ေခါင္ရမ္းပန္းနဲ႕ ကေလးသရဲ

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက စိတ္၀င္အစားဆံုးအရာက ေခါင္ရမ္းပန္းနဲ႕ ေၾကာင္နက္…။ ငယ္ဘ၀ကတည္း လူၾကီးေတြ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္..။ လူေသေခါင္းမွာ ေခါင္ရမ္းပန္း  ပန္ေပးလိုက္ရင္ အဲ့ဒီလူေသဟာ ဖုတ္၀င္ၿပီး သင္းခ်ိဳင္းကို တန္းတန္းမတ္မတ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္လို႕ ၾကားဖူးတယ္..။ ေရွးတုန္းက အသုဘခ်ၾကရင္လည္း ဒီလိုပဲ ခ်တတ္ၾကသတဲ့..။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေၾကာင္နက္…။ ေၾကာင္နက္ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ေၾကာင္က တစ္ကိုယ္လံုး မဲနက္ေနရမယ္..။ သူရဲ႕ မ်က္လံုးအစ..။ တစ္ကိုယ္လံုးမဲနက္ေနတဲ့ ေၾကာင္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေတြ႕ဖူးပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ မ်က္လံုးပါ မဲနက္ေနတဲ့ ေၾကာင္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ ၂ ခါပဲ ျမင္ဖူးေသးတယ္..။ ရွားလဲ ေတာ္ေတာ္ရွားမယ့္ အမ်ိဳးပါပဲ..။ ေရွးလူၾကီး ေတြ ေျပာၾကတာေတာ့ ေတာထဲမွာပဲ ေနတတ္ၾကတဲ့..။ ထူးျခားတာက အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေၾကာင္နက္တစ္ေကာင္က လူေသအေလာင္းတစ္ခုရဲ႕ ဘယ္သူမွ ေစခိုင္းခ်က္ေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ ညာဘက္ကေန ဘယ္ဘက္ကို ခုန္ေက်ာ္ လိုက္ၿပီဆိုရင္ အေလာင္းေကာင္ဟာ ဖုတ္၀င္ၿပီး အသက္ျပန္ရွင္လာတယ္လို႕ လဲ ၾကားဖူးပါတယ္..။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ေၾကာင္ကို အေလာင္းေကာင္ရဲ႕ တစ္ဖက္ကေန အစာနဲ႕မွ်ားၿပီး ခုန္ေက်ာ္ေအာင္ လုပ္တာမ်ိဳးကို မဆိုလိုပါဘူး..။ ဒီအယူအဆကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႕ခဲ့သလို အခ်ိဳ႕ဗြီဒီယုိကားေတြမွာလည္း ဒီဓေလ့ကို ထည့္သြင္းရိုက္ကူးၾကတာ ျမင္ဖူးၾကမွာပါ…။ နိဒါန္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ရွည္သြားၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေခါင္ရမ္းပန္း တစ္ပြင့္နဲ႕ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္လမ္း ေလး တစ္ပုဒ္ပါ..။ ကဲ…စပါျပီ…။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေတာ့ သေကာင့္သားက ရယ္တယ္ခင္ဗ်..။ ၿပီးေတာ့ သူလက္ေတြ႕ စမ္းခ်င္တယ္တဲ့..။ ဒါနဲ႕ လာမည့္ တနဂၤေႏြေန႕ အပုပ္ခ်ိန္ ညေန (၅း၀၀) နာရီ သင္းခ်ိဳင္းမွာ စမ္းၾကမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တိုင္ပင္ထားလိုက္ၾကတယ္..။ သင္းခ်ိဳင္းမွာဆိုေတာ့ ညဘက္ေတာ့ မစမ္းရဲဘူးဗ်ိဳ႕..။ ဒါေၾကာင့္ အပုပ္ခ်ိန္ကို ေရြးလိုက္ရတာ..။ ေျပာျပရအံုးမယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သရဲအေၾကာင္းဆို စိတ္၀င္စားၿပီး သင္းခ်ိဳင္းကို ခဏခဏေရာက္လြန္းလို႕ အဲ့ဒီက သုဘရာဇာနဲ႕ေတာင္ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ..။ အခုကိစၥမွာ လည္း သူလည္း စိတ္၀င္စားတာေၾကာင့္ ပါမယ္ေပါ့ဗ်ာ..။ ၿပီးရင္ သူ႕ကို ကိစၥထူးထူး မထူးထူး ထံုးစံအတိုင္း အရက္ဖိုးေတာ့ ေပးခဲ့ရမွာေပါ့..။

စေနေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ရန္ကုန္ကို ခရီးထြက္ခဲ့ရတယ္..။ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္ပတ္ၾကာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာေတာ့ ဟိုေကာင္ ေဆးရံုတက္ေနရတယ္တဲ့..။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုကို လိုက္သြားေတာ့ သက္သာေနတဲ့ သူ႕ပံုစံကိုေတြ႕လို႕ စိတ္သက္သာရာရခဲ့တယ္..။ ဒီေကာင္ေျပာျပတာက ကၽြန္ေတာ္ မလာႏိုင္ မွန္း သိေပမယ့္လည္း စမ္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္တာနဲ႕ သူရယ္.. သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္.. အဲ့ဒီ တနဂၤေႏြေန႕ ညေန (၅း၀၀) နာရီမွာ သင္းခ်ိဳင္းကို ဆိုင္ကယ္နဲ႕ထြက္ခဲ့ပါသတဲ့..။ လက္ထဲမွာေတာ့ ေခါင္ရမ္းပြင့္ တစ္ပြင့္ကို ကိုင္လို႕ေပါ့ေလ..။

သင္းခ်ိဳင္းကိုေရာက္ရင္ပဲ သုဘရာဇာဦးေလးက တံခါးလာဖြင့္ေပးတယ္..။ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္တဲ့..။ ဒီေကာင္က ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သြားေနလို႕ မလာႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ သူတို႕ကို အတင္းျပန္ႏွင္ထုတ္တယ္ဆိုပဲ..။ ေနာက္ဆံုး ဒီေကာင္ေတြလည္း မရမကေျပာၿပီး မုန္႕ဖိုးပိုေပးပါ့မယ္ ဘာညာနဲ႕ သေဘာတူခဲ့ၾကတာေပါ့..။ ဒီလိုနဲ႕ ဇရပ္ထဲမွာ ဒီညေနကမွ လာပို႕ထားတဲ့ ကေလး အေလာင္း တစ္ေလာင္းရွိတယ္..။ နက္ဖန္ၾကမွ ေျမျမွပ္မွာ…။ စမ္းသပ္ခ်င္ရင္ အဲ့ဒီအေလာင္းကို စမ္းသပ္လို႕ရတယ္ေပါ့…။ အေခါင္းက က်က်နနကို လုပ္ထားတာ..။ ကႏုတ္ပန္းေတြ ဘာေတြနဲ႕…။ 

သူအေခါင္းကိုဖြင့္လိုက္တယ္..။ ေကာင္ေလးက ၀မ္းေလွ်ာၿပီး ဆံုးထားတာ ဆိုေတာ့ ပါးေခ်ာင္ နားေခ်ာင္ေတြ က်ေနျပီး အရိုးစုပံုစံျဖစ္ေနေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ေပၚလြင္ေနတယ္..။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးေတြ လိမ္းေပးထားတာလဲေဖြးလို႕…။

သူ ၾကာၾကာမေတြးေတာပဲ.. ေကာင္ေလးရဲ႕ ဘယ္ဘက္နားၾကားထဲကို ယူလာတဲ့ေခါင္ရမ္းပန္းထိုးေပးလိုက္တယ္..။ ခဏေစာင့္ၾကည့္တယ္..။ ထူးလာမလားေပါ့…။ ဘာမွ ထူးမလာဘူး..။ ၁၀ မိနစ္ ၾကာသြားလည္း ထူးမလာဘူး..။ ဒီလိုနဲ႕ ဘာမွလည္းမထူးဘူး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာစရာ ရျပီဆိုၿပီ ျပန္မယ္ အလုပ္မွာ သင္းခ်ိဳင္းကုန္း ျခံ၀င္း သံတံခါးေခါက္သံကို ၾကားလိုက္တယ္..။ သူရယ္..၊ သူ႕သူငယ္ခ်င္းရယ္..၊ သုဘရာဇာ ဦးေလးရယ္.. ဘယ္သူပါလိမ့္ဆိုၿပီး သြားလိုက္ၾကတယ္..။ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္…။ ရုပ္က မသဲကြဲ…။ သုဘရာဇာ  ဦးေလးက..

