ဘ၀ကို
ပ်င္းရိစြာ ျဖတ္သန္းေနရင္းျဖင့္ အခ်ိန္မ်ား ကုန္လြန္မွန္း မသိသာစြာ ကုန္လြန္
လာခဲ့ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္အဖို႕ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုရွိေနလွ်င္ပင္ ပ်င္းရေကာင္းမွန္း မသိ
ျဖစ္တတ္ေသာ္လည္း အလုပ္မရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ပ်င္းရိျခင္းဆိုသည္မွာ အေဖာ္ကဲ့သို႕
ျဖစ္လာပါသည္။
တစ္ေန႕တာကို မည္သို႕မည္ပံု
ျဖတ္သန္းရမည္ကို ေတြးရင္းႏွင့္ပင္ အလြန္ပင္ စိတ္ေမာခ်င္စရာ ေကာင္းေနပါသည္။
ဒီလိုျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ သြားေနက် လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သည္သာလွ်င္
အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္ကိုေတြးမိသည္ႏွင့္ သကာလ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ထထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
"ေဟ့ေကာင္ သက္ေအာင္၊ လာေလကြာ၊
ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ရေအာင္"
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ အလကားရေသာ
ေရေႏြးၾကမ္းမ်ားကို ထိုင္ေသာက္ေနေသာ ဖိုးေက်ာ္ႏွင့္ အရိုးတို႕ကိုေတြ႕သည္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲ၀င္၀င္ခ်င္း စားပြဲထိုးေလးက ေလာကြတ္ျပဳသည္။
" ကိုၾကီး၊
ဟိုေန႕ကအေၾကြးေသာက္ထားတာ မေပးေသးဘူးေနာ္၊ ဆိုင္ရွင္ကေျပာေန ၿပီ "
"ဒီကေလးနဲ႕ေတာ့ကြာ၊ မင့္အေၾကြးက
ဘယ္ေလာက္မို႕လို႕လဲ၊ မင္းဟာက ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ရေသးဘူး၊ ဒီေန႕ မင္းအေၾကြးကို
အေက်ေခ်မယ္၊ ရွင္းတယ္ေနာ္၊ သြား၊ Birdy plane တစ္ခြက္သြားယူခဲ့ "
စိတ္တုိတိုနဲ႕ေျပာခ်င္ရာေျပာလိုက္ၿပီးမွ
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာင္္ၿပီးေငးၾကည့္ေနေသာ ဖိုးေက်ာ္ႏွင့္ အရိုးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
" ဘာလဲ၊ မင္းတို႕က ဘာၾကည့္တာလဲ
"
" ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊
အေၾကြးရွင္းမယ္စကားၾကားလုိ႕ မင္းေျပာတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႕ ေၾကာင္ၿပီး ေငးေနတာ၊
ငါ့ေကာင္ၾကီး ေထာလာတယ္ ထင္တယ္ ဟိဟိ "
" ဘာမွ မေထာလာဘူးေဟ့၊
ပ်င္းလို႕ထြက္လာပါတယ္ဆိုမွ အေၾကြးလာေတာင္းေန လို႕ ေျပာလြတ္လိုက္တာ၊ ပိုက္ဆံျဖင့္ ၂၀၀
ျပည့္ေအာင္ေတာင္ ပါတာမဟုတ္ဘူး "
" ဟင္...၊ ဒါဆို
အေၾကြးရွင္းမယ္ဆိုတာက............."
" ထြက္ေျပးမွာေဟ့၊ ေသာက္ၿပီးရင္
ထြက္ေျပးမွာ...၊ ရွင္းပလား "
" ထြက္ေျပးစရာမလိုပါဘူးကြာ၊
မင္းတစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ ငါတိုက္ႏိုင္ပါတယ္"
အသံၾကားတာနဲ႕တင္
ေျပးထိုးခ်င္စရာေကာင္းေသာ ေလာရွည္ အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ ဒီေကာင္က ေထာသည္။ မိဘမ်ားက
ကုန္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြကိုေရလို သံုးႏိုင္သည္။ အူတူတူ အတတျဖစ္တာမို႕
ေပါင္းလို႕သင္းလို႕ေကာင္းသည္။
" တိုက္ရင္လည္းတိုက္ေပါ့ကြာ...၊
ငါကေတာ့ ဘာအကူအညီမွ မေပးႏိုင္ဘူး"
" အဟီး၊ မင္းကလည္း
ၾကိဳသိေနတဲ့အတိုင္းပဲ၊ အဲလိုမလုပ္ပါနဲ႕၊ မင္းတို႕ သံုးေကာင္လံုး ဒီည
ငါ့ကိုကူညီစမ္းပါ၊ "
" နဒီ တို႕အေဆာင္မွာ
ဂီတာသြားတီးဖို႕ကလြဲရင္ ၾကိဳက္တာေျပာ၊ ကူညီမယ္ "
အရိုးက
ခနဲ႕လိုက္သည္။
" လုပ္ျပန္ၿပီကြာ၊ မင္းတုိ႕ကလည္းက
ငါစိတ္ကူးထားတာကို ၾကိဳသိေနသလိုပဲ၊ လုပ္စမ္းပါကြာ၊ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က
