ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သရဲပူးျခင္း (သရဲ၊နာနာဘာ၀မ်ားႏွင့္ ကခုန္ျခင္း - ၅)

ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက စစ္သားဆိုေတာ့ အေဖတာ၀န္က်ရာ ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုက လိုက္ေနရပါတယ္…။ ဒါေၾကာင့္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ဖူးၿပီး မရိုးလွတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ အသစ္ မ်ားစြာကိုလည္း ရရွိခဲ့ရပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ အရင္တုန္းက ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ…၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထူးျခားတဲ့ ပါရမီေခၚမလား..၊ ကံပဲ နိမ့္တယ္ ေခၚမလား..၊ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ သရဲ၊ ၀ိဥာဥ္ ၊ တို႕ရဲ႕ ေျခာက္လွန္႕ျခင္း ကို အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံခဲ့ရပါတယ္…။

ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြမွာ ေၾကာက္စရာသိပ္မေကာင္းခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြ ရွိေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ျဖစ္ရပ္ေတြကေတာ့အသည္းငယ္သူေတြအဖို႕ေတာ့သည္းေခ်ပ်က္ႏိုင္ေလာက္တဲ့  ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြပါ…။ အဲ့ဒီထဲက ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီပို႕စ္ေလးမွာ ေဖာက္သည္ခ်ၿပီး ေျပာျပပါ့မယ္…။

ကၽြန္ေတာ့္ အေမက ရွမ္းစစ္စစ္ပါ…။ စစ္သားျဖစ္တဲ့ အညာသား အေဖက ရွမ္းျပည္နယ္ဖက္မွာ တာ၀န္က်ရာ ကေန အေမနဲ႕ အေၾကာင္းပါခဲ့ပါတယ္..။ အေမ့ရဲ႕ ရြာျဖစ္တဲ့ မိုင္းေယာ္ဆိုတဲ့ရြာေလးက လားရႈိးကေန မိုင္ ၁၀၀ ေလာက္ ကြာေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ ရွိပါတယ္…။ တစ္ေန႕မွာ… ရြာကို မေရာက္ျဖစ္တာၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ အေမက ရြာကို အလည္သြားမယ္..၊ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အမ်ိဳးေတြနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး ေခၚသြား မယ္လို႕ ေျပာပါတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြရွိရာ ရြာကို သြား လည္ရမွာ ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္လို႕ရႊင္လို႕ေပါ့ဗ်ာ…။

အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္က က ၁၂ ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္သာ ရွိပါအံုးမယ္…။ မိုင္းေယာ္ဆိုတဲ့ ရြာကလည္း ကားလမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေပါက္ေသးတဲ့ ေခတ္မွာ အေတာ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ သြားလာ ရပါတယ္.. (အခုေတာ့ လမ္းေတြေပါက္ၿပီး ၿမိဳ႕ တစ္ခုျဖစ္ေနပါၿပီ…)…။ ကားကို တစ္ေနကုန္ စီးလိုက္..ဗြက္နစ္ရင္ ဆင္းတြန္း လိုက္…လုပ္ၿပီး ၁၅ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ စီးလို႕အျပီးမွာ အေမတို႕ရြာ ကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္…။

ကၽြန္ေတာ္ ရြာကိုေရာက္ၿပီးမွ သိခဲ့ရတာက ရြာက အယူသည္းမႈေတြကိုပါ..။ ထုံးစံ ဓေလ့လို႕လည္း ေျပာလို႕ ရမွာေပါ့ေလ…။ ဥပမာ - ဗိုက္ၾကီးသည္ ခရီးသည္ကို ရြာမွာရွိတဲ့ ဘယ္သူ႕အိမ္မွာမွ ညအိပ္/ညေန ေနခြင့္မျပဳပါဘူး..၊ အဲ့လိုပဲ လင္မယားခရီးသည္ကိုလည္း ရြာမွာ တည္းခြင့္မေပးပါဘူး..။ တစ္ျခား အယူေတြ လည္းအမ်ားၾကီးရွိၿပီး အခုခ်ိန္ထိေတာင္ ဒီအယူေတြ ရွိပါေသးတယ္…။ အဲ… ပိုဆိုးတာက… ရြာမွာ စုန္း.၊ ကေ၀ေတြ တတ္တဲ့ လူေတြလည္း အမ်ားသားဆိုပဲ…၊ 

