္ကတည္းက အိပ္လိုက္တာ ညစာ စားဖုိ႕ ေက်ာက္မဲ ေရာက္မွ ႏႈိးသည္။ မိမိေဘးခံုေနရာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘယ္သူမွ မရွိေသး။ ဒါဆိုရင္ ဒီေနရာသည္ ေရာင္းမထြက္သည့္ခံု ျဖစ္ဖို႕မ်ားသည္။ ကံေကာင္းျပီ..။ ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ခံုမွာ တစ္ေယာက္တည္း ပက္ပက္စက္စက္ အိပ္ျပီး စီးပစ္လိုက္အံုးမည္။

ဒီလိုနဲ႕ ညစာ စားေသာက္ျပီး ျပန္ထြက္ကတည္းက က်ယ္က်ယ္လြန္႕လြန္႕ႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး အိပ္ခဲ့ေတာ့သည္။  ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ..။ "ကၽြိ" ခနဲ ကားရပ္သံနဲ႕ အတူ ကားထိုးရပ္သြားတာ ေၾကာင့္ ႏိုးလာခဲ့သည္။ ႏိုးႏိုးခ်င္း ခ်က္ခ်င္းပဲ နာရီကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အခ်ိန္က (၁း၁၅) မိနစ္..။ ဒါဆို ယခု မႏၱေလးေက်ာ္ျပီး..၊ ေနျပည္ေတာ္ လမ္းေပၚမွာေရာက္ေနျပီလို႕ ခန္းမွန္းမိလိုက္သည္။

ကား ဒရိုင္ဘာနဲ႕ စပယ္ယာ အေပါင္းအပါမ်ား စကားေျပာဆိုေနသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။

"ဒီေနရာ ဒီလို အခ်ိန္ၾကီးမွာ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ညီမ.."

"ကၽြန္မ မွတ္မိတာ ဒီေနရာ ကၽြန္မတို႕ကားပ်က္ေနတာပါ..။ အဲ့ဒါ ကၽြန္မလည္း အေပါ့ခဏဆင္းသြားတာ ျပန္လည္း လာေရာ ကားက ထြက္သြားျပီး ကၽြန္မနဲ႕ သမီးေလး က်န္ခဲ့တာ.."

"ေၾသာ္.. ကေလးငယ္ေလးနဲ႕ကိုး… ညီမ ဘယ္က စီးလာတာလဲ..၊ ဘယ္ကားဂိတ္နဲ႕လာတာလဲ.."

"လားရႈိးကပါ..၊ ရန္ကုန္သြားမလို႕..၊ ဘာကား စီးလာလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး.၊ ညီမက ခရီးသြားေနက် မဟုတ္ဘူးေလ.."

ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ကားပ်က္လို႕ ျပင္ေနခ်ိန္မွာ သူမက ကေလးႏွင့္ အေပါ့ဆင္းသြားမည္။ ကားျပင္ျပီးေတာ့ ကားဆရာေတြက လူမစစ္ပဲ ကားေမာင္းထြက္သြားလို႕ သူတို႕ က်န္ခဲ့တာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေနရာ ကလည္း တစ္ကယ့္ကို ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ေနရာ။ မသမာသူမ်ားနဲ႕ ေတြ႕သြားလို႕ကေတာ့ မလြယ္..။

"ခံုလြတ္ ရွိေသးလားေဟ့.."

"တစ္ခံုလြတ္ေသးတယ္ ဆရာ.."

"တစ္ခံုေတာ့ လြတ္တယ္ ညီမ..၊ လိုက္ခဲ့လိုက္ေပါ့..၊ ရန္ကုန္ေရာက္မွ ဟိုကားမွာပါသြားတဲ့ ပစၥည္းေတြ စံုစမ္းျပီး ယူတာေပါ့.."

"ဟုတ္..၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္.."