"ေဟ့ ကေလး..မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္.. ဒီမွာ… ဘာလုပ္မလို႕လဲ…"

"ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီကေန ေခၚေနလို႕လာတာ.."

"မင္းက ဒီက ဘယ္သူမွမေခၚဘူး..။ မွန္းစမ္း..၊ ဘယ္ရပ္ကြက္ထဲကကေလးလည္း..၊ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္.. အိမ္ျပန္ေတာ့" ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကို ဓါတ္မီးနဲ႕ ထိုးလိုက္တာ…..

 လားး လားး… အဲ့ဒီကေလးက… သူတို႕ခုနမွ ေခါင္ရမ္းပန္း ပန္ေပးလိုက္တဲ့ကေလးေလး..။ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႕…။ ဟုတ္ပါတယ္..။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မွ သူ႕ဘယ္ဘက္နားရြက္ထက္မွာ ပန္းၾကီးတစ္ပြင့္..။

ဒါသူ ေနာက္ဆံုးမွတ္မိၿပီး ျပန္သတိရလာေတာ့ ေဆးရံုေရာက္ေနတာတဲ့..။ ဟိုတစ္ေကာင္ကေတာ့ သတၱိရွိပံု ရတယ္..။ ေဆးရံုတက္ရေလာက္ေအာင္ ဘာမွ မျဖစ္လိုက္ေပမယ့္ မႏၱေလးမွာပဲေနေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေျပာင္းသြားေလရဲ႕…။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႕ မၾကံဳလိုက္ရတာ ကံေကာင္းတာလား ကံဆိုးတာလား မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ…။

ေအာင္ထြန္းဦး

သားေလးက ေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာ

"ေမေမ… သားေခါင္းက ဆံပင္ေတြ ဘယ္ေတာ့ျပန္ေပါက္လာမွာလဲဟင္…"

ဒီလို ေမးလိုက္တိုင္း သူမမွာ ျပန္ေျဖစရာ အေျဖမရွိခဲ့..။ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံပင္ျပန္မေပါက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သားေလးရဲ႕ ေခါင္းေလးကို ပြတ္သပ္လိုက္ၿပီး..

"ေနာက္က်ရင္ ျပန္ေပါက္လာမွာေပါ့သားရယ္….."

သားေလး သူမတို႕ မိသားစုထဲကို ေရာက္လာေတာ့ သူမဘ၀အတြက္ အရာရာျပည့္စံုသြားခဲ့ၿပီ..။ ခ်စ္တဲ့ ခင္ပြန္းရယ္..၊ သားေလးရယ္က သူမအတြက္ နိဗၺာန္ဘံုဆိုလည္းမမွား…၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာေတြပဲ အျမဲ မျဖစ္တတ္တဲ့ ေလာကၾကီးရဲ႕ ပံုေသနည္းအတိုင္းပင္ သားေလးတြင္ ကင္ဆာေရာဂါဆိုး ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး အခုဆိုရင္ ဆရာ၀န္က သားေလးရဲ႕ သက္တမ္းကို ေနာက္ဆံုး ၆ လလို႕ေတာင္ သတ္မွတ္ထားေနၿပီေလ..။

အေတြးေတြေၾကာင့္ က်လုဆဲဆဲ မ်က္ရည္တို႕ကိုသုတ္ရင္း ကုတင္ေပၚက သားေလးကို သူမ အားယူျပံဳးျပ လုိက္သည္။ သားေလးက ကုတင္ေပၚမွ အားယူထိုင္လိုက္ၿပီး…

"သားေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္တယ္ေမေမ… စာေတြလည္း မမွီမွာစိုးတယ္.. စာေမးပြဲလည္း ေျဖရအံုးမွာေလ…"

"ေျဖရမွာေပါ့သားရယ္… ေနာက္တစ္ပတ္ဆို သားက ေဆးရံုက ဆင္းရေတာ့မွာေလ… "

သူမအသံေတြ တုန္ေနမိသည္ထင္သည္။ ခ်စ္တဲ့ သားေလးႏႈတ္ခမ္းေပၚက အျပံဳးေလးတစ္ပြင့္ကို သူမေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမ ဒီအခုိက္အတန္႕ေလးကို သူမမွာ ရွိသမွ် စည္းစိမ္ေတြ အကုန္သံုးျပီး ရပ္တန္႕ ထားလိုက္ခ်င္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သားေလးအတြက္ သူမ မီးပင္လယ္ေ၀ေနျပီေလ…။

"သားကို ေက်ာင္းမထားရဘူး..၊ သားက ေနေကာင္းေသးတာလည္း မဟုတ္ဘူး.. အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနၿပီး သားေလးကို မရ ရေအာင္ အကို ကုမယ္…."