အေမ ကေတာ့ သတိေပးတယ္..။ စကားေျပာရင္ သတိထားဖို႕..၊ သူမ်ားေတြ စိတ္တိုေအာင္ မေျပာဖို႕..၊ အျမင္ကတ္ေအာင္ မေနဖို႕ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ…။ ကၽြန္ေတာ္ကို႕ အေမ သက္သက္ ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္ေျပာတယ္ ပဲ မွတ္ေနခဲ့တာပါ..။ ကိုယ္တုိင္ၾကံဳမွပဲ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ခဲ့ ရပါေတာ့တယ္….။

တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးနဲ႕ ရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာရင္း သရဲေမြးတယ္လို႕ နာမည္ၾကီးတဲ့ အိမ္ကို ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေ၀းကေန ျပပါတယ္..။ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္က တဲကုပ္သာသာေလးျဖစ္ၿပီး လူေတြနဲ႕ ေ၀းတဲ့ ရြာျပင္စပ္စပ္မွာ တစ္လံုးတည္း တည္ရွိေနပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကို မွတ္ထားလိုက္တယ္..။ လူကလည္း ငယ္ငယ္…၊ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ကလည္းရွိတာမို႕ ဒီေနရာ ကို ငါျပန္လာခဲ့အံုးမယ္လို႕ စိတ္ေတးထားလိုက္ပါတယ္..။ 

လူၾကီးေတြ လစ္တဲ့ တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒီ အိမ္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္..။ အခိ်န္ကေတာ့ ေန႕လည္ၾကီးပါ…၊ ညဘက္ထြက္ရေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သတၱိ မေကာင္းပါဘူး..။ အဲ့ဒီတဲေရွ႕ေရာက္ၿပီဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္…။ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ၀မ္းနည္းတဲ့ ခံစားမႈ တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားလာရၿပီး ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လည္း ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြ တျဖန္းျဖန္းထလာခဲ့ပါတယ္…။

 ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ ခဲလံုးကိုေကာက္ၿပီး အိမ္ကို ေလးငါးခ်က္ေလာက္ေပါက္လိုက္ပါတယ္…။ ၿပီးေတာ့ ေသးနဲ႕လွည့္ပန္း လိုက္ၿပီး "နင့္ကိုငါ မေၾကာက္ဘူးေဟ့…" ဆိုၿပီး ေအာ္ကာ အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေျပးခဲ့ပါေတာ့တယ္…။ လံုး၀ မရပ္မနားပဲ အိမ္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ျပန္ေျပးခဲ့ရာမွာ လမ္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါ ေခ်ာ္လဲခဲ့ပါတယ္…

ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒီေန႕ကစၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္အတြင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ မမွတ္ မိေတာ့ပါ..။ ေအာက္ပါ ျဖစ္ရပ္မ်ားက အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပျခင္းအား ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္…။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႕ ကမူးကတိုး ျပန္ေျပးလာၿပီး အရမ္းကို ေမာဟုိက္ေနပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ရွမ္းလို ေရေသာက္ခ်င္တယ္လို႕ လွမ္းေတာင္းပါသတဲ့ (ကၽြန္ေတာ္ ခုခ်ိန္ထိ ရွမ္းစကားလံုး၀ကို မတတ္ပါ..) အေမတို႕ကေတာ့ အံ့ၾသလို႕ေပါ့…။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ထဲေျပး၀င္သြားၿပီး အမဲသားေရေျခာက္ ေတြကို အစိမ္းလိုက္ ကိုက္စားေနပါတယ္..။ အေမတို႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းၿပီး ခ်ဳပ္ၿပီး ေမးျမန္းၾကပါတယ္..။ ဘယ္သြားခဲ့လဲ..? ဘယ္လုပ္ခဲ့လဲ ? ဘာစားခဲ့လဲ ဆိုတာေတြကိုေပါ့ဗ်ာ…။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွကို ျပန္မေျဖပဲ ရုန္းပဲ ရုန္းေနပါသတဲ့..။ အေမေျပာတာကေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္တဲ့ တစ္ျခား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကိုပါပဲ…။

အေမတို႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘုန္းၾကီးေတြပင့္ၿပီး ကမၼ၀ါဖတ္..၊ ပရိတ္ရြတ္လုပ္ေပးၾကတယ္လို႕ေျပာပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မထူးျခားလာပါဘူး..၊ ေန႕တိုင္း ေန႕ဘက္ေတြဆိုျငိမ္ၿပီး အိပ္ေနတတ္ေပမယ့္ ညသန္းေခါင္ခ်ိန္ေရာက္ ရင္ ထၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရွိသမွ် အသားစိမ္း၊ ငါးစိမ္းကို အကုန္စားပါသတဲ့..။