ေက်ာ္မင္းတို႕အဖြဲ႕က ဒီညသြားၾကမလို႕တဲ့၊ ငါ့နဒီေလး အဲဒီေကာင္ေနာက္ကို ဘယ္လိုမွ
အပါမခံႏိုင္ဘူးေနာ္ ဟေရာင္ "
" ေအး၊ ေက်ာ္မင္းဆိုရင္ေတာ့ ငါသိပ္ၾကည့္လို႕မရဘူးကြ၊
ရပ္ကြက္လူၾကီးသားဆိုၿပီး စြာက်ယ္ စြာက်ယ္လုပ္လြန္းလို႕ " ဖိုးေက်ာ္က
၀င္ေျပာသည္။
ေက်ာ္မင္းကိုေတာ့ ဖိုးေက်ာ္မွမဟုတ္
ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ဖြဲ႕လံုး ဘယ္သူမွ မၾကည္ၾက။
" ေအး၊ ေက်ာ္မင္းလာမယ္ဆိုလို႕
မင္းကံေကာင္းတယ္မွတ္၊ ဒီည ဘယ္မွာစုၾကမလဲ"
" ထံုးစံအတိုင္း ေလာရွည္အိမ္မွာပဲ
စုၾကမယ္၊ ဒီည လူၾကီးေေတြ ခရီးထြက္သြားတယ္၊ အိမ္မွာ ဒီေကာင္ တစ္ေကာင္တည္း "
" အိုေကေလ...၊ ည ခုႏွစ္နာရီ
ဆံုၾကတာေပါ့၊ ေနာက္မက်ၾကေစနဲ႕ "
* * * * * * * * * * * *
ညခုႏွစ္နာရီပင္ရွိေသးေသာ္လည္း
လမင္းကထိန္ထိန္သာလ်က္ရွိေပသည္။ အိမ္မွ ဂစ္တာကိုထမ္းၿပီး ေလာရွည္အိမ္ဖက္
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ ေလာရွည္အိမ္တြင္ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ သေကာင့္သား သံုးေကာင္ကို
ေတြ႕လိုက္ရသည္။
" သြားမယ္ ဟေရာင္၊
ဟိုေကာင္ေတြအဖြဲ႕ သြားတာ ငါျမင္လိုက္တယ္ " ေလာရွည္က စိတ္မရွည္တဲ့
ေလသံနဲ႕ေျပာသည္။
" ျဖည္းျဖည္းေပါ့ကြာ၊
ဟိုေကာင္ေတြသာ ေလာေနၾကတာ၊ မင္းနဒီကျဖင့္ ဆိုင္မွာခုမွ ထမင္းစားေနတုန္း "
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ ဟိုေကာင္ေတြ
ငါထက္ေစာေရာက္ေနတာ ငါမေက်နပ္ဘူးကြာ၊ နဒီေလးက အေဆာင္ကို ျပန္အလာ ငါကိုမေတြ႕ပဲ
ဟိုေကာင္ေတြကိုေတြ႕သြားရင္၊ မျဖစ္ဘူးကြာ၊ သြားမယ္ကြာ..သြားမယ္..."
" ၿပီးေရာကြာ.....၊ သြားမယ္..
သြားမယ္"
ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ေရာက္သြားေတာ့
ေက်ာ္မင္းတို႕အဖြဲ႕ သီခ်င္းစဆိုေနၿပီျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းသည္က နဒီတို႕အဖြဲ႕ အေဆာင္ကို
ျပန္မေရာက္ၾကေသး။
ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း
ဂစ္တာၾကိဳးေတြဘာေတြညိွၿပီး သီခ်င္းဆိုဖို႕လုပ္မွ နဒီတို႕အဖြဲ႕ ေရာက္လာသည္။
နဒီတို႕ကိုျမင္ေတာ့ ေက်ာ္မင္းတို႕က
" အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကိုေတာင္
မသိေတာ့ဘူး...... ျပန္လာမယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး....
ဒီကေစာင့္ေနသူ....အိုး....ေစာင့္ေနသူ.... ရယူျခင္းမဟုတ္ရင္ အခ်စ္ကဘာလဲ"
မ်ိဳးၾကီးသီခ်င္းစဟစ္ေတာ့သည္။`
ကၽြန္ေတာ့္တို႕အဖြဲ႕ကလည္း ေခသူမ်ားမဟုတ္။
" အခ်စ္....ဆိုတာ ရယူျခင္းမွ
မဟုတ္ဘဲ မဏိစႏၵာ "
ေက်ာ္မင္းတို႕အဖြဲ႕
တစ္ျခားတစ္ပုဒ္ေျပာင္းဆိုသည္။
" အစဥ္သာေပးဆပ္ရင္း
မင္းေနာက္ကြယ္.... တိတ္တိတ္ ေလးပဲခ်စ္သြားမယ္"
" တစ္ခါတုန္းက
ဒို႕ရြာမွာ သေဘာေကာင္းၿပီး ဆင္းရဲတဲ့ ေက်ာ္မင္းလို႕ အမ်ား ေခၚတဲ့ ေပါခ်ာခ်ာ လူတစ္ေယာက္ရယ္၊
သူတို႕ရပ္ကြက္အလယ္ မုဆိုးမၾကီးတစ္ေယာက္ကို ရင္မွာသိုသိပ္ တိတ္တိတ္သာ
ခ်စ္ရွာေနေတာ့တယ္"
ေက်ာ္မင္းသူ႕နာမည္ထည့္ဆိုေတာ့
ခံျပင္းသြားပံုရသည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္ေျပာင္းဆုိ သည္။
" ေနညိဳခ်ိန္တိမ္ေတာက္တဲ့ခါ
ရြာလမ္းနေဘးမွာ စာဥတို႕သူငယ္ခ်င္းႏွမေတြ
ေရခပ္ဆင္းလို႕လာ "
" အိုးေလးလႈပ္ပါေဟ့၊
အိုးေလးလႈပ္ပါေဟ့ "
" ကားေလးစီးလို႕မင္းနဲ႕အတူေလွ်ာက္လို႕လည္မယ္...အေပ်ာ္ဆံုးေပါ့..ဒို႕ရင္ထဲ
"
" ကားေလးတစ္စီးေတာင္သူမပိုင္၊
အေျပာေလးေကာင္းၿပီးခ်စ္ေတာ့ ယံုတာေပါ့
ေမေမရဲ႕၊ "
" ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ကတ္တီပါ
ဖိနပ္စီး၊ ေရႊထီးေလးပဲ ေဆာင္းေစခ်င္သည္။ "
" ေလွ်ာက္မညာနဲ႕၊
ေလွ်ာက္မညာနဲ႕"
" တစ္ကယ္ပါ.