ကားေပၚတက္လာျပီး သူမ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက ခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ပင္ရွိအံုးမည္။ ျဖဴေဖြး ႏုဖတ္ျပီး ေခ်ာေမာလွေသာ သူမကို ၾကည့္ရတာ ေငြေၾကးရွိ လူတန္းစားထဲမွ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အႏွီးပတ္ ထားေသာ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္က သူ႕လက္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ဒီလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ေခ်ာေမာ လွပေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကားၾကံဳသာ မေတြ႕လို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးရဲ။ ဒီလိုလမ္း ဒီလိုအခ်ိန္မွာက လူေကာင္းထက္ လူဆိုးေတြက ပိုမ်ားတာကိုး..။

သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ျပံဳးျပသည္။ အျပံဳးမွာ အသက္မပါလွ။ ဟန္လုပ္ျပံဳးျပမွန္း သိသာသည္။ သူမ အရမ္း ပင္ပန္းေနျပီထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလိုက္သင့္ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ျပီး ဘာမွ အေႏွာင့္အယွက္မေပးပဲ ျပန္လည္ အိပ္ဖို႕ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ 

ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲ အပုပ္နံ႕တစ္ခုရလာသည္။ အပုပ္နံ႕ကမွ ၾကြက္ေတြေသျပီး ရွာမေတြ႕တဲ့အခါ ရတဲ့ အနံ႕မ်ိဳး..။ အရင္က ဒါမ်ိဳးအနံ႕မရ။ ကၽြန္ေတာ္ အားနာ စြာနဲ႕ပဲ..

"ညီမ..၊ ကေလးက..၊ အေလးမ်ား သြားထားလား မသိဘူး..၊ အနံ႕ရလို႕…"

"ေၾသာ္..၊ ၾကည့္လုိက္အံုးမယ္..၊ မသြားထားပါဘူး အကိုရဲ႕..၊ ဘာအနဲ႕ရလို႕လဲ.."

"ဟိုေလ..၊ ၾကြက္ပုပ္နံ႕လိုလို..၊ အသားပုပ္နံ႕လိုလိုပဲ..၊ အရမ္းကို ဆိုးတယ္.."

"ဟုတ္လား..၊ ညီမေတာ့ မရပါဘူး.."

"စပယ္ယာအကို..၊ ဒီနား တစ္ခ်က္လာပါအံုးဗ်ာ..၊ ဘာအနံ႕ရလဲလို႕.."

စပယ္ယာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္အနား ေလွ်ာက္လာျပီး တရႈံရႈံနဲ႕ အနံ႕ခံသည္။

"မရပါဘူး အကိုရ..၊ အကို စိတ္ထင္လို႕ပါ..၊ ကၽြန္ေတာ္ air freshener ေလး လာဖ်န္းေပးမယ္.."

"ေအး..ေအး.."

Air freshener လာဖ်န္းေပးသည့္ေနာက္တြင္ အနံ႕ဆိုးက အနည္းငယ္သက္သာသြားသည္။ လံုး၀ ေပ်ာက္သြား သည္ေတာ့ မဟုတ္။ နံေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ က်တယ္ ထင္မွာစိုးတာေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာပဲ ဆက္အိပ္ဖို႕ ၾကိဳးစားလုိက္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ.. ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းနဲ႕ ေနာက္ေက်ာ တစ္ျပင္လံုး ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြ တဖ်င္းဖ်င္းထသြားသည္။ ဒုတ္ခေတာ့ေရာက္ျပီ..။ ဒီလို ၾကက္သီးေမြးညွင္းထတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သရဲ နဲ႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။
သူမက…။ သူမက.. ဘယ္သူလဲ…၊ လူေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား…။ ကၽြန္ေတာ္ မ၀ံ့ရဲစြာ သူမဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ လုိက္သည္။ ျပဴးေၾကာင္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရဲစြန္႕ျပီး တစ္ခု စမ္းသပ္လုိက္သည္။

"အဟြတ္…၊ အဟြတ္…"

ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခ်ာင္းဆိုးသလိုလုပ္ျပီး လက္ကို သူမမ်က္စိေရွ႕မွာ ရုတ္တရက္လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ကို လွည့္ျပီးျပဴးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုး မ်က္ေတာင္ လံုး၀ခတ္မသြား..။ ေသခ်ာျပီ..။ သူမ သည္ လူမဟုတ္။ သရဲ..။ သရဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူခ်ီထားတဲ့ ကေလးကို ငံု႕ၾကည့္လုိက္သည္။ ပိုေသခ်ာ သြားသည္။ သူမ ခ်ီထားသည္မွာ ကေလးမွာ ေခါင္းသာ ပါျပီး ခႏၶာကိုယ္မပါ..။ ကေလးငယ္ေလးက မ်က္လံုးျပဴး ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္လံုးမွိတ္လုိက္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးသည္။ ဒါ တစ္ကယ္မဟုတ္ဘူး.။ အိပ္မက္ မက္ေနတာ..။ အိပ္မက္က ႏိုးစမ္း..။ ႏိုးစမ္းပါ..။ သတိျပန္ထားျပီး သူမကိုျပန္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ျပဴးေၾကာင္ၾကည့္ေနေသာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္လံုးေလး လံုးက ေနရာမေရႊ႕..။ ေသခ်ာသည္။ ဒါ အိပ္မက္မွ မဟုတ္တာ။ တစ္ကယ္ ျဖစ္ေနတာၾကီး.။
ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ထဲကေန ဘုရားစာဆိုျပီး..၊ ေမတၱာသုတ္ကို အဆက္မျပတ္ ရႊတ္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ စိတ္ကိုလည္း သူ႕ဖက္မေရာက္ေအာင္.. ဘုရားစာထဲကိုသာ အာရံုပို႕လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ စပယ္ယာကို 

"ကၽြန္ေတာ့္ကို တရားေခြ တုိးတိုးေလးဖြင့္ေပးပါလား..၊ အိပ္ရင္း တရားနာလို႕ရတာေပါ့.."

တိုးညွင္း သိမ္ေမြ႕ေသာ တရားသံက ၾကားရရံုေလး ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တရားနာရင္း စိတ္ကို မျပန္႕လြင္ေအာင္ ထိန္းရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ မနက္ ႏိုးႏိုးခ်င္း ၾကည့္မိတာက ေဘးနားက ေနရာ..
ဘယ္သူမွရွိမေန..။ ကၽြန္ေတာ္ စပယ္ယာကို ေမးၾကည့္သည္။

"ေဘးနားက လမ္းၾကံဳလိုက္လာတဲ့ ညီမ ဆင္းသြားျပီလား.."

"မဆင္းပါဘူး..၊ ကားက လံုး၀မရပ္ဘူး..၊ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းေနတာေလ.."

"အခုသူ မရွိေတာ့ဘူးေလ…"

"ခံုမ်ား ေျပာင္းထိုင္ေနသလား…"

သူေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားထဲက ခံုေတြအားလံုး လုိက္စစ္ၾကည့္သည္။ မေတြ႕..။

"မရွိပါဘူးကြာ..၊ မင္းတို႕ကလည္း လူတစ္ေယာက္လံုး ေပ်ာက္သြားတာကိုေတာင္ မသိဘူးလား.."

"အာ.. အကိုကလည္း ကားမွ မရပ္တာ..၊ လူစစ္ဖို႕ မလိုဘူးေလ..၊ ထူးဆန္းတယ္ဗ်ာ..၊ ဘယ္ေရာက္သြားတာ လဲ ဒီသားအမိ…"

"ေနပါအံုး…၊ ေနာက္တစ္ခုက…၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားက… လားရႈိးကေန အေစာဆံုးထြက္တဲ့ကား.. ေရွ႕မွာ ဘယ္ လားရႈိးကားမွ မရွိဘူး.."