"ဒီမယ္ အကို…၊ သားေလး လူ႕ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲေနရေတာ့မွာလဲဆိုတာ အကိုလည္း သိတယ္..၊ သားေလးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ျဖတ္သန္းႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္မတို႕ ၀ိုင္းကူညီေပးရေအာင္ပါ အကို…"

သူ ႏႈတ္ဆိတ္သြားသည္။ သားေလးကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ေမွ်ာ္လင့္ေနသည့္ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကို သူမသိသည္။ သူဘာမွ မေျပာပဲ သူမဆီေလွ်ာက္လာသည္။ မ်က္ရည္စတို႕ တြဲခိုေနတဲ့ မ်က္၀န္းအစံုကို သူမ ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲတြင္ အပ္ျပီး ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို ရႈိက္ၾကီး တငင္ ေအာ္ငိုခ်လိုက္သည္။ ေတာ္ရံု တန္ရံု ၀မ္းနည္းခဲတဲ့သူ ငိုမိတာကို သူမ မအံ့ၾသမိ..။ တစ္ကယ့္ေယာက္်ားပီသသူေတြက ငိုတတ္ၾကတာပဲေလ…။

ဒီမနက္ သားေလး ေက်ာင္းျပန္တက္ရမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္အိမ္လံုး ဆူညံၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္း၀တ္စံုအျပည့္နဲ႕ သားေလးကို ၾကည့္ရတာ မိုးေပၚမွ နတ္သားေလး တစ္ပါးဆင္းလာသလို က်က္သေရ ရွိလွသည္။ သူမ သားေလးကို ဦးထုပ္ေလး ေဆာင္းေပးလိုက္ၿပီး…

"ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေနာ္ ..သားေလး…"

အခ်ိန္ေတြက ကုန္ဆံုးတာ အရမ္းျမန္တယ္လို႕ ထင္မိသည္။ သူမဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဒီအခ်ိန္ေတြသည္ အျမန္ဆံုး ကုန္ဆံုးေနသည္ဟုလည္း ထင္မိသည္။ ညေန မိုးခ်ဳပ္မွာကို ေၾကာက္ေနမိသလို ေန႕သစ္အျဖစ္ နံနက္ ေနထြက္လာတာကိုလည္း သူမ ရင္မဆိုင္၀ံ့ခဲ့..။ သားေလးက က်န္းမာေရးအေျခအေန ဆိုး၀ါး လာတာ ေၾကာင့္ အခု ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ပဲ အိမ္မွာပဲ ေနေနရသည္။ သူမဘ၀အတြက္ အဆိုးဆံုးအခ်ိန္ကာလကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သူမသိေပမယ့္လည္း ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖို႕ စိတ္မကူးမိသလို ေတြးလည္း မေတြး..။ ကုတင္ေပၚမွာ ေရာဂါဒဏ္ရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ လူးလြန္႕ေအာ္ဟစ္ေနရွာတဲ့ သားေလးကို သူမ မၾကည့္ရက္ေတာ့..။

"သူရဲ႕ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ…၊ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားပါဗ်ာ…"

မိသားစုဆရာ၀န္တဲ့ စကားက သူမနားထဲကို သံရည္ပူေတြေလာင္းထည့္သလို စီးဆင္းလာသည္။ သူမ သားေလးရဲ႕လက္ကို ေႏြးေထြးစြာဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ သားေလးခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာအားလံုး လက္ကေန တစ္ဆင့္ သူမဆီကို အကုန္ပို႕လိုက္ပါဆိုၿပီး စိတ္ထဲကေန အထပ္ထပ္အခါခါ ဆုေတာင္း ေနမိပါတယ္…။ ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ့ သားေလးကို ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ပဲ ေဘးနားကေန ထိုင္ၾကည့္ ေနရတဲ့ ခံစားမႈ အေတာ့္ကို ဆိုး၀ါးလွတယ္လို႕ သူမထင္မိသည္။