ခ်စ္တယ္..ခ်စ္တယ္..ခ်စ္တယ္...ကိုယ္မင္းကို "
" မင္းရဲ႕ ဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီး
ငါရိုက္ခ်ိဳးပစ္ေတာ့မယ္ "
" ဒီလိုညတိုင္း၊
ငါနဲ႕မင္း....."
" အို ေတာ္ပါကြယ္၊ တန္ပါကြယ္၊
ကဲလြန္းသဲလြန္းတယ္"
ေက်ာ္မင္းတို႕ဘယ္လိုဆိုဆို
ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ကလည္း မရရေအာင္ လိုက္ဖ်က္ဆို သည္။
" ေခၽြးစက္မ်ားနဲ႕
ဘ၀ဟာၾကမ္းတမ္းေနလည္း အားေပးတတ္တဲ့ခ်စ္သူ၊
အနားမွာရွိတယ္....."
" ငါမင္းကို သတ္ခ်င္တယ္....."
" ေတးသြားဆိုသီကာၾကဴးတဲ့
ေက်းငွက္ကို လွမ္းလို႕ၾကည့္ကာ.."
" အိမ္ေရွ႕ျပတင္းေပါက္က
ငွက္စုတ္ေတြလည္း လာၿပီး မႏႈိးၾကနဲ႕... "
" ငွက္ကေလးမ်ားက
တိုးတိုးေလးေျပာသြားတယ္ မင္းခ်စ္သူမင္းကို မုန္းၿပီတဲ့..."
"
မယံုဘူး..သြား...မယံုဘူး..."
" ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါးေလးနဲ႕
ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာကြာ"
" လွၿပီးသား မင္းမ်က္ႏွာေပၚမွာ
ဘာမွမလိမ္းပါနဲ႕.. ေရႊရည္စိမ္..ေငြရည္စိမ္
အလွတရားေတြ "
" အတူတူေနဖို႕ ဘယ္ေလာက္ထိ ေ၀းရမလဲ
"
" ကိုယ္တို႕ေ၀းေန
မုိင္ေပါင္းကုေဋ....... "
ၾကာလာေတာ့ ေက်ာ္မင္းတို႕အဖြဲ႕
ဆက္ဆိုလို႕မရေတာ့။ ေက်ာ္မင္းက ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ဆီကိုလာၿပီး
" မင္းတို႕ဟာကလြန္ၿပီကြာ.. ဘာလို႕
ငါတို႕ဆိုတာ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနရတာလဲ "
" ဟမ္...၊ အဆန္းပါလား၊ ငါတို႕လည္း
မေႏွာင့္ယွက္ရပါလား၊ ကိုယ့္သီခ်င္းကိုယ္ ဆိုေနၾကတာပဲေလ "
" မင္းတို႕ဟာက
ငါတုိ႕သီခ်င္းကိုေလွာင္ေနသလို လိုက္ဆိုေနတာၾကီးကို "
" မေလွာင္ရေပါင္ဗ်ာ..၊
ကိုယ့္သီခ်င္းကိုယ္ ဆိုၾကတာကိုမ်ား ဘယ္ႏွယ့္ ေလွာင္တယ္ ထင္ရတာတံုး၊ ေက်ာ္မင္းရ
"
" မင္း...မင္း...
မွတ္ထားေပါ့ကြာ..."
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္
ေက်ာ္မင္းသူ႕အဖြဲ႕ေတြဆီ ျပန္သြားၿပီး တိုးတိုး တိုးတိုးႏွင့္ တိုင္ပင္ ေနၾကသည္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို မၾကည္သလိုၾကည့္ၿပီး တစ္ဖြဲ႕လံုး ျပန္သြားၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပိဳင္ဘက္ကင္းမဲ့စြာ
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေလးေယာက္သည္ နဒီ တို႕ အေဆာင္အား ေကာင္းေကာင္းၾကီး နားဒုက ေပးၿပီး
က်န္ရစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
* * * * * * * * * * * *
ညက အိပ္ေရးပ်က္ေသာေၾကာင့္ နံနက္ (၁၀)
ခန္႕မွ အိပ္ယာက ႏိုးေတာ့သည္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို႕ အလုပ္သြားေလာက္ၿပီ။
ဗိုက္ကဆာလာေသာေၾကာင့္ နံနက္ စာစားရန္ ေအာက္ထပ္သို႕ဆင္းလာခဲ့သည္။
စားပြဲေပၚတြင္ အဆင္သင့္စားရန္ တင္ထားေသာ
နံနက္စားကို စားေနရင္း အိမ္ေရွ႕ တြင္
လွမ္းေခၚေနေသာ ခ်က္စူအသံကိုု ၾကားလိုက္ရသည္။
" ကိုၾကီး သက္ေအာင္၊ ကိုၾကီး
သက္ေအာင္ "
" ဘာလဲကြ ခ်က္စူရ"
" ဒီမွာ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က
ကိုၾကီးေက်ာ္မင္းက စာေပးခိုင္းလိုက္လို႕ "
" ေအး..၊ ေက်းဇူးကြာ...."
ထူးျခားစြာ ေရာက္လာေသာ ေက်ာ္မင္း၏စာအား
ေဖာက္ဖတ္ၾကည့္မိသည္။
" ညီေလး သက္ေအာင္ "
စာစဖတ္ကတည္းက အခ်ိဳးမေျပ...