"မင္းဟာ ေသခ်ာလို႕လားကြာ.."

"အာ အကိုကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဘယ္ကား ဘယ္ေရာက္ပီ ဆိုတာ အခ်ိန္ျပည့္ ဖုန္းနဲ႕ခ်ိတ္ေနတာဗ်.."

"ဒါဆို ငါတို႕ေတြ႕ခဲ့တာ ဘာၾကီးလဲ…"

"လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္က အဲ့ဒီေနရာတစ္၀ိုက္မွာ ကားတိုက္မႈ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်…။ အမိ်ဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႕ ကေလး တစ္ေယာက္ ပြဲခ်င္းျပီးဆံုးသြားတယ္တဲ့ .. သတင္းစာထဲမွာေတာ့ ဖတ္လိုက္ရတယ္… ကၽြန္ေတာ္ တို႕ တင္ခဲ့တာ အဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနမလား.."

"ျဖစ္ေနမလား မဟုတ္ဘူး.. ျဖစ္ေနတာေဟ့..၊ မင္းကို ေျပာျပလုိက္အံုးမယ္..၊ ေအး..၊ သူခ်ီထားတဲ့ကေလးက ေခါင္းပဲ ရွိတယ္..။ ကိုယ္မရွိဘူး..။ ငါ့ကို ဘာမွ ဒုကၡမေပးတာနဲ႕ ငါလည္း တစ္ညလံုး ဘုရားစာေတြရြတ္၊ ေမတၱာေတြ ပို႕ေနလိုက္တာ.၊ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ညပိုင္းဆို မင္းတို႕ ကားေပၚမွာ တရားေခြေလး ၾကားရရံုဖြင့္ထားပါကြာ…၊ ေဘးကင္းတာေပါ့.."

ဒီလိုပါပဲ..။ အဲ့ဒီ နာမည္ၾကီးတဲ့ အျမန္လမ္းမၾကီးမွာ.. လူမသိသူမသိပဲ.. ညေမွာင္ေမွာင္မွာ.. ကားတားတားျပီး စီးတတ္ၾကတဲ့ သူေတြ ပိုမိုမ်ားလာသလို လမ္းေပၚမွာ ကားတိုက္မႈ၊ ကားေမွာက္မႈ၊ လူေသဆံုးမႈေတြကလည္း ပိုမို ျဖစ္လာၾကတာဟာ တိုက္ဆိုင္မႈ တစ္ခုလားဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းေျခာက္ ေစခဲ့ပါတယ္..။ 

သင္တို႕လည္း ညဘက္ အဲ့ဒီလမ္းေပၚမွာ ခရီးေ၀းကား စီးရတဲ့အခါ လမ္းၾကံဳလို႕ တားဆီးတဲ့ မသကၤာဖြယ္ရာ လူမ်ားေတြ႕ရင္ ေမတၱာသုတ္ကိုသာ နာနာဖိရႊတ္ပါလို႕ အၾကံေပးလိုက္ရပါေစ..။

ေအာင္ထြန္းဦး

Tuesday, February 25, 2014

သံသရာ တစ္ေကြ႕ ေတြ႕ၾကရာ၀ယ္




"ဆြမ္းအုပ္နီနီ..အေမ..ရြက္လို႕…. နက္ျဖန္ နံနက္ ေက်ာင္းတက္မယ္…."

ဒီကဗ်ာေလးကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းၾကိဳက္သည္။ ေမေမနဲ႕ ဒီကဗ်ာေလး ဆိုရသည့္ အခ်ိန္သည္ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြ ျဖစ္သည္။ မူၾကိဳက ျပန္လာသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းက သင္ေပးလိုက္သည့္ ကဗ်ာေလးေတြကို ညအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္ ေမ့ေမ့ဗိုက္ေပၚထိုင္ျပီး ဟန္အမူရာနဲ႕ ဆိုျပရတာကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းႏွစ္ျခိဳက္သည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေမေမႏွင့္အတူ ေဖေဖပါ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေက်နပ္စြာ ျပံဳးျပီး ၾကည့္ေနတတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမကို အရမ္းခ်စ္သည္။ ဒီလိုပဲ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႕ကို အရမ္းခ်စ္သည္ဟု ထင္မိသည္။

