အရူးတစ္ေယာက္ ပံုျပင္

လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚၾကတယ္… အရူးတဲ့… ကၽြန္ေတာ္ ရီခ်င္တယ္….. အရူးထက္ပိုၿပီး ရူးေနတဲ့ လူေတြမ်ားတဲ့ေလာကၾကီးမွာ လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားတဲ့ သာမန္ အရူးတစ္ေယာက္ ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္တယ္..၊ လက္ခံတယ္..ဒါေၾကာင့္ ဟုတ္တယ္….. ကၽြန္ေတာ္ ရူးေနတယ္…။

ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ လူေတြက ဘာကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရူးတယ္လုိ႕ေျပာေနၾကတာလဲ…၊ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ေအာင္ ေနေနတာပါဗ်ာ..။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရင္ သီခ်င္း အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ဆိုလိုက္တယ္…၊ စိတ္ညစ္ရင္ ငိုတယ္…၊ ဗိုက္ဆာရင္ ေတာင္းစားတယ္..၊ ကိုယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာေတြ ေလွ်ာက္သြားတယ္..၊ ၾကံဳတဲ့ေနရာမွာ အိပ္တယ္.. ကိုယ္ၾကိဳက္တာကို ကိုယ္ ၀တ္တယ္…. ဒါကို ရူးတယ္လို႕ ဆိုခ်င္ၾကတာလား..။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ထားပါေတာ့ဗ်ာ…. ခင္ဗ်ားတို႕ ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ ရူးေနပါတယ္…။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀က အရင္က အေတာ့္ကိုသာယာခဲ့ပါတယ္…၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ မိန္းမရယ္.၊ သားနဲ႕ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္..နဲ႕…ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ…. မနက္ပိုင္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ရြာေက်ာင္းကို ၀င္ပို႕၊ ၿပီးရင္ ေလွနဲ႕ ပိုက္ခ် ငါးရွာၿပီး အျပန္မွာ သားနဲ႕ သမီးကို ျပန္၀င္ေခၚ၊ ညေန ဗိုက္ဆာဆာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းဟင္း ေတြကို သားသမီးေတြ နဲ႕အတူ လုစားခဲ့ရတဲ့ သာယာလွပ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္….။ ဒီလို အပူအပင္ မရွိတဲ့ ဘ၀ေလးမွာ ေနထိုင္ရင္း တံငါသည္ဘ၀နဲ႕ အသက္ေမြးလာ ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အခုလို လူတကာက အရူးလို႕ အေခၚခံရ ေလာက္မယ့္ ဘ၀မ်ိဳး ေရာက္ခဲ့လိမ့္မယ္လို႕ ဘယ္သူက ထင္မိပါလဲဗ်ာ…။

ေရဒီယိုကေနေၾကာ္ျငာတဲ့ မုန္တိုင္းသတင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဂရုတစိုက္ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးနဲ႕ ၾကံဳခဲ့ရမွာမဟုတ္ပါဘူး..၊ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ တစ္ရြာလံုးကလည္း ဒီသတင္းကို ဘယ္သူမွ ဂရုတစိုက္မရွိခဲ့ၾကပါ ဘူး..။ မုန္တိုင္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာအဖို႕ေတာ့ လာလည္ေနက် ဧည့္သည္လိုပါပဲ.. အထူးတလည္ ျပင္ဆင္ဧည့္ခံဖို႕ မလိုဘူးလို႕ပဲ ေတြးထားလိုက္ၾက တာကိုး…။

ဒီေန႕ည ေလေတြတိုက္တာ ၾကမ္းလိုက္တာဗ်ာ..။ မုန္တိုင္းရဲ႕ အရိပ္လကၡဏာေတြေပါ့ေလ..၊ ၾကံဳေနၾက ကိစၥဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတာ့သိပ္မပူပါဘူး..။ ဒါေပမယ့္ ခဏၾကာေတာ့ ေလေတြ တိုက္တာ အရမ္းကိုၾကမ္းလာတယ္..၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကမိုးထားတဲ့ ဓနိနဲ႕ ထန္းလက္ေတြ အကုန္လြင့္စင္ကုန္တယ္..။ မုန္တိုင္းကေတာ့ ထင္တာထက္ကို ၾကမ္းေတာ့မယ္ ထင္တယ္..။ မိုးေရေတြစင္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမနဲ႕ ကေလးေတြေကာ ႏိုးလာၾကတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္အျပင္ဘက္ကိုထြက္ၿပီး အရိပ္အေျခၾကည့္လိုက္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အေျခအေန ထြက္ၾကည့္တဲ့ ရြာသား ေလးငါးေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္..။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကည့္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီကို ေျပး၀င္လာေနတဲ့ အိမ္တစ္လံုးစာ နီးပါး ျမင့္တဲ့ လႈိင္းလံုးၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရတယ္..။ တစ္သက္နဲ႕တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေလာက္ေအာင္ ၾကီးမားလွတဲ့ လႈိင္းလံုးၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ရြာသားေတြ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနမိၾကတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ အသိစိတ္၀င္တဲ့အခ်ိန္မွာ လႈိင္းလံုးၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္ တို႕နဲ႕ အေတာ္ကို နီးကပ္ေနခဲ့ပါၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ စဥ္းစားမေနပဲ အိမ္ထဲကို ေျပး၀င္ၿပီး သားနဲ႕ သမီးကို ေကာက္ခ်ီလိုက္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္မိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အက်ၤီစကို အားကိုးတၾကီး ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္…။ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီလႈိင္းလံုးေအာက္ အေရာက္မခံႏိုင္ဘူး..။