ဒီအရြယ္နဲ႕ ဒီအရြယ္ ညီေလးလို႕ ေခၚစရာ အေၾကာင္းမရွိပဲ ညီေလးလို႕ ေခၚတာ
ထူးေတာ့ထူးၿပီ။ ေက်ာခ်င္တဲ့ သေဘာလားမသိ။
" ညီေလးနဲ႕ မေန႕ညကကိစၥကို
အစ္ကို႕စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မထားပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ အစ္ကို႕သူငယ္ခ်င္းေတြက
စိတ္သိပ္ၾကီးတယ္ကြာ.. သူတို႕က ညီေလးတို႕နဲ႕ နည္းနည္းပါးပါး ေဆြးေႏြးခ်င္လို႕တဲ့၊
အဲ့ဒါ နက္ျဖန္ နံနက္ (၈း၀၀) နာရီတိတိ ညီေလးတို႕ ရပ္ကြက္နဲ႕ ကိုၾကီးတို႕
ရပ္ကြက္ၾကားမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္ကို လာခဲ့ဖို႕ ဖိတ္ပါတယ္တဲ့။ လူဦးေရ
ကန္႕သတ္ခ်က္ရွိလို႕ ညီေလးတို႕ ဖက္က (4) ဦးကိုပဲ ဖိတ္ပါတယ္တဲ့။ အစ္ကိုတို႕ (၄) ဦးနဲ႕
ညီေလးတို႕ (၄)ဦး ေျပေျပလည္လည္ ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား...။
လာျဖစ္ေအာင္လာေနာ္..။ မလာရင္ စိတ္သိပ္ဆိုးမွာ သိလား...။
ခ်စ္ကိုၾကီး
ေက်ာ္မင္း (ခ) ရပ္ကြက္လူၾကီး၏ တစ္ဦးတည္းေသာသား
" ေတာက္၊ ခ်ိန္းပြဲဆို ခ်ိန္းပြဲေပါ့
.... စာကိုေရးထားလိုက္တာမ်ား... ပုဆိုးနဲ႕ တိုက္ပံု ၀တ္သြားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာၿပီ
"
စာကို ဖတ္ၿပီး ဖိုးေက်ာ္
ေပါက္ကြဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖိုးေက်ာ္က ဒါမ်ိဳး အေတြ႕အၾကံဳ ရွိသည္။ ရန္ျဖစ္ၿပီး အခ်ဳပ္ကို
(၄) ခါတိတိက်ဖူးသည္။
" မင္းတို႕ဘယ္လိုသေဘာရလဲ..၊
ငါကေတာ့ အေက်ာမခံဘူးေနာ္..၊ သြားမွာပဲ၊ မင္းတို႕ လိုက္ခ်င္လိုက္၊
မလိုက္ခ်င္ေန..."
" မဟုတ္ဘူးေလကြာ..၊ မင္းသြားမွေတာ့
ငါတို႕မလိုက္လို႕ဘယ္ျဖစ္ မလဲ.. ေဟ့ေကာင္ အရိုးနဲ႕ ေလာရွည္ မင္းတို႕ေကာ လိုက္မွာ
မွတ္လား..."
တာ၀န္အရ ေခါင္းျငိမ့္ျခင္းမ်ိဳး
ေခါင္းျငိမ့္ၾကသည္။ မတတ္ႏိုင္ (၂) ေယာက္တည္း သြား တာထက္စာရင္ (၄) ေယာက္ဆိုေတာ့
လူရွိန္ႏိုင္သည္။ နက္ျဖန္ နံနက္ (၇း၃၀) တြင္ ထံုးစံအတိုင္း ေလာရွည္ အိမ္တြင္
လူစုရန္တိုင္ပင္ၿပီး ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္သင့္သည္မ်ားကို ျပင္ ဆင္ၾကရမည္။
ဒီအေၾကာင္းေတြကို လူၾကီးမ်ား သိလို႕မျဖစ္။ ဒါေၾကာင့္ သိုသိုသိပ္သိပ္
ျပင္ဆင္ၾကရမည္။
နက္ျဖန္ နံနက္ (၈း၀၀) မွာ
ပြဲၾကီးပြဲေကာင္းကေတာ့ ရွိေလၿပီ။
* * * * * * * * * * * *
ဒီမနက္ အေၾကာင္းေတြးေနရင္းႏွင့္
ညကသိပ္အိပ္မေပ်ာ္။ လူငယ္ပီပီ ရန္ျဖစ္ဘူး ေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႕ ခ်ိန္းပြဲကိုမူ
တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးေသး။ ညကေတာ့ ျပင္ဆင္စရာ ရွိတာေတြ ကို
ဟိုေကာင္ေတြနဲ႕တိုင္ပင္ထားသည့္အတိုင္း ျပင္ဆင္ၿပီးသြားၿပီ။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မသိ ယေန႕
နံနက္မွ ဘုရား ရွိခုိးခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာလို႕ ဘုရားရွိခုိးရာ ၾသကာသကို တစ္၀က္မွာ
ေမ့ေနလို႕ ထခဲ့ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိတို႕ဘက္တြင္ ဖိုးေက်ာ္ရွိသည္။ ဖိုးေက်ာ္ သာ
အားကိုးရာသေဘာထားၿပီး ဖိုးေက်ာ္ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းရင္း ေလာရွည္
အိမ္သို႕ ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
(၈း၀၀) နာရီမထိုးမီ (၁၅) မိနစ္အလိုတြင္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ (၄) ေယာက္အဖြဲ႕ ေညာင္ပင္ ေအာက္သို႕ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ဟိုေကာင္ေတြကိုေတာ့
အရိပ္အေယာင္ မျမင္ရေသး။ (၈း၀၀) နာရီထိုးမွ ေက်ာ္မင္းတို႕အဖြဲ႕ေရာက္လာသည္။
" အခ်ိန္သိပ္တိက်တယ္ေပါ့"
ဖိုးေက်ာ္က ခနဲ႕လိုက္သည္။
" ဒါေပါ့.. အခ်ိန္တိက်ေၾကာင္းျပခ်င္လို႕
၈း၀၀ နာရီထိုးမွ ဟုိေဂ်ာင္က ထလာတာ"
ကၽြန္ေတာ္က " ဒါေတြ
အေရးမၾကီးပါဘူး..။ မင္းတို႕ဒီကို ေခၚတာ ဘာကိစၥလဲ"
"ေျပာမွာေပါ့..။ မင္းတို႕ကို ဟိုေန႕ကိစၥကိုမၾကည္လို႕..။
မင္းတို႕ကိုဖဲ့ မလို႕ေခၚ တာေဟ့..."