ညဘက္ေရာက္မွာကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ေနမိသည္။ အထူးသျဖင့္ ၈း၀၀ နာရီသတင္းလာမွာကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၈း၀၀ နာရီသတင္းလာသံၾကားသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္စာလုပ္ဖုိ႕ ေမေမလာေျပာလိမ့္မည္။ ေဖေဖနဲ႕ေမေမကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အရင္ကေလာက္ မခ်စ္ေတာ့ဟု ထင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႕ကို စာၾကည့္ဖို႕၊ စာၾကိဳးစားဖို႕သာ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနျပီး ညအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္ ေမ့ေမ့ဗိုက္ေပၚမွာ သီခ်င္းဆိုျပသူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ေတာ့တာ ၾကာျပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႕ေနရာတြင္ ေနရာယူထားေသာ ညီေလးကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ အူတို ေနမိသည္။

ေဖေဖနဲ႕ေမေမကို ၾကည့္ရတာ ခုတစ္ေလာ အေတာ့္ကို အိုမင္းလာသလိုပင္။ စီးပြားေရး အဆင္မေျပတာအျပင္ အလုပ္ပင္ပန္းတာေၾကာင့္လည္း ပါမည္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခုပူဆာ တိုင္း ေဖေဖနဲ႕ေမေမ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတတ္သည္။ အရင္က ဒီလိုမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တာကိုေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္ေပးတတ္သည္။ ခက္သည္က ေမေမက တစ္ဗ်စ္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာတတ္သည့္ အက်င့္ရလာသည္။ ပိုက္ဆံေတာင္းရမွာထက္ ဒီတစ္ဗ်စ္ဗ်စ္ေတာက္ စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္မုန္းမိသည္။ မိဘေတြ အသက္ၾကီးလာလွ်င္ ဒီလိုပါပဲဟုသာ ျဖည့္ေတြး မိလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ဘြဲ႕ယူသည့္ေန႕က မျမင္ေတြ႕ရတာ ၾကာျပီျဖစ္သည့္ ေဖေဖနဲ႕ေမေမတို႕ရဲ႕ ျပံဳးရႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ ငယ္တုန္းက ေမေမ့ဗိုက္ေပၚမွာ သီခ်င္းဆိုျပတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ဒီလိုေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ဒီလိုေပ်ာ္တာ ကၽြန္ေတာ္အျမဲျမင္ခ်င္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီလိုေပ်ာ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရမ္းေပ်ာ္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္အလုပ္စ၀င္၀င္ခ်င္း ရတဲ့လစာကို ကန္ေတာ့ ေတာ့ ေမေမမ်က္ရည္က်သည္။ ေဖေဖ မ်က္နွာလႊဲျပီး ဆုတိုတို တုတ္တုတ္ေပးသည္။ ဆုေပးတဲ့ ေဖေဖ့အသံေတြ တုန္ေနသလို မ်က္ရည္ေတြၾကားက ေမေမ့ မ်က္ႏွာသည္ လည္း ျပံဳးရႊင္ေနသည္။ 