ကၽြန္ေတာ္ သမီး အငယ္ေလးကို ပုဆိုးစနဲ႕ ေက်ာပိုးလိုက္တယ္..။ သားကို လက္တစ္ဖက္နဲ႕ ေကာက္ခ်ီၿပီး ထန္းတက္ ေလွကားနဲ႕ ထန္းပင္ေပၚကို တက္ခဲ့တယ္..။ ၿပီးေတာ့ ထန္းပင္ထိပ္ေလာက္မွာ ပုဆိုးေနာက္တစ္ကြင္းကို ထန္းပင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကို ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ လိုက္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမလည္း ထန္းတက္ေလွကားနဲ႕ တက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထန္းပင္ကို ဖက္ၿပီး ေနလိုက္တယ္..။ အခုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုေလးေယာက္ ဟာ မုန္တိုင္း ဒဏ္ကို အံတုဖို႕ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီေလ..။

လႈိင္းရဲ႕ ရိုက္ခတ္ဒဏ္က အေတာ္ကိုျပင္းပါတယ္..။ ခါးမွာ ထန္းပင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပတ္ခ်ည္ထားတဲ့ ပုဆိုးစ ျပဳတ္ သြားခဲ့တယ္..။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္ကို မျပဳတ္က်ေအာင္ ထန္းပင္ကို ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ညွပ္ၿပီး အားယူလိုက္တယ္..။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာပိုးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သမီးက ပုဆိုးထဲကေန ေအာက္ကို ေလွ်ာက် ေနၿပီေလ…။ ကၽြန္ေတာ္ သမီးေလး ျပဳတ္မက်ေအာင္ လက္တစ္ဖက္နဲ႕ လွမ္းဖမ္းခ်ိန္မွာပဲ သားေလးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကေန လြတ္က်သြားခဲ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္နဲ႕ သားေလးကို ထန္းပင္နဲ႕ ညွပ္ၿပီး ျပန္ဆြဲဖမ္းႏိုင္ခဲ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမကေတာ့ ေအာက္ျပဳတ္မက်ေအာင္ ထန္းပင္ကို အံၾကိတ္ၿပီး ဖက္ထားဆဲေပ့ါ..။

ေလေတြကလည္း အရမ္းတိုက္ေနၿပီး.. ထန္းပင္ကလည္း ယိုင္ထိုးေနပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ရွိသမွ်အားအကုန္နဲ႕ လက္တစ္ဖက္က သမီးကိုဖက္ က်န္တဲ့တစ္ဖက္က ထန္းပင္ကို ဖက္ထားပါတယ္..။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကလည္း သားေလးကို ထန္းပင္နဲ႕ ညွပ္ခ်ိတ္ထားၿပီး က်န္တစ္ဖက္ကေတာ့ ထန္းပင္ကို ခ်ိတ္တြယ္ထားပါတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ လက္အံေကာ ေျခအံေကာ ေသေနပါၿပီ..။ ဘယ္လိုမွ ၾကာၾကာ ဆက္ေတာင့္ႏိုင္ခံစြမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး..။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ အခက္ခဲဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်လိုက္ပါတယ္..။ သားေလးကို ခ်ိတ္တြယ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို ဆန္႕ထုတ္လုိက္ပါတယ္..။ ေအာ္ဟစ္ငိုယို ၿပီး ေရထဲေမွ်ာပါသြားတဲ့ သားေလးရဲ႕ ျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမကေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္ေနရေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာပဲ အံၾကိတ္ၿပီး ေမွ်ာပါသြားတဲ့ သားေလးကို ေငးၾကည့္ေနပါတယ္..။ ကံမကုန္ရင္ သံသရာတစ္ေကြ႕မွာ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့ သားေလးရယ္..။

ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာလာပါတယ္..။ သမီးေလးကို ကယ္ေပးပါတဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္ ကတိေပးလိုက္တယ္..။ သမီးေလးေရာ.. မင္းေရာ..ငါ အေသမခံေတာ့ဘူးလို႕…။ ကၽြန္ေတာ့္ စကားမဆံုးေသးပါဘူး..။ ထန္းပင္ကို ဖက္တြယ္ထားတဲ့ သူမရဲ႕ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ေျဖေလွ်ာ့ၿပီး ျပင္းထန္လွတဲ့ ေရလႈိင္းေတြၾကား ေမွ်ာပါသြားခဲ့ျပန္ပါတယ္..။

