ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိုင္တိုင္အမွတ္ ၂၆

 ကၽြန္ေတာ္က လားရႈိးသားဆိုေတာ့ လားရႈိးသားေတြ ထံုးစံအတိုင္း ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီ စီးဖူးတာေပါ့..။ တရုတ္ျပည္ ေရႊလီ၊ ၾကယ္ေခါင္ထဲက တရုတ္ဆိုင္ကယ္ေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံထဲကို တရားမ၀င္တဲ့ နည္းလမ္းနဲ႕ စီးၾကတာေပါ့ဗ်ာ…၊ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ လားရႈိးျမိဳ႕ကေန ျဖတ္ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ျဖန္႕တယ္..။ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီ မစီးဖူးရင္ လားရႈိးသား မစစ္ဘူးလို႕ေတာင္ ဆိုရမလားပဲ..။ တစ္ခ်ိဳ႕က က်ေတာ့ ေငြရဖို႕အတြက္စီးတယ္..။ တစ္ခ်ိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအေပၚနဲ႕ အေပ်ာ္အျဖစ္ စီးၾကတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါက တရုတ္ျပည္နယ္စပ္ကို လိုက္လည္ခ်င္တာနဲ႕ပဲ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီ စီးျဖစ္ခဲ့တယ္..။ 

မနက္ ၈း၀၀ နာရီေလာက္ သူငယ္ခ်င္း  ၈ ေယာက္ ဗင္ကားတစ္စီးထဲမွာ လူၾကပ္ညပ္သပ္စြာစီးၿပီး မူဆယ္ကို ဆင္းခဲ့တယ္..။ ၿပီးေတာ့ နယ္စပ္ဂိတ္မွာ ၀င္ခြင့္ကဒ္လုပ္ရတယ္..။ ၀င္ေနက်လူေတြကေတာ့ လုပ္စရာမလိုပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္က အခုမွ လိုက္လို႕သာ လုပ္ရတာ..။ သိပ္မေပးရပါဘူး..။ ျမန္မာေငြ တစ္ေထာင့္ငါးရာလား ႏွစ္ေထာင္လားပဲ..။ ျပီးေတာ့ တရုတ္ႏိုင္ငံေရႊလီထဲမွာ ရွိတဲ့ ဆိုင္ကယ္ ကုမၸဏီမွာ သယ္မယ့္ ဆိုင္ကယ္ေတြယူၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ဟိုတယ္မွာ အိပ္ၾကတယ္..။ သူငယ္ခ်င္း ရွစ္ေယာက္လံုး တစ္ခန္းထဲယူတယ္.. ခုတင္ဆက္ၿပီး အိပ္ၾကတာ..။ တရုတ္ ဟိုတယ္ေတြက လည္တယ္..။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ အိပ္အိပ္ တစ္ခန္းေစ်းပဲ ယူတယ္..။ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီ တြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ သိပ္မက်ဘူး..။ ႏွစ္ေထာင္လားပဲ..။ အဲ့ဒီေတာ့ တစ္ညလံုး ဟိုလည္ ဒီလည္နဲ႕ ၀ယ္ခ်င္တာေတြ ၀ယ္ၿပီး ညနက္မွ ဟိုတယ္ျပန္အိပ္ မနက္ေစာေစာ ၅း၀၀ နာရီေလာက္ ထၿပီး လားရႈိးကို ဆိုင္ကယ္ တစ္ေယာက္ တစ္စီး စီးျပီးေတာ့ ျပန္ၾကတယ္..။ 

အတိုခ်ံဳး ေျပာရရင္ ဟိုေကြ႕ ဒီေက်ာ္ ဟိုေပးဒီေပးနဲ႕ လားရႈိးကို ညေန ၃း၀၀ နာရီေလာက္ ျပန္၀င္လာတယ္..။ အမွန္ဆို ဒီေလာက္ မၾကာဘူး..။ မိုးတြင္းဆိုေတာ့ ကြင္းလမ္းေတြက လမ္းေခ်ာ္ေနတာမို႕လို႕ ဒီေလာက္ၾကာသြားတာ… လားရႈိး ေရာက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္အပ္မယ္ဆိုမွ ျပသနာတက္တယ္..။ ေငြထုတ္ေပးမယ့္ ပိုင္ရွင္က မန္းေလးဆင္းသြားၿပီတဲ့.. မန္းေလးကို လိုက္ခဲ့ပါတဲ့… မန္းေလးထိ စီးစရိတ္ပိုေပးပါ့မယ္ ေျပာတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္က မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး.. လူလည္း ပင္ပန္းေနၿပီ.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မလိုက္ရင္လည္း ဒီဆိုင္ကယ္ကို ဘယ္သူက ေမာင္းသြားမွာလဲ…။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဆက္စီးေပးဖို႕ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္..။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္က မန္းေလးမွာ စြယ္ေတာ္ အပူေဇာ္ခံေနတဲ့အခ်ိန္…. ဒါဆိုလည္း မန္းေလးကို စြယ္ေတာ္ဖူးရင္း လိုက္သြားလိုက္အံုးမယ္လို႕ေတြးၿပီး သူငယ္ခ်င္း ၈ ေယာက္ ည ၁၀း၀၀ နာရီေလာက္မွာ မန္းေလး ဆက္ဆင္းၾကတယ္…။ ဇာတ္လမ္းက အဲ့ဒီမွာ စတာပဲ…။

ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီ စီးပံုက သမၻာရင့္ ၀ါရင့္ ဆရာၾကီး ႏွစ္ေယာက္ကို ေရွ႕ပိတ္နဲ႕ ေနာက္ပိတ္ထားၿပီး စီးၾကတယ္..။ ေရွ႕က လမ္းရွင္း မရွင္း ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဆံုးက ဆိုင္ကယ္ ပ်က္တာတို႕ ဘီးေပါက္တာတို႕ကို လုပ္ေပးတယ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႕က အလယ္ကေပါ့..။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဆိုင္ကယ္နဲ႕ ကပ္လ်က္မွာ စီးတယ္..။ 

ဒီလိုနဲ႕ စီးလာလိုက္တာ ျမိဳ႕ေတြ တစ္ျမိဳ႕ျပီး တစ္ျမိဳ႕ ေက်ာ္လာလိုက္တာ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး..။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမွာင္မဲေနျပီး ေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္မီးကလြဲလို႕ ဘာမွ မျမင္ရဘူး..။ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း ေမာင္းလာတာ အရွိန္ရတာနဲ႕ ျမန္လာလိုက္တာ တစ္စီးနဲ႕ တစ္စီး ေတာ္ေတာ္ေလး ကြာလာၾကတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလမ္းကို အခုမွ စေမာင္းဖူးတာ ဆိုေတာ့ သိပ္မစီးရဲ ဘူး.. ေျဖးေျဖးျမန္ျမန္ပဲ ေနာက္ဆံုး ဘိတ္အစီးနဲ႕ မကြာေအာင္ ေမာင္းေနလိုက္တယ္..။ ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္က ေနာက္ပိတ္ ဆိုင္ကယ္ ရပ္သြားတာကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲကေန ျမင္လိုက္ရတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္လွည့္ၿပီး သူ႕ဆီကို သြားလိုက္တယ္.. တစ္လမ္းလံုး ေမွာင္မဲ ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္စီးထဲ … မွတ္မွတ္ရရ အခ်ိန္က ည ၁း၁၅ မိနစ္ တိတိ…။

"ဟေရာင္…၊ ဘာျဖစ္တာလဲ…"

"မသိဘူးကြ…၊ ဆိုင္ကယ္ ထိုးရပ္သြားလို႕…."

"ဆီျပတ္တာလား.."

"မဟုတ္ဘူးကြာ.. ငါရွာၾကည့္တာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ဘာမွ မျဖစ္ဘူး.. ပလပ္ လစ္သြားတာလား မသိဘူး..၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ သြားပီ.. ဟိုေကာင္ေတြေရာ…"

"သြားတာ မႈန္ေနတာပဲ… ျမင္ေတာင္မျမင္ေတာ့ဘူး…"

"ဒုကၡပဲကြာ.. ဖုန္းလိုင္းက မရနဲ႕… ဒီေနရာမွာမွ လာျဖစ္ရတယ္လို႕…"

"အမ္.. ဒီေနရာက… ဘာျဖစ္လို႕လဲ…" 

"ဟာ… ဟိုမွာ မိုင္တိုင္ ၂၆ ၾကီး မင္းမျမင္ဘူးလား…"

"ေအာင္မေလးဗ်…."

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကယ္ကိုလန္႕သြားခဲ့သည္။ လမ္းေဘးမိုင္တိုင္ အမွတ္က ၂၆ တဲ့..၊ ေဘးမွာက ေစတီ တစ္ဆူေတာင္ ရွိေသး…၊ ျပင္ဦးလြင္က နာမည္ၾကီး မိုင္တိုင္အမွတ္ ၂၆ေပါ့..၊ တစ္ေလာက ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႕ ကန္ေတာ့ပြဲ လုပ္ေတာ့ေတာင္ ၀င္ပူးတယ္ဆိုပဲ…. ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ ကေလးက သူတို႕ကိုသတ္ၿပီး ပိုက္ဆံယူသြားတဲ့ ေယာက္်ားေလး နွစ္ေယာက္ကို အခုခ်ိန္ထိ ဒီေနရာကေန ေစာင့္ေနတယ္လို႕ၾကားဖူးတယ္… ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကုိယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးသီးေတြ အလိပ္လိုက္ ထလာတယ္..။

"ဟေရာင္… ငါေၾကာက္တယ္ကြာ… ငါတို႕ ဘာလုပ္ၾကမလဲ အခု…"

"ဘာလုပ္ရမလဲကြ.. ဆိုင္ကယ္ကို ဆြဲရမွာေပါ့..၊ မင္းေနာက္ကေနစီး..၊ ငါေရွ႕ကေန ဆိုင္ကယ္နဲ႕ဆြဲမယ္…"

"ဟာ… ငါေနာက္ကေန မစီးရဲဘူး…"

"ဒါဆို မင္းေရွ႕က ဆြဲတတ္လို႕လား.."