မွတ္မွတ္ရရ အခ်ိန္က နံနက္ (၉း၁၀) မိနစ္ တိတိ…၊ သားေလးရဲ႕ ရုန္းကန္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ျငိမ္က်သြားခဲ့ သည္။ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္သည္အထိ အသက္ရႈရခက္ေနေသာ ရင္အစံုတို႕သည္လည္း ျငိမ္သက္ သြားခဲ့ ၿပီ..၊ သူမဆုပ္ကိုင္ထားေသာ သားေလးရဲ႕ လက္ေတြသည္လည္း ေျဖေလ်ာ့သြားခဲ့ၿပီ…။ သားေလးရဲ႕ ကိုယ္မွ စို႕ေနတဲ့ ေခၽြးေလးေတြလည္း ေျခာက္ခန္းသြားခဲ့သလို စီးဆင္းေနတဲ့ ေသြးေၾကာေတြ ရပ္ဆိုင္းသြားမႈေၾကာင့္ ေႏြးေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္လည္း ေအးစက္သြားခဲ့ရျပီေလ…။

ရက္လည္ ဆြမ္းသြပ္ ကိစၥေတြျပီးေတာ့ သားေလးရဲ႕ အခန္းထဲကို သူမ အလႊမ္းေျပ အျမဲတမ္း ၀င္ၾကည့္ျဖစ္ သည္။ သားေလးအခန္းကိုလည္း သားေလးရွိစဥ္က ပံုစံအတိုင္းမျပဳျပင္ပဲ ထားခဲ့သည္။ သားေလးရဲ႕ ေက်ာင္း လြယ္အိတ္ေလးကို သူမေတြ႕လိုက္သည္။ သားေလး အရမ္းၾကိဳက္သည့္ ပင့္ကူလူသား ရုပ္ပံုႏွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ ကေလး..၊ သူမ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ သားေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြကို လွန္ေလွာ ၾကည့္သည္။ တစ္ေနရာအေရာက္ စာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာ တစ္ေနရာမွာ ဆြဲထားတဲ့ ပံုတစ္ပံု ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဆြဲထားတဲ့ ပံုက

သူမရယ္.. အကိုရယ္.. လက္တြဲေနတဲ့ပံု… ေဘးနားမွာက အုတ္ဂူေလး တစ္လံုး….စာေလး တစ္ေၾကာင္း ေရးထားခဲ့သည္။

"ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနခဲ့ပါ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ…၊ သားကို အရမ္းခ်စ္မွန္း သိခဲ့ရလို႕ သားေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္" တဲ့

 ေအာက္မွာ ရက္စြဲလည္း ထိုးထား သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၆ လ က ရက္စြဲ….။ ဟင္….. သားေလး….၊ သူ….ေသမယ္ဆိုတာကို ၾကိဳသိေနခဲ့တာေပါ့…. သူ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ၾကိဳသိေနခဲ့တာေပါ့….သူမ အံ့ၾသတယ္ဆိုတာထက္ ပိုမို ခံစားမႈ မ်ိဳးျဖစ္ေပၚေနသည္။ သားေလးက ဒီေျခာက္လအတြင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ အပူအပင္မရွိ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ 

သူမ လံုး၀ ထင္မထားမိ..။ သားေလးက သူ႕ကိုယ္သူ ေသလူတစ္ေယာက္ဆိုတာကို သိေနၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ ၾကံဳေတြ႕ လာတဲ့ ေလာကဓံကို သတိၱရွိရွိ ရင္ဆိုင္သြားခဲ့တာပဲ.... လူေလာကမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ သူမတို႕ကေကာ ေလာကဓံကို သူ႕ေလာက္ေတာင္ ရင္မဆိုင္ႏိုင္ဘူးလား…။ သူမရင္ထဲ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ခြန္အားေတြ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူမ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္သည္။ အခုဆို သူမမွာ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႕ သားေလးက ေပးတဲ့ ခြန္အားေတြ အျပည့္ရွိေနျပီေလ….။

