သရဲေမြးမိသူ မိခင္

"ကဲ… သားေရ…လာစားလွည့္ေတာ့… ဒီမွာ သားဖို႕ အမဲသားတစ္ဆြဲ.. အေမ၀ယ္လာတယ္.."

 ေျပာေျပာဆိုဆို သူမ လက္ထဲက အမဲသားဆြဲကို သစ္ပင္ေျခရင္းေအာက္ ခ်လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ ေဘးဘီ တစ္ခ်က္ေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္သည္။ ေသခ်ာသည္။ ဘယ္သူမွ ရွိမေန..။

တစ္ေအာင့္အၾကာမွာ သစ္ပင္ထက္မွ အရိပ္မဲတစ္ခု ေအာက္ကိုထိုးဆင္းလာသည္။ အပုပ္နံ႕ႏွင့္အတူ ဆိုးရြားလွေသာ အနံ႕ေပါင္းစံု ႏွာေခါင္းထဲ အလုအယက္ တိုး၀င္လာသည္။ ထုိအရိပ္မဲမွ ထိုးထြက္လာေသာ အေမႊးအမွ်င္မ်ား ႏွင့္ ရွည္လ်ားေသာ လက္တစ္စံုမွာ အမဲသားဆြဲကို သစ္ပင္ထက္သို႕ ဆြဲယူသြားခဲ့ေလေတာ့သည္။ သူမမွာေတာ့… ထိုျမင္ကြင္းကို ပီတိျဖစ္စြာ.. ေငးၾကည့္လ်က္……။

မနက္ျဖန္ဆို သူမ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သား၊ အသုဘခ်မည့္ေန႕ျဖစ္သည္။ သူမ ထိုေန႕ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္း ရမွန္းမသိ..။ ဖတဆိုးသားေလးမို႕ အခ်စ္ေတြ အကုန္ေပးအပ္ျပီး အလိုလိုက္ခ်စ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကံၾကမၼာက သူတို႕ သားအမိကို ရက္ရက္စက္စက္ခြဲခဲ့ေလျပီ..။ သူမသားကို ေနာက္ဆံုးေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္က ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရသြားကူးမည္ဆိုျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကို ေတာ့ သားေလးရဲ႕ ေရစိုေဖာင္းကားေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္သာ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အသက္ ျပန္ ပါမလာခဲ့ေတာ့..။ သူမ သားေလးကိုခ်စ္သည္။ သားေလးသည္ သူမရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ျဖစ္သည္။ သူမ သားေလးကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ အဆံုးရႈံးမခံႏိုင္။ သူမ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်လိုက္သည္။ 

သူမ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ အိမ္ေနာက္ရွိ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ တြင္းတစ္တြင္း အျမန္တူးလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ဘယ္သူမွ မရိပ္မိခင္ အေခါင္းထဲမွ သားအေလာင္းကို ထုတ္ျပီး အေခါင္းထဲတြင္ ေစာင္ေတြ ေခါင္းအံုးတြင္ ထည့္ထားလိုက္သည္။ သားအေလာင္းကိုေတာ့ သူမ ကၽြင္းတူးထားတဲ့ အိမ္ေနာက္က သစ္ပင္ၾကီးရွိရာသို႕ မခ်ီသြားခဲ့ကာ ထိုကၽြင္းထဲတြင္ ျမွပ္လုိက္သည္။ သူမ ေက်နပ္စြာ တစ္ခ်က္ျပံဳးလုိက္သည္။

ည ၁၂း၀၀…၊ တစ္ေလာကလံုး ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူမ အိပ္ယာထဲမွ ရုတ္တရက္ ထထိုင္လုိက္သည္။ သူမ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိမ္ျပင္ကို ထြက္လုိက္သည္။ သူမရဲ႕ ဦးတည္ရာကား သားေလး ကို ျမွပ္ထားတဲ့ အိမ္ေနာက္မွ သစ္ပင္ၾကီး။ သားေလး ဒီအခ်ိန္ဆို တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေနေလာက္ျပီ.။ သူမ သားေလးနဲ႕သြားေတြ႕မည္။ သူမ နဲ႕ သားေလး စကားေတြ တ၀ၾကီး ေျပာၾကမည္။

"သားေလး…"

တစ္ေလာကလံုး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေမွာင္မည္းေနျပီး တိရစၦာန္အခ်ိဳ႕၏ ေအာ္သံကိုပင္ မၾကားရ ေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