အထူးျခားဆံုးကေတာ့ ည (၁၂) ထိုးတိုင္း အိမ္ေရွ႕ဟင္းလင္းျပင္ကိုထြက္ၿပီး ရွမ္းသီခ်င္းေအာ္ဆိုကာ ရွမ္းအက ကို ကေတာ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္…၊ အေမတို႕ခဗ်ာ ေၾကာက္ၿပီး ဘယ္လို ခံစားေနရမလဲ စဥ္းသာ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ. ေနာက္ဆံုး လားရႈိးကိုျပန္ေခၚၿပီး ကုဖို႕ပဲ စီစဥ္ၾကပါေတာ့တယ္…။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဦးေလးျဖစ္သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရြာစြန္က အိမ္ကို တစ္ခါေခၚျပဖူးေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ေတာ့ အဖိုး၊ အဖြားတို႕ကို ဦးေလးျဖစ္သူကို ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းလိုက္တာမ်ား ဦးေလးခမ်ာ ငိုေတာင္ငိုရတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္.။ အေျဖက ေသခ်ာေနၿပီေလ.. ကၽြန္ေတာ္ အခုလို ျဖစ္တာ အဲ့ဒီျခံရဲ႕ လက္ခ်က္ပဲဆိုတာ..။

အဘိုးက ခ်က္ခ်င္းပဲ အဲ့ဒီျခံကို ထြက္သြားတယ္..ေနာက္ကေန အဘြားက ငွက္ေပ်ာပြဲ၊ အုန္းပြဲနဲ႕ လိုက္သြားတယ္..။ ျခံေရွ႕မွာ အဘိုးအပါအ၀င္ အသက္ၾကီးတဲ့လူၾကီး ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္က လက္ အုပ္ခ်ီၿပီး ဘုရားစာမဟုတ္တဲ့ ရွမ္းဂါဏာေတြကို သံျပိဳင္ရြတ္ဆိုၾကပါတယ္…။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အဲ့ဒီတဲထဲက အသက္ (၈၀) ေလာက္ရွိၿပီ ျဖစ္တဲ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ထြက္လာပါတယ္..။ အေမေျပာျပတဲ့ အဘြားအို ပံုစံကို ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ..။ ေတာ္ေတာ့္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းေၾကာင္းေတာ့ မွတ္မိပါသည္..။ အဘြားအိုက ရွမ္းလို… "ေအး..ေနာက္ခါ ငါ့အိမ္ဘက္ လာမေဆာ့ေစနဲ႕..၊ ငါ့သားေတြက အရင္လို ငါ့စကား သိပ္နားမေထာင္ေတာ့ဘူး.." လို႕ေျပာၿပီး ေဆးေလးတစ္လံုး လာေပးပါတယ္…ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိမ္ထဲျပန္၀င္သြားပါတယ္…။

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မွတ္မိတာကေတာ့ အဲ့ဒီေဆးေသာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြကိုပါ..။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္ပတ္ထဲ ဘယ္ေရာက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနသလဲဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုေျပာဖို႕ခက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါ..။ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀င္ပူးတဲ့ ရွမ္းေကာင္ေလးက ဟို အဘြားၾကီးရဲ႕ ေရနစ္ၿပီးေသသြားတဲ့ သားလို႕လည္း ေျပာၾကျပန္ပါတယ္..။ 

ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး..။ အဘိုးတို႕ ေျပာၾကတာကေတာ့ သူတို႕က ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဒုကၡမေပးတတ္ေၾကာင္း၊ သူ႕တို႕ဟာသူတို႕ ေနၾကတာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ အဘြားၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္ သား (၃) ေယာက္ရွိေၾကာင္း၊ ေခ်ာင္းထဲ ေရဆင္းကူးရင္း သံုးေယာက္လံုး ေသဆံုးသြားရာမွာ ကေလးေတြကို ျခံထဲမွာပဲ ျမွပ္ထားေၾကာင္း၊ ညဘက္ဆိုရင္ အဲ့ဒီအိမ္မွ စကားေျပာသံေတြ ၾကားရေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကားသိရပါတယ္…။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေသာက္လို႕ ေနေကာင္းၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာပဲ လားရႈိးကို ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္..။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးကိစၥေတြ အဲ့ဒီရြာေလးမွာ မရွိေလာက္ေတာ့ပါဘူး..၊ အခြင့္အခါၾကံဳရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ၾကိမ္သြားလည္ ဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္ပါအံုး မယ္ဗ်ာ….။

ေအာင္ထြန္းဦး