အခုေတာ့ ထန္းပင္ေပၚမွာ သမီးေလးရယ္.. ကၽြန္ေတာ္ရယ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ေလ..။ မိုးကလည္းရြာ ေလကလည္းတိုက္.. ေအာက္က ေရစီးသံေတြကလည္း တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕ တစ္ကယ့္ကို ကမၻာပ်က္ေနတဲ့ အတိုင္းပါပဲ…။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း နာက်င္ကိုက္ခဲၿပီး ေ၀ဒနာေပါင္းစံုကို ခံစားေနရပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတဲ့ပံုစံကို ၾကည့္ၿပီး သမီးေလးက "သမီးကို ကိုကို႕လိုမ်ိဳး လြတ္မခ်ပါနဲ႕ေနာ္…" တဲ့ေလ…။ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ငို ပစ္လိုက္တယ္..။ အေဖ ဘယ္လြတ္ခ်ပါ့မလဲ သမီးရယ္..။ သမီးကိုေရာ အေဖ့သားကိုေရာ အေဖ ဘယ္လြတ္ခ်ခ်င္ပါ့မလဲ…။ အခုေတာ့ အေဖ့မွာ သမီးထက္ တန္ဖိုးရွိတာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး..။ အေဖ့ အသက္သာ အေသခံသြားမယ္..။ သမီးကို အေဖ ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္ခ်မွာမဟုတ္ဘူး..။ ဒီစကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္က ထုတ္ေျပာမိလား ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္ ရွိသမွ်အားေတြနဲ႕ သမီးကို လြတ္မက်သြားေအာင္ ဖက္ထားမိပါေတာ့တယ္..။

ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဖက္ထားမိလဲ မသိဘူး…။ ကၽြန္ေတာ္ သတိ၀င္လို႕ သမီးေလးကို ေခၚၾကည့္ေတာ့..။ သမီးေလး မထူးေတာ့ဘူး..။ သမီးေလး ျဖဴဖတ္ျဖဴေယာ္နဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျပာၿပီး အသက္မရႈေတာ့ပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္လက္ရဲ႕ ညွစ္အားေၾကာင့္ အသက္ငယ္လွေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သမီးေလး အသက္ရႈရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာပင္ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ..။ သြားပါၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု..။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀…။ ကၽြန္ေတာ့္ ကမၻာ..။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ပါဘူး..။ ေလာကၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလကား ျဖစ္သြားပါၿပီ…။ ကၽြန္ေတာ္ သမီးေလးရဲ႕ ပါးကိုနမ္းလိုက္တယ္..။ ၿပီးေတာ့ သမီးေလးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ၿပီး ထန္းပင္ကို ဖက္တြယ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလက္ေတြကို အနားေပးလိုက္တယ္…။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သမီးေလးနဲ႕ အတူ ေရလႈိင္းေတြရဲ႕ ဖံုးအုပ္ျခင္းကို ခံလိုက္ရပါတယ္..။

ကၽြန္ေတာ္ သတိရလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလွတစ္စင္းေပၚမွာ….. သူတို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆးရံုကို ပို႕ၾကတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုမသြားခ်င္ဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုနဲ႕ပဲ ေနခ်င္တာ..။ သူတို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွာမေတြ႕လို႕ ေၾကာက္ေနၾကလိမ့္မယ္..။ ဟုတ္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကို လိုက္ရွာရလိမ့္မယ္..။

ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုကေန တစ္ပတ္အၾကာမွာ ရြာကို ျပန္ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္..။ ၿပီးေတာ့ ရြာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရွာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမ နာမည္ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေခၚတယ္..။ သားေလးကို ေက်ာင္းမွာ သြားရွာတယ္..။ သမီးေလးကို သီခ်င္းဆိုျပတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကိုေတြ႕လို႕ ေပ်ာ္ရင္ကတယ္..။ သူတို႕ကို မေတြ႕ရင္ ၀မ္းနည္းလို႕ ငိုတယ္..။ ဗိုက္ဆာရင္ သူမ်ားဆီက ေတာင္းစားၿပီး မရရင္ သူမ်ား စြန္႕ပစ္ထားတာ စားတယ္..။ ကေလးငယ္ေလးေတြ ေက်ာင္းသြားတာ ျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ သားနဲ႕ သမီးလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိမ္ကေတာ့ မရွိပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္ ေနတာကေတာ့ ထန္းပင္တစ္ပင္ရဲ႕ ေအာက္မွာပါ..။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လုိ႕မရတဲ့ ထန္းပင္ တစ္ပင္ေပါ့..။

လူေတြက ေျပာၾကတယ္.. ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရူးတဲ့…။ ဟုတ္ပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ရူးေနပါတယ္ဗ်ာ…။

ေအာင္ထြန္းဦး