"ဟာ.. ငါမွ မဆြဲဘူးတာ…"

"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ.. ဒီေနရာက နာမည္သာၾကီးတာ.. ငါတို႕ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္လာတာ ႏွစ္ခ်ီေနၿပီ.. တစ္ခါမွ အေျခာက္မခံရဖူးဘူး… စိတ္ကိုသာ တစ္ျခားေနရာပို႕ထား.."

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့…. ဒီေကာင္က ၾကိဳးနဲ႕ သူ႕ဆိုင္ကယ္ေခါင္းကို ကုန္းခ်ီလိုက္သည္။ သူခါးကုန္းလိုက္ေတာ့ သူ႕ေနာက္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ေနတဲ့ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရတယ္…။

"အား….၊ ေအာင္မေလးဗ်..… သရဲ…."

"ဟေရာင္…ဘာျဖစ္ေနတာလဲ….."

"မင္း .....မင္း.... ေနာက္မွာ…မင္းေနာက္မွာ…."

ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမွ မရွိေတာ့…

"ဟေရာင္.. မင္း စိတ္ကို တစ္ျခားေနရာပို႕ထား…၊ ဘာသရဲမွ မရွိဘူး..၊ မင္းစိတ္က မင္းကို ျပန္ေျခာက္ေနတာ.."

ဒီသားအမိကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လုိက္ရတာေတာ့ ေသခ်ာကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေတြးေတာ့ပဲ သူ ဆိုင္ကယ္ ေခါင္းကို ၾကိဳးခ်ည္ေနတာကို ေသခ်ာငံု႕ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

"ကဲ..ၿပီးျပီ…၊ မင္းဒီဆိုင္ကယ္ကို ေခါင္းထိန္းျပီး လုိက္ခဲ့ေပေတာ့..၊ ငါေရွ႕ကေန ဆြဲမယ္.." ေျပာေျပာဆိုဆို နဲ႕ သူ ထၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ကို လွည့္ၾကည္လိုက္သည္။

"ေအာင္မေလးဗ်…." ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးၾကည့္ၿပီး အသားကုန္ ကုန္းေအာ္ေတာ့တယ္..။

"ဟေရာင္… ဘာျဖစ္တာလဲ… ငါ…ငါ့ကို လန္႕ေအာင္ မလုပ္နဲ႕ေနာ္…"

"အား…. မလာနဲ႕…. ငါနား မလာနဲ႕….. အမေလး…သရဲ….သရဲ…." ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေအာ္ရင္းနဲ႕ ေဘာင္းဘီထဲက ေသးေတာင္ ထြက္က်လာသည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။ ဘာမွမေတြ႕..။ ဒါဆို ဒီေကာင္ ဘာကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္ေနတာလဲ..။

"ဟေရာင္ ဘာျဖစ္တာလဲလို႕…. မင္းပဲ သရဲ မေျခာက္ဘူးဆို…ငါ့ကို မစနဲ႕ေတာ့…"

"မလာနဲ႕…. မလာနဲ႕….အေမေရ…. ဂစ္…ဂစ္…ဂစ္…." ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးၾကည့္ရင္း တက္ပါ တက္သြားသည္။ ဟာ… ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ စတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး.. ငါ့မ်က္ႏွာကို ဘာလို႕ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ေနရတာလဲ..။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ဘက္မွန္ေလးကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရတာက…

ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္နဲ႕ နဖူးမွာေသြးေတြ ေပေနတဲ့ ရုပ္ဆိုးဆိုး မိန္းမၾကီးတစ္ဦး မ်က္ႏွာ….. သူ႕မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ဒဏ္ရာ ပလေတြနဲ႕ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့ ျပံဳးလို႕…….။

ေနာက္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္ သတိရလာေတာ့… ကားတစ္စင္းေပၚမွာ…၊ လမ္းေပၚမွာ လဲက်ေနလို႕ ေတြ႕တဲ့ ကားက ေခၚတင္လာတာတဲ့..။ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္ေျပာျပေတာ့ ယံုတဲ့သူေတြ ရွိသလို မယံုတဲ့သူေတြ လည္းရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေနာက္ခါ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီဆိုရင္ အေျဖက တစ္သံတည္း ပဲ ထြက္လာေတာ့သည္။

"ဟင့္အင္း…."

ေအာင္ထြန္းဦး