ထင္တဲ့အတုိင္းပင္..၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕
သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ အသင့္ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြထုတ္ကာ အသင့္အေနအထား ေနလိုက္ၾကသည္။
ေက်ာ္မင္းက ရုတ္တရက္
လက္ခုတ္တီးလိုက္သည္။ ေညာင္ပင္ေနာက္မွ ေက်ာ္မင္း အေဖ ရပ္ကြက္လူၾကီးႏွင့္
အျခားလူၾကီးတစ္ခ်ိဳ႕ ထြက္လာၾကသည္။
ေက်ာ္မင္းက
" ေဖၾကီး ၾကည့္ပါဦး၊ သားတို႕က
ရပ္ကြက္တိုးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးဖို႕ ကို သူတို႕က ဒုတ္ေတြဓါးေတြနဲ႕"
" ဟမ္၊ မင္းတို႕ပဲ ဖဲ့မွာဆို"
" ငါတို႕လည္း မေျပာရပါလား"
" မၾကည္လို႕ဆို"
"ၾကည္လိုက္တာမွ လြန္ေရာ
ဒီေလာက္ခ်စ္စရာၾကီးကို"
"ေဖၾကီးေရ...အဲဒါသာၾကည့္ေတာ့..
သူတို႕မၾကည္တိုင္း သားတို႕ကိုခ်ည္း လြဲခ်ေန တာ.. ေဖၾကီး လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရင္
ပိုဆိုးမွာေနာ္..."
"ကဲ မင္းတို႕က ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က
ကေလးေတြမွတ္လား..ငါ့ရပ္ကြက္ထဲက ကေလး ေတြကို ဒုတ္ေတြ၊ ဓါးေတြနဲ႕ ၊ မင္းတို႕က
ဘာေတြလည္း"
ခံလိုက္ရၿပီ။ လွလွပပကို ခံလိုက္ရၿပီ။
ထင္ေတာ့ထင္သား..။ ညီေလး ဆိုကတည္းက မဟုတ္ဘူးလို႕ေတာ့ ထင္သား.။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့
ၾကံဳသလို႕ ၾကည့္ရႊီးရေတာ့မည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း
ရပ္ကြက္တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးဖို႕လာတာပါ"
" လက္ထဲမွာ
တုတ္ၾကီးနဲ႕ကို"
"ဟိုေလ..ဒါက..လမ္းမွာေတြ႕လို႕ေကာက္လာတာ..
ဘာမွမဟုတ္ဘူး..ဦးတို႕အိမ္မွာ ထင္းကုန္ေနတယ္မွတ္လား..၊ ထင္းစိုက္ဖို႕ယူထားလိုက္ေနာ္..။"
“ေအး.. ထင္းကုန္ေနတာနဲ႕အေတာ္……. ၊
ဟဲ့ေကာင္ မေနာက္နဲ႕ေနာ္..”
"ဟိုေကာင့္လက္ထဲမွာ
ခ်ိန္းၾကိဳးၾကီးနဲ႕"
"အိမ္ကဆိုင္ကယ္ေပါ့ဗ်ာ..ဒီကိုအလာမွာ
ခ်ိန္းၾကိဳးျပတ္သြားလို႕ အဲဒါ ဦးေလးယူ သြား လိုက္ပါေတာ့.၊ ဦးေလးအိမ္မွာ
ေခြးခ်ည္ထားေပါ့"
"ေဟ့ေကာင္၊ အိမ္မွာ
ေခြးမေမြးဘူးကြ"
"ေၾသာ္..၊
လူခ်ည္းေမြးၾကတာေေပါ့.."
"ေအး...၊ ဒါေတာ့
မတတ္ႏိုင္လို႕ေမြး.........၊ ေဟ့ေကာင္ ဘာစကားေျပာတာလဲ၊"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး..၊
ခ်စ္လို႕စတာပါ။"
"ဟုိေကာင္ကေကာ.. လက္ထဲမွာ
ခါးပတ္ၾကီးနဲ႕"
"ဒါကေတာ့ ဒီလိုရွိပါတယ္
ဥၾကီး"
"ဦးၾကီး၊ နင့္ေမ ဥၾကီး
ရမွာလား"
“ေၾသာ္၊ ဒီလိုပါဦးၾကီး..၊ ခါးပတ္ဆိုတာက
ေဘာင္းဘီမွာပတ္ရတယ္မွတ္လား”
“ေအးေလ”
“ကၽြန္ေတာ္အခု ေဘာင္းဘီ၀တ္လာတယ္..။
ခါးပတ္ပါလာတာ အျပစ္လား”
“အျပစ္မဟုတ္..၊ ဟာ. ရႈပ္ေနတာပဲကြာ..”
“မင္းကေရာ၊ ဓါးၾကီးနဲ႕ ဟိုေကာင္ေတြလို
ဘာဆင္ေျခမွေပးမယ္ မၾကံနဲ႕ေနာ္”
“ဒီက ဒီလိုရွိပါတယ္..ဥရဲ႕”
“ဦးရဲ႕၊ နင့္ေမကလား ဥရဲ႕ ရမွာလား၊
ဟာကြာ ဒီေကာင္ေတြ ေသေတာ့မယ္”
“ေၾသာ္….ဦးရဲ႕၊ သားတို႕က
ဆင္းရဲတယ္မွတ္လား..”