ဒီေန႕ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာ ေတာ္ေတာ္ညိွဳးေနသည္။ ေဖေဖ့ကိုၾကည့္ရတာ ဂဃာမျငိမ္ျဖစ္ေနသည္။ ထိုင္ေနလိုက္ ခဏေနရင္ အိမ္ထဲလမ္းေလွ်ာက္လိုက္.၊ လဲအိပ္လိုက္နဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ ၾကာလာေတာ့ မေနႏိုင္ ေတာ့သည့္ ေမေမက .."ကဲ..အဘိုးၾကီး.၊ ဒီေန႕က စျပီး ပင္စင္ယူျပီးျပီဆိုေတာ့..၊ ေရွ႕ေလွ်ာက္ တစ္ေနကုန္ အိမ္မွာပဲ ေနရေတာ့မွာ..၊ အိမ္နဲ႕ ေနသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစား.." ..။ ဟုတ္သည္။ ေဖေဖသည္လည္း အသက္ ေျခာက္ဆယ္ျပည့္လို႕ ပင္စင္ယူျပီး အိမ္မွာ နားေနရေတာ့မည့္ အသက္အရြယ္ ေရာက္ေနျပီပဲ..။

ကၽြန္ေတာ္ မဂၤလာေဆာင္ျပီးရင္ အိမ္ခြဲေနမယ္ ေျပာေတာ့ ေဖေဖေရာ..၊ ေမေမ ေရာ.. မ်က္နွာ မေကာင္းၾက။ ေဖေဖကေတာ့ ဘာမွေျပာပဲ တစ္ေနရာကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေမေမကေတာ့.."သားရယ္..၊ သားမိန္းမကို ဒီအိမ္မွာလိုက္ေနခိုင္းပါလားကြယ္..၊ ေမေမတို႕ အဆင္ေျပ ေအာင္ေနပါ့မယ္.."..။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းသြားသည္။ ေမေမတို႕က အဆင္ေျပေအာင္ ေနေပး မည္တဲ့လား..။ ဒါေပမယ့္.."သူက မိဘေတြအိမ္မွာ မကပ္ေနခ်င္ဘူးတဲ့…။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အိမ္ခြဲ ေနခ်င္တာ ေမေမရဲ႕..၊ မပူပါနဲ႕..၊ သားေမေမတို႕ကို လတိုင္း ၾကည့္ေပးမွာပါ…"..။ ေမေမ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့..။ ေဖေဖကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အေ၀းကို ေငးလ်က္..။

ကၽြန္ေတာ္ ခုတစ္ေလာ ေဖေဖတို႕အိမ္ကို သိပ္မေရာက္ျဖစ္။ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ခရီးေတြ ပတ္ထြက္ ေနရတာေၾကာင့္လည္း ပါသည္။ နယ္ေရာက္ေနတုန္း ေမေမဖုန္းဆက္လာေသးသည္။ လိုင္းက မၾကည္တာေၾကာင့္ ဘာသံမွ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားလိုက္..။ ေဖေဖ ေနမေကာင္းဘူး ဆိုတာေတာ့ ၾကားလုိက္သည္။ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ၾကားလိုက္ရတဲ့သတင္းက ေဖေဖ ဆံုးျပီတဲ့..။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို တဖြေဖြ ေမးေနသည္တဲ့..။ ေဖေဖ့ အသက္ကိုေတာင္ မမီလိုက္နိုင္သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း။ သားသမီးေတြ အတြက္ အသက္ ေျခာက္ဆယ္အထိ မနားမေန တာ၀န္ယူေပးခဲ့ေသာ ေဖေဖ..၊ အခုမွ အနားယူရတာ ဘာမွ မၾကာေသး..။ အရင္က ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ဒဏ္ေတြကို အခုမွ စုျပီး ခံရတာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သားသမီးေတြကို ေကၽြးေမြးျပဳစုပ်ိဳး ေထာင္ေပးဖို႕ လူေလာကထဲေရာက္လာျပီး တာ၀န္ေက်လို႕ ျပန္သြားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။

