ကၽြန္ေတာ္ ရံုးဆင္းလို႕ ရံုးမွ အိမ္ကို
ျပန္လာတိုင္း ေတြ႕ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းတစ္ခုရွိသည္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လမ္းထိပ္တြင္
ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးတစ္သိုက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ့ကစားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရံုးမွာ ပင္ပန္းလာသမွ်ကို
ကေလးေပါင္းစံု
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေဆာ့ကစားေနတာကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အပန္းေျဖေလ့ ရွိသည္။ အပူအပင္ကင္းမဲ့ၿပီး
ဘာဟန္ပန္မွ မရွိေသာ သူတို႕ေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ အလြန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ဟု
ထင္မိ္သည္။ ဒီျမင္ကြင္းေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ေနတိုင္း မရိုးႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ဒီေန႕ ျမင္ရတာ ျမင္ကြင္းေလးက နည္းနည္းထူးဆန္းေနသည္။
ကေလးေတြ ၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးသည့္ အသက္ (၅) ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို
ကၽြန္ေတာ္ျမင္လုိက္ရသည္။ သူက ကေလးေတြ ေဆာ့ကစားေနတာကို အေ၀းက ထိုင္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးေတြထဲမွာ
အျခားကေလးေတြနဲ႕ အတူေဆာ့ခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရသလို ၀မ္းနည္းၿပီး အားငယ္ေနတဲ့
အရိပ္အေယာင္ေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေကာင္ေလးအနားသြားၿပီး
"သားက ၀င္မေဆာ့ဘူးလားကြ…"
"သားကို သူတို႕က မပါခိုင္းဘူး.."
"ဟုတ္လား…. ဘာလို႕လဲ….သားက ညစ္လို႕လား.."
"မဟုတ္ပါဘူး…. သားနဲ႕သားအေမက ပလတ္စတစ္ေကာက္တဲ့သူေတြ
မို႕လို႕တဲ့.."
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာစကားမဲ့သြားၿပီး ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္
။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရပ္ကြက္မွာ လူကံုထံ ရပ္ကြက္မဟုတ္ေသာ္လည္း လူလတ္တန္းစားရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။
သူတို႕ ဒီရပ္ကြက္ထဲကို အသစ္ ေျပာင္းလာၾကသူမ်ား ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေျပာၿပီးသည္နဲ႕ ကေလးေတြ ကစားေနတာကို ျပန္ၿပီး ေငးေမာေနေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကေလးေတြ ကစားေနတဲ့ေနရာကို
သြားလိုက္ၿပီး..
"သားတို႕..ဟိုးက ထိုင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို
ေခၚကစားပါလား.. သူက သားတို႕နဲ႕ ေဆာ့ခ်င္လို႕တဲ့.."
"ဟာ… မေဆာ့ခ်င္ပါဘူး.. သူနဲ႕ သူအေမက
ပလတ္စတစ္ေကာက္ၾကတာေလ.. ၾကည့္ပါလား.. ညစ္ပတ္ေနတာပဲ.."
"သူလည္း သားတို႕နဲ႕အတူ ေဆာ့ခ်င္ေနတာေလ..
ပါခုိင္းလုိက္ပါကြယ္.. သနားပါတယ္.."
"ဟင့္အင္း… သူပါရင္ သားတို႕ မေဆာ့ေတာ့ဘူး.."
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့သည္။
ဒီကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႕ရမွာ မဟုတ္ေတာ့..။ ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕
အပန္းေျဖေနက် ျမင္ကြင္းေနသည္ အရင္လို ၾကည္ႏူးစရာ မေကာင္းေတာ့ပါလား..။
ကၽြန္ေတာ္ ညက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္..။
ေကာင္ေလးအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိၿပီး ေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုပဲ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ဒီညေန
ရံုးဆင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေကာင္ေလးနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ရံုးဆင္းတာနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ သုတ္ေျခတင္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္ မေနက ေနရာမွာပင္
ေကာင္ေလးက ကေလးေတြကစားတာကို ထိုင္ၿပီး ေငးေနသည္။
"သား ေက်ာင္းမတက္ဘူးလား.."
"ဟင့္အင္း.."
"ဘာလို႕လဲ…"
"အေမက မတက္ခုိင္းလို႕…"
"ဘာလို႕ မတက္ခိုင္းတာလဲသားရဲ႕..၊
သားေက်ာင္းတက္ၿပီး ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္မွ အေမ့ကို လုပ္ေကၽြးလို႕ရမွာလို႕ ေျပာျပေပါ့.."
"သားက မနက္ဆို အေမနဲ႕ လုိက္ၿပီး
ပလစ္စတစ္ ေကာက္ရတယ္ေလ.. အေမက ေက်ာင္းမေနနဲ႕ေတာ့လို႕ ေျပာတယ္…"
"သား.. ေက်ာင္းတက္ခ်င္လား…"
"………………."
ေကာင္ေလးဆီက ဘာသံမွ မၾကား..။ ကၽြန္ေတာ္
ဒီေကာင္ေလးကို ပိုစိတ္၀င္စားသြားသည္။ စိတ္၀င္စားသြားသည္ဆိုတာထက္ သနားမိတယ္ဆို ပိုမွန္လိမ့္မည္။
ဒီတိုင္းဆို ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေမနွင့္ ေတြ႕ဖို႕ၾကိဳးစားရေတာ့မည္။
"ဦး..သားတို႕ အိမ္လိုက္လည္ခ်င္တယ္…
အလည္ေခၚမွာလား.."
"ဟာ… တစ္ကယ္လား…ဦး တစ္ကယ္ေျပာတာလား…
ေခၚမွာေပါ့.."