ေအာင္ထြန္းဦး

က်ဳပ္နဲ႕ ရန္ကုန္အထာ - ၄

က်ဳပ္ကေတာသားဆိုေတာ့ကာ… က်ဳပ္ကို အေပါင္းအသင္း တစ္ခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းမွာ စိတ္ရင္းႏွင့္ေပါင္းၾကတယ္.. အဲ… တစ္ခ်ိဳ႕ၾက ျပန္ေတာ့ စခ်င္ေနာက္ခ်င္ ေလာင္ခ်င္ ေျပာင္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ က်ဳပ္ကို ေပါင္းၾကတယ္… ခက္တာက… က်ဳပ္အသက္ေလးက ဒင္းတို႕ထက္ မဆိုစေလာက္ ၾကီးေနေတာ့ကာ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ က်ဳပ္က မခံခ်င္ဘူးရယ္… ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ… က်ဳပ္ကေတာ့ သူတို႕အားလံုးနဲ႕ အဆင္ေျပေအာင္ ေနလုိက္တာပါပဲ… ဒီနယ္က ကိုယ့္နယ္ မဟုတ္ တာရယ္… ဒင္းတို႕ေလးေတြက က်ဳပ္ထက္ အဆမတန္ ငယ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ပါ…

ရြာမွာသာ ဒင္းတို႕ေလးေတြ က်ဳပ္ကို ဒီအခ်ိဳးမ်ိဳး လာခ်ိဳးၾကည့္ပါလား….၊ နပန္ ဖုန္ထေအာင္ က်င္းလႊတ္ၿပီး ေဘာကြင္းကို အပ်င္းေျပ ဆယ္ပတ္ေလာက္ ပတ္ေျပးခိုင္းလိုက္မယ္… က်ဳပ္က ရြာမွာဆို ၾကက္ေခါင္းဆိတ္ ခံတာမဟုတ္ဘူး..။ မခံဆို အဘကလည္း ပိုက္ဆံရွိ ရြာသူၾကီးကိုးဗ်…။ ရြာက ကာလသားေတြ အားလံုးကို က်ဳပ္က တပည့္လိုေပါင္းတာ…။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ဆိုတာနဲ႕ တစ္ခါတည္း ဗ်ာ ဆိုတာလာၿပီးသား..။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဒီရန္ကုန္ၾကီးကို ပစ္ၿပီး က်ဳပ္ဗိုလ္က်ခဲ့တဲ့ ရြာကို ျပန္ခ်င္သားဗ်…။ ဒါေပသည့္ က်ဳပ္ျပန္သြားရင္ အရွက္ရမယ့္ အဘတို႕ေၾကာင့္ သည္းခံၿပီး ေနေနရတာပေလ..။

ဒီေန႕… ေက်ာင္းသာ ထြက္လာခဲ့ရတယ္… စိတ္ကသိပ္ပါလွတယ္ မဟုတ္ဘူး…၊ မပါဆို.. ဆရာမေလး ကလည္း ဒီေန႕ကစၿပီး ခြင့္တစ္ပတ္ယူထားတယ္ေလ… ဆရာမေလးမရွိရင္ ေက်ာင္းၾကီးက က်ဳပ္အတြက္ အဓိပၸာယ္မရွိေတာ့ဘူးလို႕ ခံစားရတယ္..။ ခက္ပါတယ္…။ ကိုယ္နဲ႕ရြယ္တူကလည္း ေက်ာင္းမွာ တစ္ေယာက္မွ မရွိ..။ ရွိတဲ့ ဆရာမေလးကလည္း ေက်ာင္းမလာ…။ ရႈတ္ပါတယ္..။ က်ဳပ္ ဒီေန႕ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး…။

အခန္းေရွ႕ေရာက္မွ ျပန္လွည့္ထြက္မယ္အလုပ္…

"ဦးေအာင္ဘု…၊ ဦးေအာင္ဘု…"

"ဘာတုန္း…."

"ဒီေန႕ သမီးရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္မလို႕… အဲ့ဒါ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနလို႕…ဦးေအာင္ဘု လိုက္ပို႕မလားဟင္.."