"သားေလး..၊ ေမေမပါ…၊ ေမေမတို႕ စကားေျပာရေအာင္ေလကြယ္…"

"သားေလး…၊ လာပါကြယ္…၊ ေမေမ့ကို သနားပါအံုး..၊ ေမေမ့ကို ဆင္းေတြ႕ပါအံုး သားေလးရယ္…"

သစ္ပင္ေပၚမွ အရြက္တစ္ခ်ိဳ႕ လႈပ္ခါသြားၾကသည္။ ဆိုး၀ါးလွတဲ့ အပုပ္နံ႕နဲ႕အတူ မီးခိုးလား လူလား မကြဲျပားေသာ တစ္စံုတစ္ခု သစ္ပင္မွ ေလ်ာဆင္းလာသည္။ သစ္ပင္ေအာက္ေရာက္မွ သူမ ေသခ်ာ ၾကည့္မိသည္။ ထိုအရာသည္ သူမ၏ ခ်စ္လွစြာေသာသား တစ္ျဖစ္လဲ သူမ ကိုယ္တိုင္ ဖန္ဆင္းလိုက္ေသာ သရဲတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

ယခင္က ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ သူမ၏သားသည္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ေရမ်ားျဖင့္ ေဖာေရာင္ေနျပီး အျပာေရာင္သန္းေနသည္။ ေခါင္းေပၚမွာ ရွိေသာ ဆံပင္မ်ားကလည္း ေရေတြ စိုရႊဲေနသည္။ ေဘာလံုး တစ္လံုးပိုက္ထားသကဲ့သို႕ ေရမ်ားေၾကာင့္ ဗိုက္ပူလ်က္ရွိျပီး ခႏၶာကိုယ္ရွိ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အေရခြံ မ်ား ျပဲလွန္ထြက္ေနကာ အသားအေရာင္မွာလည္း ျဖဴဖတ္ ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူမ သား၏ ရုပ္ကို သူမ အေတာ္ျပန္ဖမ္းယူရသည္။ ကိစၥေတာ့ မရွိ။ သူမ ဒီကိစၥကို ၾကိဳတင္ ေမွ်ာ္လင့္ထားျပီးျဖစ္ သည္။

သူမ ၀မ္းသာစြာ ျပံဳးလိုက္သည္။ သူမ ရည္ရြယ္ထားတာ အထေျမာက္သြားျပီ။ သူမနဲ႕ သားေလး မခြဲရေတာ့ဘူး..။ ကဲ..ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ..။ သူမ မေသေသးသေရႊ႕ ဒီလိုမ်ိဳး သားေလးကို ေန႕တိုင္း အစာေကၽြးမယ္..၊ စကားေျပာမယ္..။

"သားေလး…၊ ေမေမ..နဲ႕ သားေလး မခြဲရေအာင္ …ေမေမ စီစဥ္ထားတာေလ… မေကာင္းဘူးလား.."

"ကၽြန္ေတာ့္ကို သြားခြင့္ေပးပါေမေမ..၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုဘ၀နဲ႕ မေနခ်င္ဘူး.."

"မသြားပါနဲ႕ သားရယ္..၊ ေမေမ့ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့မလို႕လား.."

"ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုဘ၀နဲ႕ မေနရပါေစနဲ႕၊ ဒီလိုဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာကိုယ္ဟာ စကၠန္႕တုိင္း ေ၀ဒနာေတြ အျပင္းအထန္ ခံစားရပါတယ္..၊ သားကို သြားခြင့္ျပဳပါ…"

"သားကို ေမေမ မခြဲႏိုင္ဘူး…၊ အဲ့ဒီေတာ့..၊ ေမေမ သြားခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူးသား.."

"သားကို သြားခြင့္ျပဳပါ…"

"မနက္ျဖန္ ဒီလိုအခ်ိန္ အေမ အစာ လာေကၽြးမယ္.."