ေကာင္ေလးရဲ႕ ရွားပါးလွတဲ့ အျပံဳးကိုကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဒီေကာင္ေလး အျမဲတန္း ဒီလိုျပံဳးေနရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲဗ်ာ…။
"ဒါဆို အခု သြားမယ္ေလ…"
"ဟုတ္… သားတို႕အိမ္ကေတာ့ ညစ္ပတ္တယ္ေနာ္…."
"ဦးတို႕ အိမ္ဆိုရင္ ပိုေတာင္
ညစ္ပတ္ေသး…"
"ဟ….ဟ…."
ေကာင္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကိုျမင္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္။ ျပီးေတာ့ ေကာင္ေလးက ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္ၿပီး ထြက္သြားသည္။
ေကာင္ေလးနဲ႕ ေကာင္ေလးအေမက အိမ္ငွားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၀ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာ
စီတန္းေဆာက္ထားတဲ့ အခန္းငွားေတြထဲမွ တစ္ခန္းမွာ ေနေနျခင္းျဖစ္သည္။
အခန္းထဲကေန အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးထြက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့
"ဘာကိစၥရွိလို႕ပါလဲ.."
"ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ အေမ မွတ္တယ္…"
"ဟုတ္ပါတယ္…"
"ဒီလိုပါ….. ကၽြန္ေတာ္က ဒီရပ္ကြက္ထဲကပါပဲ….
ဒီသားေလးကို ေက်ာင္းမထားေသးဘူးလား.."
"အဲ့ဒါရွင့္အပူလား.."
"မဟုတ္ဘူးေလ…. ကေလးက ေက်ာင္းတက္ရမယ့္အရြယ္ေရာက္ေနၿပီ…
ၿပီးေတာ့ သူလည္း ေက်ာင္းတက္ခ်င္ ေနတာေလ.."
"ဟဲ့အေကာင္….. နင္က လူတစ္ကာကိုလွည့္ၿပီး
နင္ေက်ာင္းတက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ေပါ့ ေလ… ငါက ေက်ာင္းမထားပဲနဲ႕ နင့္ကို
ခုိင္းစားတယ္ေပါ့ေလ.. ငါက လူဆိုးမၾကီးေပါ့ ဟုတ္လား.. ေအး… နင္နာဖို႕သာျပင္…"
အဆိုပါ အမ်ိဳးက ကေလးကို မာန္မဲၿပီး
ရိုက္ဖို႕ျပင္ေတာ့သည္။
"မဟုတ္ပါဘူး..၊ သူက မေျပာပါဘူး..၊
ကၽြန္ေတာ္က ကေလးကို ေက်ာင္းတက္ေစခ်င္လို႕ပါ…"
"ကဲ..ရွင့္အပူ မဟုတ္ဘူး..။ ကေလးကို
ေက်ာင္းထားတာ မထားတာ ကၽြန္မအလုပ္.. ရွင္ျပန္ေတာ့…."
ကၽြန္ေတာ္ ရွက္လည္း ရွက္မိသလို ေတာ္ေတာ္လည္း
အံ့ၾသသြားသည္။ ဆက္ေျပာလို႕ မသင့္ေတာ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ
လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျခလွမ္း ႏွစ္လွမ္းသံုးလွမ္းေလာက္အေရာက္မွာ ေနာက္ကေန ေျပးလာၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ကို ငိုယိုၿပီး လာဖက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ျမင္လုိက္ရသည္။
"ဦး…သားေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္….…."
ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို ၀မ္းနည္းသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာရေသးခင္ ေနာက္က အေမျဖစ္သူက ေျပးလိုက္လာၿပီး သူ႕သားကို ဆြဲေခၚကာ
၀ါးျခမ္းျဖားနဲ႕ တစ္ျဖန္းျဖန္း တြယ္ေတာ့သည္။ ပါးစပ္ကလည္း ဆဲဆိုသံေတြ မိုးမႊန္ၿပီး
"တက္ခ်င္ေသးလား… အဲ့ဒီေက်ာင္းကို…" ဆိုၿပီး တျဖန္းျဖန္းနဲ႕ ရိုက္ႏွက္ေနပါေတာ့သည္။
ေကာင္ေလးက ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၿပီး အားကိုးတၾကီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္
မက်လာခင္ အျမန္လွည့္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
ဒီေန႕ ကၽြန္ေတာ္ ရံုးေနာက္က်ေတာ့မည္
ထင္သည္။ ညက စာဖတ္တာ နည္းနည္းမ်ားၿပီး အိပ္ယာ၀င္တာ ေနာက္က်တာေၾကာင့္ ေနျမင့္မွႏႈိးသည္။
အေမျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲၿပီး ရံုးသြားဖို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ရံုးမေရာက္ခင္
ၿမိဳ႕တြင္း တစ္ေနရာမွာ ပလတ္စတစ္ေကာက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလး တို႕ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ေကာင္ေလး မ်က္လံုးထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည့္ အရိပ္အေယာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရသည္။
ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာ ညႈိးက်သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မ်က္လံုးခ်င္းလႊဲကာ သူ႕အေမနဲ႕အတူ
ပလတ္စတစ္ေကာက္တာကိုပဲ ျပန္လုပ္ေနေလေတာ့သည္။
ေကာင္ေလးရယ္….. မင္းေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဘ၀ခရီးလမ္း….
သာယာေျဖာင့္ျဖဴးပါေစ လို႕ ဆုေတာင္းေပးရံုက လြဲၿပီး ဦးဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္တာကို ခြင့္လႊတ္ပါကြာ…။
ေအာင္ထြန္းဦး