“အဲဒါဘာျဖစ္သလဲ…၊ အဲဒါဘာျဖစ္လဲကြာ…၊
စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္”
“ဆင္းရဲေတာ့ ထင္းမ၀ယ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့
ထင္းေခြဖို႕ ဓါးယူလာတာ ကၽြန္ေတာ့္ အျပစ္လားဗ်ာ”
“အျပစ္မဟုတ္........၊ ဟာကြာ… မင္းတို႕ ေတာ္ေတာ္တတ္
ႏိုင္တဲ့ေကာင္ေတြ၊ အကုန္လိုက္ခဲ့ကြာ ၊ ရံုးေရာက္မွရွင္း”
“ဟာ..ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႕ဗ်ာ.. ေက်ာ္မင္းဆိုတဲ့ေကာင္က
ေပါေတာေတာ ေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္ႏုိင္ေပမယ့္ သူ႕အေဖကေတာ့ သူ႕သားလုိမဟုတ္ပဲ
သေဘာေကာင္းၿပီး ရုပ္ေခ်ာေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရပ္ကြက္ထဲမွာ သတင္း
ၾကားထားပါတယ္ခင္ဗ်.."
“အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သတုန္း”
“ခုျမင္ဖူးမွပဲ ဒီလိုသတင္းထြက္တာ
မဆန္းဘူးလို႕ သိေတာ့တယ္…၊ အေနာ္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲက လူၾကီးက အဲ့လိုမဟုတ္ဘူးသိလား..၊
ဘုမသိ ဘမသိနဲ႕ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရံုးၾကီးပဲ လိမ့္ေခၚတာ..၊ လူမုန္းလည္း
ေတာ္ေတာ္မ်ားရွာပါတယ္…၊ ဦးေလးနဲ႕ေတာ့ အေတာ့္ကို ကြာမယ့္ပံုပဲဗ်…"
ေက်ာ္မင္းအေဖမ်က္ႏွာတြင္ အျပံဳးတစ္ပြင့္
ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မဆိုးဘူး… ဒီဘဲၾကီး ေျမွာက္ပင့္ေျပာတာ ၾကိဳက္ပံုရသည္..။
“ဦးေလးသား ေက်ာ္မင္းက ဦးေလးသားအရင္းမွ
ဟုတ္ရဲ႕လား..၊ အန္႕တီကို ေသခ်ာျပန္ေမး ၾကည့္ပါအံုးလား…ရုပ္ခ်င္းက အေတာ့္ကို
ကြာေနလို႕ေလ… မသိရင္ သားနဲ႕အေဖေတာင္ လူခ်င္းမွားေလာက္တယ္ေနာ္.. ”
“ဒီမွာ ေဟ့ေကာင္ေတြ….၊ ေတာ္ေတာ့…၊
မင္းတို႕ ဘာေျပာစရာက်န္ေသးလဲ…၊ ၿပီးရင္ ျမန္ျမန္ျပန္ေတာ့…လစ္ေတာ့..ေဂ်ာင္းေတာ့..”
“ေၾသာ္၊ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး..။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါလို႕ေနာ္. ေနာက္ေနာင္ ဒီလိုမ်ိဳး
မျဖစ္ေစရပါဘူးလို႕ ကတိေပးပါတယ္ဗ်ာ။ ေနာ္ ဟေရာင္ေတြ”
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ..။ ဒီတစ္ခါေတာ့
မသိသားဆိုး၀ါးေလးေတြမို႕လို႕ ခြင့္လႊတ္ေပးပါလို႕ ေတာင္းဆိုပါရေစ”
“ေအး၊ မင္းတို႕ကို ပထမဦးဆံုးနဲ႕
ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္မယ္.. ၊ ေနာက္ခါ ဒါမ်ိဳးျဖစ္ရင္ ငါခြင့္လႊတ္မွာ
မဟုတ္ဘူးေနာ္..”
“ဟုတ္………………………..”
“မေက်နပ္ဘူးကြာ…၊
လံုး၀မေက်နပ္ဘူး”
ဖိုးေက်ာ္လံုး၀
ေပါက္ကြဲေနသည္။
“ဒါသက္သက္အကြက္ဆင္တာကြ….၊
သူ႕အေဖေရွ႕မွာ ငါတို႕ကို ေကာင္းေကာင္း အရွက္ခြဲ လိုက္တာပဲ”
“ေအးကြ၊
ေခြးေထြးလို႕ ၀က္မစား၊ ဘီလူး ခုႏွစ္ရက္ဖ်ားတဲ့ သူ႕အေဖရုပ္ကိုလည္း ေျမွာက္ပင့္
ေျပာရေသးတယ္ကြာ…၊ ” အရိုးက ၀င္ေျပာသည္။
“ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာ..၊
ထင္းေခြမၾကံဳ၊ ေရခပ္ၾကံဳမွာပါ..၊ အဲဒီခါက်မွ ဒီေကာင့္ကို ပညာလွလွၾကီး
ျပန္ေပးရမယ္…”
ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး၏
စိတ္ထဲတြင္မူ
“ ေနႏွင့္ဦးေပါ့….၊
ေက်ာ္မင္းရယ္……”
* * * * * * * * * * * *
ဒီေန႕ေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲေအာင္းမယ္လို႕
စိတ္ကူးကာရွိေသး၊ ေလာရွည္၊ ဖိုးေက်ာ္နဲ႕ အရိုးတို႕ ေပါက္ခ်လာသည္။
“ သတင္းထူးပါတယ္ေဟ့”
“ ဘာသတင္းထူးလဲကြ ”
“ေက်ာ္မင္းတို႕အိမ္မွာ နက္ျဖန္အလွဴလုပ္မယ္လို႕
ၾကားတယ္…အဲဒါ မင္းမွာ ဘာအစီအစဥ္ရွိလဲလို႕ လာေမးၾကတာ”
မဟုတ္မက အၾကံဆို ထြက္တတ္ေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းအား စတင္အလုပ္ေပးၿပီး ၁၅ မိနစ္ခန္႕ၾကာေသာအခါ အလြန္တရာမွ ေကာင္းေသာ
အၾကံတစ္ခုထြက္လာေလၿပီ။
“အၾကံရၿပီေဟ့…”
“ေျပာစမ္း၊ မင္းအၾကံ”
“ဒီလိုေဟ့…၊ မင္းသူတို႕ရပ္ကြက္ထဲက အရူးမ
ေၾကးမံုကို သိတယ္မွတ္လား”
“သိတယ္ေေလ”
“ဒီလိုကြာ…၊ အရူးမေၾကးမံုကိုေခၚ၊
ၿပီးေတာ့………………………………………………”
သူငယ္ခ်င္းေလးဦးလံုး စိတ္ထဲတြင္မူ
“ ေက်ာ္မင္း မနက္ျဖန္အလွဴမွာ
ဒုတ္ခေရာက္ေစရမယ္….”
