သင္၏
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ မည္သူမွ် မေခၚပဲနဲ႕ သင္၏အမည္ကို တစ္စံုတစ္ဦးမွ ေခၚဆိုသံကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း
ၾကားဖူးၾကမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သင္မည္သို႕ ခံစားရမည္နည္း။ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့သာ
ေနတတ္သူမ်ား ရွိသလို အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္လည္း ၾကက္သီး တျဖန္းျဖန္းထကာ ေၾကာက္ရႊံ႕မႈကို ခံစား
တတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ေတာ့ ထိုသို႕ေသာ ခံစားမႈမ်ားကို မၾကာခဏ ခံစားရသည္။ တစ္ေယာက္တည္း
ရွိေနေသာ အခ်ိန္တြင္ မိမိအမည္ကို ေခၚသံၾကားရပါက ေၾကာက္ရႊံ႕ျပီး လူအမ်ားရွိေနပါက အမႈမဲ့
အမွတ္မဲ့သာ ေနမိေတာ့သည္။ ယခု ေျပာျပမည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ အဆိုပါ ေခၚသံမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေနေလေတာ့သည္။
တစ္ခါေသာ
ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ မႏၱေလးရွိ ဦးေလးအိမ္သို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္
အျဖစ္ အလည္သြားခဲ့သည္။ ဦးေလး၏ အိမ္ပံုစံမွာ ပ်ဥ္ေထာင္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္ျပီး ဦးေလးက
ဒီအိမ္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လခန္႕ကမွ အလြန္တန္ေသာ ေစ်းျဖင့္ ၀ယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေလးက
ေရာက္ေရာက္ ခ်င္းပင္
“တူေလး..၊
ဒီအိမ္မွာ ေပ်ာ္သေလာက္ေန၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ သတိေပးထားမယ္..၊ ဒီအိမ္မွာ ဘယ္သူမွ နာမည္ရင္း
မေခၚဘူး..၊ သားနာမည္အရင္းကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေခၚလာခဲ့ရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မထူးမိေစနဲ႕….”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ..ဦးေလး..၊
ကၽြန္ေတာ္ သတိထားပါ့မယ္…”
သတိထားမယ္
လို႕သာ ကတိေပးခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္နားမလည္။ ဘာလို႕ဒီအိမ္မွာ နာမည္ရင္းေခၚလို႕ မရတာလဲ..။
ကၽြန္ေတာ္ အေျခအေန အကဲခတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ တစ္အိမ္လံုးရွိ လူအားလံုး ဘယ္သူမွ အခ်င္းခ်င္း
နာမည္ရင္းကို မေခၚၾကပဲ.. အျခား အိမ္နာမည္ကို ေခၚၾကသည္ကို ထူးျခားစြာ ေတြ႕ရွိရသည္။
တစ္ည….
မန္းေလး၏ ေႏြရာသီကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္သည္။ အပူဒဏ္ကို ေခၽြးတလံုးလံုးျဖင့္ အံတုရင္း
နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ၁း၀၀ နာရီ ရွိေနျပီ။ အျခားသူေတြကေတာ့ အကုန္လံုး အိပ္ေမာက်ေနျပီး
တစ္အိမ္လံုးကို တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျခင္းက ဖုံးလႊမ္းေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္…
“အာကာေရ…”
အိမ္ေအာက္ထပ္မွ
ေခၚသံၾကားလိုက္ရသည္။ ဦးေလးအသံ..။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထူးဖို႕ ျပင္လိုက္စဥ္ ဦးေလး သတိေပးသံ
ျပန္သတိရမိသည္။ နာမည္ရင္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မထူးနဲ႕တဲ့ ျပီးေတာ့ ဦးေလးက ဘယ္ေတာ့မွ နာမည္ရင္း
မေခၚ။ တူေလး လို႕သာ ေခၚသည္။
“အာကာေရ….”
ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္
ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၾကားရျခင္း။ ဦးေလး တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္လို႕လား..။ သိခ်င္စိတ္က ေၾကာက္စိတ္ကို
အႏိုင္ယူလိုက္သည္။ ကုတင္ေပၚက ခ်က္ခ်င္းဆင္းကာ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းဖို႕ အခန္း တံခါး ဖြင့္လုိက္သည္။
“ေအာင္မေလးဗ်…”
အခန္းတံခါးေရွ႕တြင္
ေက်ာေပးေနေသာ ဦးေလးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဦးေလးက တိတ္တိတ္ေနရန္ အမူအယာ ျပျပီး ေအာက္ထပ္ကို
ခိုးၾကည့္ေနသည္။
“ဦးေလး
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚသလားလို႕…”
“ဦးေလး
ေခၚတာမဟုတ္ဘူး..။ ဒါေပမယ့္ ေအာက္ထပ္က ေခၚတာကို ဦးေလးလည္း ၾကားတယ္..”
“ဗ်ာ…..”
“ဒါဆို
ဘယ္သူ…ဘယ္သူ ေခၚတာလဲ..”
“တူေလး..
ျပန္ထူးလုိက္ေသးလား…”
“မထူးဘူး..
ဦးေလး…”
“အာကာ…ေရ…..”
ေခၚသံထပ္ၾကားရျပန္သည္။
ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိသည္။ အသံက ဦးေလးအသံမွ ဦးေလးအသံ အစစ္။
ဦးေလးလည္း မ်က္ႏွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ႏွင့္ နဖူးစပ္တြင္ ေဇာေခၽြးမ်ားကပ္ ေနသည္။
“အာကာ…ေရ…”
ေခၚသံနီးသထက္နီးလာသည္။ ေလွကားေပၚ တစ္စံုတစ္ဦး တက္လာေသာ ေျခသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
“အာကာ….ေရ…”
ေခၚသံက အနီးနားေရာက္လာသည္။
“ဦးေလး၊
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ…”
“ျပန္ထူးလိုက္
တူေလး…”
“ဟင္…၊
ဦးေလးပဲ ျပန္မထူးနဲ႕လို႕ ေျပာထားတယ္ေလ…”
“အာကာ…
ေရ…”
“အခု
ထူးလိုက္…၊ အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ထူးလိုက္စမ္း…”
ဦးေလး
ေလသံခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားသည္။ ဦးေလး၏ မ်က္လံုးမ်ားနီျပီး ေမးရိုးမ်ားေထာင္ကာ ေဒါသထြက္
ေနသည္။ တစ္ခုခုေတာ့မွားေနျပီ။ အခုမွ ဦးေလးကို ေသခ်ာၾကည့္မိလုိက္သည္။ ဦးေလး၏ ပံုသ႑ာန္သည္
မိုးခိုးေငြ႕လိုလို၊ အရိပ္လိုလို ေလထဲမွာ လႊင့္ေနသည္။
“ဟင္….ဦးေလး….ဘာျဖစ္….”
“အခု
ထူးလိုက္…၊ ေခၚသံကို အခုခ်က္ခ်င္း ထူးလုိက္…”
“အာကာ…ေရ…”
ကၽြန္ေတာ္
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေၾကာင္ၾကည့္မိေနစဥ္….