သူမ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူမထံမွ ထြက္သြားဖို႕ေတာင္းဆိုေနသည့္ သား အသံကို သူမ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့…။ အရာအားလံုးသည္ နဂိုအေျခအေနအတိုင္း ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ သြားခဲ့သည္။

အခ်ိန္ကာလတို႕သည္ တစ္ခုျပီးတစ္ခု အစီအစဥ္တက် ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့သလို သူမ၏ အိမ္ေနာက္ေဖး မွ သစ္ပင္သည္လည္း အေတာ္အတန္ပင္ ၾကီးထြားလာျပီး ၄င္း၏ အကိုင္းအခက္မ်ားမွာ လမ္းေပၚသို႕ ပင္ အုပ္ဆိုင္းလ်က္ရွိေနေတာ့သည္။

သူမ လုပ္ေနက် ၀တၱရားအတိုင္း ၁၂း၀၀ ထိုးသည္နဲ႕ အမဲသားဆြဲကို ဆြဲျပီး သစ္ပင္ၾကီးဆီသို႕ ထြက္ခဲ့ သည္။ ထို႕ေနာက္ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ အမဲသားထုပ္ကို ခ်ထားလိုက္သည္။ တေအာင့္အၾကာ ေလျပင္းေတြ တ၀ွီး၀ွီးတိုက္ခတ္လာသည္။ သူမ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိမ္မည္းမ်ား ဖံုးအုပ္သြားသလို ခံစားရသည္။ သူမ ျပံဳးလိုက္သည္။ ေၾသာ္.. သူမ သားေလးေတာင္မွ အေတာ္ အေကာင္ၾကီးလာ ေနျပီပဲေလ...။ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာပင္ သူမ၏ မ်က္စိေရွ႕မွ အမဲသားဆြဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ယခင္လို တိမ္မည္းမ်ား မေပ်ာက္သြား..။ ေလျပင္းမ်ား ပိုမို တိုက္လာသလို… တိမ္မည္းတို႕သည္လည္း ပုိမိုမ်ားျပားလာသည္ဟုထင္မိသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေန ျပီထင္သည္။ ယခင္ကဆို အမဲသားထုပ္ယူ ျပီး သည္ႏွင့္ သားေလး အပင္ေပၚ ျပန္တက္သြားေနၾက..။ ဒီေန႕ သူဘာကို စိတ္အလိုမက်သည္ မသိ..။

"သားေရ…..သား…"

ေလျပင္းမ်ား ပိုမိုတိုက္ခတ္လာသလို တိမ္မဲမ်ားေၾကာင့္ သူမ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလည္း ေမွာင္မည္း သြားသလို သူမသည္လည္း မီးမရွိတဲ့ အလံုပိတ္ အခန္းထဲ ေရာက္ေနသလို ခံစားလာရသည္။ သူမ ေၾကာက္စိတ္၀င္ေလျပီ..။ သူမကို သား ရန္ျပဳေတာ့မည္။ အခ်ိန္လြန္မွ ရတဲ့ေနာင္တတို႕ ေခါင္းထဲ ေရာက္လာခ်ိန္ ေနာက္က်သြားခဲ့ေလျပီ..။ သူမ ထြက္ေျပးဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္သည္။  အိပ္မက္ထဲမွာ ေျပးေနရသလို ေျပးရတာ အားမပါလွပဲ ဒီ တိမ္တိုက္မဲထဲကေန မထြက္ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ ထိုစဥ္ တိမ္တိုက္မဲ တစ္ေနရာမွ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အသြင္ေဆာင္ေနေသာ သားရဲ႕ မ်က္နွာကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ ရသည္။

သူမေအာ္ဖို႕ၾကိဳးစားေသာ္လည္း အသံမွာ လည္ပင္း၀တြင္သာ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ခၽြန္ထက္ ေနေသာ သြားမ်ား စီတန္းေနေသာ သား၏ပါးစပ္မွာ တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာခဲ့ျပီး သူမခႏၶာကိုယ္ကို ၀ါးျမိဳရန္ တစ္ျဖည္းျဖည္း အံု႕မိုးလာခဲ့ေတာ့သည္။ သူမ စိတ္ေလ်ာ့လုိက္သည္။ ဒီကိစၥတို႕သည္ သူမေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသည္ပဲေလ..။ သူမ မ်က္လံုးမိွတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္…၊ ျခံေနာက္က သစ္ပင္ၾကီးေအာက္တြင္ ေၾကာက္ရႊံ႕ထိတ္လန္႕စြာ မ်က္လံုးျပဴးျပီး အသက္ကင္းမဲ့ေနေသာ သူမခႏၶာကိုယ္ကို လူအမ်ား ထူးဆန္းအံ့ၾသစြာ ၀ုိင္းအံု ၾကည့္ေနၾကေလေတာ့သည္။

 မွတ္ခ်က္ - ျဖစ္ရပ္မွန္ တစ္ခုအား ဇာတ္လမ္းဆင္ကာ ေရးသားပါသည္။

 ေအာင္ထြန္းဦး