အလွဴပြဲမွာ စည္ကားလွသည္။
ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ၾကသူမ်ားမို႕ ျမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုး၊ အရာရွိ မင္းမ်ားႏွင့္
လူၾကီးလူေကာင္းမ်ား အားလံုးအလွဴပြဲသို႕လာၾကသည္။ နယ္ေ၀းမွ အမ်ိဳးအားလံုး ကိုပါ
ဖိတ္ထားေသာေၾကာင့္ ပြဲၾကီးသကဲ့သို႕ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္လ်က္ရွိပါသည္။
ေက်ာ္မင္းမွာမူ ဖိတ္ထားေသာ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို တစ္၀ိုင္းၿပီး တစ္၀ိုင္းဧည့္ခံေနေလ သည္။
နဒီရွိေနေသာ၀ိုင္းတြင္မူ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာကာ သြားသြားထိုင္ေနၿပီး ၄င္း၏
မ်က္ႏွာမွာ ခ်ိဳခ်ဥ္ကို ပ်ားရည္ထဲႏွစ္ထားသကဲ့သို႕ ခ်ိဳျမေနေလေတာ့သည္။
ထိုစဥ္ အျပင္က အသံတစ္သံကို
ၾကားလိုက္ရသည္။
“အရူးမေၾကးမံု၊ မုန္႕လာေတာင္းေနတယ္ေဟ့၊
နည္းနည္းပါးပါး ေပးလိုက္ပါဦး”
“ေရာ့
ေၾကးမံု၊ မုန္႕ယူ၊ ၿပီးရင္ျပန္ေတာ့ေနာ္…၊ ဒီမွာက ဧည့္သည္ေတြအမ်ားၾကီး”
“ငါ့ကိုမုန္႕မေကၽြးနဲ႕ေလ…၊ ငါက
နင္တို႕ကို မုန္႕ျပန္ေကၽြးရမွာေလ….”
“ေၾသာ္….ဒီအရူးမ၊ ယူစရာရွိတာ
ျမန္ျမန္ယူၿပီး ျပန္ေတာ့…”
“ေအာင္မယ္..၊ ငါ့မဂၤလာေဆာင္လည္း
လာေသး၊ ငါ့ကိုမ်ား ေအာ္လား ေဟာက္လားနဲ႕ နင္ ငါ့ေယာကၤ်ား ေက်ာ္မင္း
အေၾကာင္းမသိေသးဘူးထင္တယ္..”
“ဘာရယ္”
“ငါ့ေယာကၤ်ား ေက်ာ္မင္းေခၚေပး၊
သူပဲငါ့ကို မဂၤလာေဆာင္ပါ့မယ္ ေျပာခုိင္းၿပီးေတာ့၊ ဘယ္မွာလဲ ေက်ာ္မင္း၊ ခုေခၚေပး”
“ဟဲ့ ဒါကအလွဴေလ.၊ ဘာမဂၤလာေဆာင္မွ
မဟုတ္ဘူး…”
“ဘာမဂၤလာေဆာင္မဟုတ္ရမွာလဲ၊
ေက်ာ္မင္းနဲ႕ ေၾကးမံု၊ ေၾကးမံုနဲ႕ ေက်ာ္မင္းတို႕ရဲ႕ မဂၤလာ လက္ထပ္ ထိမ္းျမွား
ရစ္ဖြဲ႕ျခင္း အခမ္းအနား”
ေရွ႕မွ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ
အသံမ်ားေၾကာင့္ အလွဴလာဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ား အားလံုး အျပင္ သို႕ ထြက္ၾကည့္ၾကသည္။
“ဒါအလွဴဗန္းျပၿပီး၊
မဂၤလာၾကိတ္ေဆာင္တာလားမသိဘူး”
“ေအးဟယ္…၊ ေက်ာ္မင္းတို႕မ်ား
အရူးမေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးဘူး၊ ေၾကးမံုေလး သနားပါတယ္”
ပရိတ္သတ္ထဲမွလည္း
အသံသဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ အေျခအေနေတြ ရႈပ္ေထြးေနၿပီး ေက်ာ္မင္းတို႕သားအဖ ထြက္လာသည္။
“ေၾကးမံု၊ နင္ျပန္ပါေတာ့ဟာ…၊
နင္ဘာေတြလာ ရႈပ္ေနတာလဲ…၊ ျပန္ပါေတာ့၊ ဒီမွာ ဧည့္သည္ေတြ အားနာဖို႕ေကာင္းေနၿပီ”
ေက်ာ္မင္းက ငိုသံၾကီးႏွင့္ေျပာသည္။
“ဒီမွာ ေၾကးမံု၊
နင္ျပန္ရင္ျပန္ေတာ့၊ မျပန္ရင္ ငါတို႕ကို အသေရ ဖ်က္မႈ၊ ပိုင္နက္က်ဴး လြန္မႈေတြနဲ႕
တရားစြဲၿပီး ေထာင္ခ် ပစ္လိုက္မယ္ …နားလည္လား… ျပန္ေတာ့” ေက်ာ္မင္း အေဖက
ထံုးစံအတိုင္း အာဏာသံနဲ႕ ျခိမ္းေျခာက္သည္။
“ဒီမွာ ကိုေက်ာ္မင္း၊ ကၽြန္မဟာ
ရွင့္ရဲ႕အခ်စ္ေတြ၊ အၾကင္နာေတြကို ရခဲ့တယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနခဲ့တာ၊ ရွင့္မ်က္ႏွာကို
ျမင္ေနရရင္ ထမင္းမစား၊ ဟင္းမစား ေနႏိုင္တဲ့အထိ ရွင့္ကိုခ်စ္ ခဲ့တာပါ၊
အခုဒီကိုလာတာကလည္း ရွင့္မ်က္ႏွာကို ျမင္ခ်င္ေတြ႕ခ်င္တဲ့စိတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႕