ေမေမက တရားစခန္း၀င္မည္ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မတားမိ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေမေမရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္ ရွာတာ မွန္တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့ကို ကားနဲ႕ တရား စခန္းလိုက္ပို႕ဖို႕ လုပ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ ေမေမ အိမ္ကို အၾကာၾကီး ၾကည့္ေနသည္။ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကုန္ဆံုးေနထိုင္ခဲ့သည့္ ဒီအိမ္ၾကီးကို သံေဃာဇဥ္ျဖတ္ဖို႕ ေမေမေနာက္ဆံုး အေနႏွင့္ ၾကည့္တာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အၾကာၾကီး ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့အၾကည့္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္၀ံ့ပဲ ေခါင္းကို ငံု႕ထားလုိက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ သားေလးကို အရမ္းခ်စ္သည္။ အသက္ထက္ပိုခ်စ္သည္ဆိုေသာ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာမွာ သံုးခ်င္သည္။ ညအိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္ သားေလးရဲ႕ ကဗ်ာရႊတ္ဆိုသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ေန႕ တာ ေမာပန္းမႈအားလံုးကို ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္စြမ္းခဲ့သည္။ သားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းခ်စ္သည္။ ထုိ႕အတူပင္ သားေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္နည္းတူ ခ်စ္လိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။

ေအာင္ထြန္းဦး

Friday, February 21, 2014

ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာေဖြျခင္း


လူ (၅၀) ဦးခန္႕ဟာ ခန္းမ တစ္ခုထဲမွာ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုကို တက္ေရာက္ေနပါတယ္..။ ေဟာေျပာ သူက ရုတ္တရက္ စကားေျပာတာကို ရပ္လိုက္ျပီး လူတစ္ေယာက္ကို အေရာင္တူ ေဘာလံုး တစ္လံုး ဆီ ေ၀ငွေပးလိုက္ပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ marker pen တစ္ေခ်ာင္းဆီေပးျပီး သူတို႕ရဲ႕ နာမည္ေတြကို ေဘာလံုးေတြေပၚ ေရးခိုင္းလိုက္ပါတယ္..။ ျပီးေတာ့ သူဟာ ေဘာလံုးေတြကို ျပန္လည္ သိမ္းယူလိုက္ ျပီး အခန္းတစ္ခုထဲမွာ ထည့္ထားလိုက္ပါတယ္..။

သူဟာ ေဟာေျပာပြဲ တက္ေရာက္လာတဲ့ လူ (၅၀) ကို အခန္းထဲ ထည့္ထားတဲ့ ေဘာလံုးေတြထဲက မိမိနာမည္ေရးထားတဲ့ေဘာလံုးကို အခ်ိန္ ၅ မိနစ္အတြင္း ရွာယူလာဖို႕ေျပာပါတယ္..။

သူတို႕ဟာ အားၾကိဳးမာန္တက္နဲ႕ အေရာင္ တူေဘာလံုးေတြ ကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြၾကပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ ၅ မိနစ္ျပည့္သည့္တိုင္ေအာင္ သူတို႕ရဲ႕ နာမည္နဲ႕ ေဘာလံုးကိုေတာ့ မရွာႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး..။

အဲ့ဒီေနာက္မွာ ေဟာေျပာသူက လူ (၅၀) ထဲမွ တစ္ဦးကို ေခၚလိုက္ျပီး က်ရာ ေဘာလံုးကို ေကာက္ ခိုင္းလိုက္ပါ တယ္..။ ျပီးေတာ့ ေဘာလံုးေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ နာမည္ကို ေအာ္ေပးျပီး ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူကို ေပးလိုက္ပါတယ္..။ ၅ မိနစ္မျပည့္ခင္မွာပဲ လူတိုင္းဟာ သူတို႕နာမည္နဲ႕ ေဘာလံုးေတြ ကိုယ္စီ ရရွိ ေနပါျပီ..။

ဒီျဖစ္ရပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဘ၀မွာ ေန႕စဥ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာနဲ႕ အေတာ့္ကို ဆင္တူပါတယ္..။ လူတိုင္းဟာ သူတို႕ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ စိတ္ေက်နပ္မႈေတြအတြက္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွာေဖြၾကပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္ေနရာမွာ ရွာေဖြေတြ႕ႏိုင္လဲဆိုတာမသိၾကပါဘူး..။ အစစ္အမွန္ ေပ်ာ္ရႊင္ မႈဆိုတာ တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္..။ သူတို႕အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ မႈကို သင္ျဖည့္ဆည္းေပးလုိက္ပါ..။ သင့္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား မလြဲမေသြ ျပန္ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။