“တူေလး…ေရ…၊
အေပၚထပ္မွာဘာျဖစ္ေနတာလဲကြ…”
ဟင္…
ဦးေလး…. ေအာက္ထပ္သူ႕အခန္းထဲကေန ထြက္လာျပီးေမးသည္။ ခုနက ေဘးမွာ ရပ္ေနေသာ စိတ္ဆိုး ေဒါသထြက္ေနေသာ
ဦးေလးလည္း မရွိေတာ့..။ ေခၚသံလည္း မၾကားရေတာ့…။
ကၽြန္ေတာ္
ဦးေလးကို အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပလိုက္သည္။ ဦးေလးက သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကို ခ်ျပီး…
“အင္း…
တူေလး ျပန္မထူးမိတာ ကံေကာင္းတယ္..၊ ဒီအိမ္မွာ မကၽြတ္လြတ္ေသးတဲ့ အဖိုးၾကီးနဲ႕ အဘြားၾကီး
လင္မယား ရွိတယ္ကြ… ၾကားဖူးတာေတာ့ သူတို႕ လင္မယား ဒီအိမ္ၾကီး မီးေလာင္ေတာ့ မီးေလာင္တဲ့
အထဲ ပါသြားၾကတယ္..။ သူတို႕အသိမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ တစာစာေအာ္ရင္း…၊ အကူအညီေတာင္းရင္းေပါ့..။
ဒါေပမယ့္ မီးက အရမ္းျပင္းေတာ့ ဘယ္သူမွ မကူႏိုင္ခဲ့ၾကဘူးေလ…”
“က်န္တဲ့
ေဆြမ်ိဳးေတြက ဒီအိမ္ၾကီးကို ျပန္ျပင္ေဆာက္ျပီး လာေနၾကတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးၾကီးနဲ႕
အဘြားၾကီးက မကၽြတ္လြတ္ပဲ သူတို႕ကို မကူညီခဲ့တဲ့သူေတြကို နာမည္ေတြေခၚျပီး ျပန္ဒုကၡေပးတယ္..။
သူတို႕ နာမည္ေခၚလို႕ ျပန္ထူးမိတဲ့ သူက တစ္လအတြင္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ အသက္ဆံုးရႈံးရတယ္..။
ဒါက တိုက္ဆိုင္မႈ မဟုတ္ဘူး..၊ အဲ့ဒီလို ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူအေရအတြက္က ဆယ္ဂဏာန္း ေက်ာ္ေနျပီ..”
“အလွဴတန္းလုပ္၊
အမွ်ေ၀ေတာ့လည္း မရဘူး၊ ေသခါနီးမွာ ျပန္လက္စားေခ်ရလိုပါ၏လို႕ ဆုေတာင္းထားတာ ေၾကာင့္လို႕လည္း
သူမ်ားေတြ ေျပာၾကတယ္…”
“ဟင္….
အဲ့လိုၾကီးလား…၊ ဒါေပမယ့္..၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဘာဆိုင္လို႕လဲ….၊ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႕ကို သိေတာင္
မသိဘူး..”
“သားရဲ႕
အဖိုး…၊ ဦးေလးရဲ႕ အေဖက… မီးေလာင္တုန္းက ရွိေနခဲ့တဲ့ သူတို႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြေပါ့...”
“ဗ်ာ…
ဒါဆို ဒီအိမ္ကိုလာတဲ့ ဘယ္သူကိုမဆို ဒုကၡေပးဖို႕ ရည္ရြယ္ထားတာေပါ့ ဦးေလး..”
“ဟုတ္တယ္…တူေလး..
ဦးေလးလည္း ေနာက္လဆို ဒီအိမ္ကို ေရာင္းျပီး တစ္ျခားေနရာေျပာင္းေနဖို႕ လုပ္ထား ျပီးျပီ…”
ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေနာက္ေန႕ နံနက္လင္းသည္ႏွင့္ ရရာကားစီးပီး ကၽြန္ေတာ့္ေနရပ္သို႕ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုအိမ္ၾကီးသည္
ယခုအခ်ိန္ထိ မႏၱေလးျမိဳ႕၏ အထင္ကရေနရာတြင္ပင္ ဆက္လက္ရွိေနျပီး ယခုအခါတြင္ ျခံဳႏြယ္မ်ားတက္လ်က္ရွိကာ
လူမေနေသာ အိမ္ၾကီးအျဖစ္ တည္ရွိေနသည္။ အနီးပတ္၀န္းက်င္ရွိလူမ်ားကေတာ့ လျပည့္၊ လကြယ္ညမ်ားတြင္
ျခံတြင္းလမ္းေလွ်ာက္ ကာ ရယ္ေမာေနေသာ အဖိုးၾကီးႏွင့္ အဖြားၾကီး လင္မယားအား ေတြ႕ရတတ္သည္ဟု
ဆိုၾကေနေလေတာ့သည္။
ေအာင္ထြန္းဦး
No comments:
Post a Comment