လာခဲ့တာပါ”
နားေထာင္ ေနရတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ
ေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႕ စိတ္မေကာင္းၾက။
“ရွင္က သြားဆိုတဲ့
စကားေလးတစ္ခြန္းေျပာရံုနဲ႕ ရွင္နဲ႕အေ၀းဆံုးကို ရွင္ေက်နပ္ေအာင္ ရင္နာနာနဲ႕
ထြက္သြားမဲ့ အခ်စ္ၾကီးတဲ့ ေၾကးမံုေလးပါရွင္၊ ရွင္နဲ႕ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့တာကို ရွင့္ဘက္
က တစ္ခဏလို႕မွတ္ယူ ေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ တစ္ဘ၀ ပါပဲရွင္”
နားေထာင္ေနတဲ့ ဧည့္သည္မ်ား
မ်က္ရည္စို႕ကုန္ၾကၿပီ။ ေက်ာ္မင္းတို႕သားအဖလည္း ဘုမသိ ဘမသိ ဘာေျပာရမွန္းမသိပဲ
ေၾကာင္အအ ၾကီးျဖစ္ေနၾကသည္။ မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႕ မာန္ပါပါ ေျပာေနေသာ ေၾကးမံုကုိသာ
ေငးၾကည့္ေနမိၾကသည္။
“ကၽြန္မက
ရွင္နဲ႕ဒီတစ္သက္ေပါင္းရၿပီဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနခဲ့တာပါ..၊ ဒါေပမယ့္ ရွင့္ရဲ႕ အခုလို
သူစိမ္းဆန္တဲ့ အျပဳအမူေၾကာင့္ ကၽြန္မရင္ကို ဓါးနဲ႕ဟက္တက္ခြဲတာထက္ေတာင္ နာက်င္
ခံစားရပါတယ္ရွင္…။ ရပါတယ္….။ ရပါတယ္…။ ရွင္ကသြားလို႕ ႏွင္ေတာ့လည္း သြားရပါေတာ့
မယ္….”
မ်က္ရည္မခိုင္တဲ့လူေတြ
မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေနၾကၿပီ၊ လူၾကီးေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲ သူကလႊဲ၊ ေမာ့သူကေမာ့ႏွင့္
တေလာကလံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
“ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့မွတ္ထားေပးပါ…၊
အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မဘယ္ေရာက္ေရာက္ ရွင့္ကို ခ်စ္ေနမယ္ ဆိုတာပဲ ကိုေက်ာ္မင္း……၊
ဟင့္………….၊ ဟင့္……….
အဲဒါသက္ေအာင္တို႕ ငါ့ကို ပိုက္ဆံ ၁၀၀၀
ေပး ၿပီး က်က္ခိုင္းထားတဲ့ စာသားေတြ..
ဟိ.ဟိ..”
“ဟာ”၊ “ဟမ္”၊ “အို”၊ “အာ”
အာေမဋိတ္အသံမ်ား
မ်ိဳးစံုၾကားလိုက္ရသည္။
“ဒီအရူးမကြာ၊ ေသေတာ့မယ္…၊ သြားသြား၊
နင္သြားေတာ့၊ ငါတို႕ကအဟုတ္မွတ္လို႕”
ေက်ာ္မင္းအေဖက
မ်က္ရည္သုတ္ရင္းေျပာသည္။
အျခားသူမ်ားမွလည္း
အသံမ်ိဳးစံုၾကားလိုက္ရသည္။
“ၾကက္သြန္နီ ျဖည္းျဖည္းခြာပါဟဲ့၊ ဒီမွာ
မႊန္လို႕မ်က္ရည္ေတာင္က်ကုန္ၿပီ”
“မ်က္စိထဲ ဖုန္၀င္သြားတာ၊
မ်က္ရည္ေတြေတာင္က်ကုန္ၿပီ”
“မေန႕ကတည္းက မ်က္စိနာေနတာ၊
ဒီေန႕ပိုဆိုးၿပီး နီေတာင္နီလာတယ္”
ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေနရာမွ
ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ လူေလးဦးမွာလည္း မ်က္ရည္မ်ား က်လ်က္ ရွိပါသည္။
သူတို႕ေလးေယာက္မ်က္ရည္က်ရျခင္းမွာ အျခားအေၾကာင္းမ်ား ေၾကာင့္မဟုတ္၊
အူလႈိက္သည္းလႈိက္ ရီထားရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
တစ္ေယာက္ေသာသူမွာလည္း
မ်က္ရည္မ်ားက်လ်က္ရွိသည္။ ထိုသူမွာ မ်က္ရည္မ်ား က်ရံုတင္မကပဲ ပါးစပ္မွလည္း
အဆက္မျပတ္ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ဖတ္လ်က္ ရွိေနေလသည္။
“ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ ……….သက္ေအာင္ရယ္……….”
ေအာင္ထြန္းဦး
No comments:
Post a Comment