ေအာင္ထြန္းဦး

Saturday, February 15, 2014

ဖန္ခြက္ကို ေအာက္ခ်ပါ




စိတ္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ဟာ ပရိတ္သတ္ေတြကို ကိုယ့္အေပၚမွာရွိေနတဲ့ ဖိအားေတြကို ဘယ္လို ထိန္းခ်ဳပ္ ဖယ္ရွားရမလဲဆိုတာကို ေဟာေျပာေနပါတယ္..။ သူဟာ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကို ေျမွာက္ျပလိုက္ျပီး

"ဒီဖန္ခြက္ ဘယ္ေလာက္ ေလးမယ္လို႕ထင္လဲ…" လို႕ေမးလိုက္တယ္..။

ပရိတ္သတ္ေတြဆီက ၈ ေအာင္စ ကေန ၂၀ ေအာင္စ အထိအေလးခ်ိန္ ရွိေၾကာင္း အေျဖ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္..။

သူက ရွင္းျပတယ္.."ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ဒီခြက္ရဲ႕ အေလးခ်ိန္က အဓိက မက်ပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါခြက္ ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ကိုင္ထားရမလဲ ဆိုတာက ျပသနာပါ..။ တစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ကိုင္ထားရမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ ဒါက ျပသနာမဟုတ္ပါဘူး..။ ဒါေပမယ့္ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေမာင္းေတြ ကိုက္လာမယ္..။ တစ္ကယ္လို႕ တစ္ေနကုန္သာဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းထံုထိုင္းျပီး အေၾကာေတြ ေသသြားမယ္ ထင္ပါတယ္..။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဖန္ခြက္ရဲ႕အေလးခ်ိန္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲမသြားပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္သာ ၾကာၾကာကိုင္ရေလေလ..၊ ဖန္ခြက္က ပိုျပီးေလးလာ ေလေလ ပါပဲ..။

"ဒီလိုပါပဲ..။ ဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ ဖိအားေတြ၊ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြက ဖန္ခြက္ရဲ႕ အေလးခ်ိန္နဲ႕ တူပါတယ္..။ ခဏေလးပဲ သူတို႕အေၾကာင္းကို စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘာျပသနာမွ မရွိပါဘူး..။ နည္းနည္း အခ်ိန္ ၾကာၾကာ စဥ္းစားမိတာနဲ႕ သင့္ကို သူတို႕ ဒုကၡစေပးပါလိမ့္မယ္..။ ေနာက္ဆံုး တစ္ေနကုန္သာ စဥ္းစားေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သင္ စိတ္ဓါတ္ေတြက်ျပီး ဘာအၾကံဥာဏ္မွ မထြက္ပဲ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ပဲ ဖိအားေတြ ေအာက္ က်ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္..။
ဖိအားေတြကို လႊင့္ပစ္လိုက္ဖို႕ အေရးၾကီးပါတယ္..။

ညေနခင္း ေရာက္ျပီဆိုတာနဲ႕ သင့္မွာရွိတဲ့ စိုးရိမ္မႈေတြ၊ ပူပန္မႈေတြ၊ ဖိအားေတြ အလုပ္အေၾကာင္းေတြကို ေမ့ထားလိုက္ပါ..။ ညစာစားခ်ိန္၊ ညအိပ္ယာ၀င္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဒါေတြကို မသယ္ထားပါနဲ႕..။ ဖန္ခြက္ကုိ ေအာက္ကို ခ်ဖို႕ သတိရပါ..။
 

ေအာင္ထြန္းဦး

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

ထင္ျမင္ခ်က္ေလးေတြ ေရးေပးခဲ့ပါ