သင္၏
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ မည္သူမွ် မေခၚပဲနဲ႕ သင္၏အမည္ကို တစ္စံုတစ္ဦးမွ ေခၚဆိုသံကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း
ၾကားဖူးၾကမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သင္မည္သို႕ ခံစားရမည္နည္း။ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့သာ
ေနတတ္သူမ်ား ရွိသလို အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္လည္း ၾကက္သီး တျဖန္းျဖန္းထကာ ေၾကာက္ရႊံ႕မႈကို ခံစား
တတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ေတာ့ ထိုသို႕ေသာ ခံစားမႈမ်ားကို မၾကာခဏ ခံစားရသည္။ တစ္ေယာက္တည္း
ရွိေနေသာ အခ်ိန္တြင္ မိမိအမည္ကို ေခၚသံၾကားရပါက ေၾကာက္ရႊံ႕ျပီး လူအမ်ားရွိေနပါက အမႈမဲ့
အမွတ္မဲ့သာ ေနမိေတာ့သည္။ ယခု ေျပာျပမည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ အဆိုပါ ေခၚသံမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေနေလေတာ့သည္။
တစ္ခါေသာ
ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ မႏၱေလးရွိ ဦးေလးအိမ္သို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္
အျဖစ္ အလည္သြားခဲ့သည္။ ဦးေလး၏ အိမ္ပံုစံမွာ ပ်ဥ္ေထာင္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္ျပီး ဦးေလးက
ဒီအိမ္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လခန္႕ကမွ အလြန္တန္ေသာ ေစ်းျဖင့္ ၀ယ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေလးက
ေရာက္ေရာက္ ခ်င္းပင္
“တူေလး..၊
ဒီအိမ္မွာ ေပ်ာ္သေလာက္ေန၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ သတိေပးထားမယ္..၊ ဒီအိမ္မွာ ဘယ္သူမွ နာမည္ရင္း
မေခၚဘူး..၊ သားနာမည္အရင္းကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေခၚလာခဲ့ရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မထူးမိေစနဲ႕….”