အင္…၊ ဘာလဲဟ…၊ ထူးထူးျခားျခား..၊ အရင္က က်ဳပ္ကို ေတြ႕တာနဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုး က်ဳပ္နဲ႕ သိပ္အေစးမကပ္ တဲ့ ဒီဟာမေလးက က်ဳပ္ကို ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ဖို႕ လာေခၚေနပါလား..၊ ဘာအကြက္ေတြ ရွိလဲေတာ့ မသိ..၊ ေတာသား ဆိုေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ နပ္လာပီ…

အစြမ္းထက္တဲ့ မိခင္ေမတၱာ

ဆရာ၀န္ေတြက Carolyn Isbister ကို သူမရဲ႕ သမီးေလးဟာ ေနာက္ မိနစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ ေသဆံုးလိမ့္မယ္ လို႕ ေျပာလိုက္တဲ့အခါမွာ သူမဟာ အဆိုးဆံုးကို ရင္ဆိုင္ဖို႕ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္..။

သူ႕သမီးငယ္ေလး Rachel ကို လြန္ခဲ့တဲ့ မိနစ္အနည္းငယ္ကမွ သူေမြးဖြားခဲ့ၿပီး အေလးခ်ိန္ 1.4 ေပါင္ သာရွိပါတယ္..။ Rachel ရဲ႕အသက္ရႈႏႈန္းဟာလည္း ၁၀ စကၠန္႕မွာမွ တစ္ၾကိမ္သာ ရႈပါတယ္..။ အေမ ျဖစ္သူ Isbister ဟာ အလြန္ဆံုး မိနစ္ ၂၀ ေလာက္သာ လူ႕ေလာကမွာ ေနရေတာ့တဲ့ သမီးေလး Rachel ကို ဖန္ေပါင္း ျပြန္ထဲကေန ထုတ္ယူလိုက္ပါတယ္..။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာ သမီးေလး နဖူးကို နမ္းလိုက္ၿပီး သူမ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေပြ႕ဖက္ထားခဲ့ပါတယ္..။

အရင္ဆံုးသူမ Rachel ရဲ႕ႏွာေခါင္းကေန အသက္ရႈသံညွင္းညွင္းေလးကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္..။ ခဏအၾကာမွာ ေတာ့ Rachel ရဲ႕ အသက္ရႈႏႈန္းဟာ ျမန္သထက္ျမန္လာခဲ့ၿပီး သူမရဲ႕ ပါးျပင္ဟာလည္း အညိဳေရာင္ကေန ပန္းေရာင္ ေျပာင္းလဲလာပါၿပီ…။ ေနာက္ဆံုး သူမဟာ Rachel ရဲ႕ ငိုသံကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္..။ အဲ့ဒီအသံဟာ သူမအတြက္ေတာ့ အရမ္းကို သာယာနာေပ်ာ္ေစခဲ့တဲ့ အသံျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။

ေလးလၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့… ဆရာ၀န္ေတြဟာ Rachel ေလးကို အိမ္ကို ေခၚခြင့္ျပဳခဲ့ပါၿပီ…။ ဆရာ၀န္ေတြက လက္ေလွ်ာ့ထားၿပီး မိနစ္ ၂၀သာ အသက္ရွင္ရေတာ့ သမီးငယ္ေလးကို မိခင္ရင္ေငြ႕ကေန အသက္ျပန္ကယ္ ႏိုင္ခဲ့တာဟာ အိပ္မက္ တစ္ခု မဟုတ္ခဲ့သလို ျပဇာတ္ တစ္ခုလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး..။ ဒါဟာ တိုက္ဆိုက္မႈ တစ္ခု ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္… ကၽြန္ေတာ္ေျပာရဲပါတယ္… ဒါဟာ…. မိခင္ေမတၱာဆိုတဲ့ တုႏႈိင္းမရွိတဲ့ ေဆးစြမ္း တစ္လက္ေၾကာင့္လို႕ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး….

ေအာင္ထြန္းဦး

အမႈိက္ကားနဲ႕တူေသာ လူမ်ား

တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္ Taxi တစ္စီးကို တားလုိက္ၿပီး ေလဆိပ္ကုိ ထြက္ခဲ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားဟာ လမ္းရဲ႕ ညာဘက္ကေန ပံုမွန္ေမာင္းႏွင္ေနတုန္း ရုတ္တရက္ အေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးဟာ ရပ္ထားရာကေန ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္..။

ကၽြန္ေတာ္ စီးေနတဲ့ကားရဲ႕ Driver ဟာ ဘရိတ္ကို အျမန္နင္းခ်လိုက္ၿပီး စီယာတိုင္ကို ဆြဲေကြ႕လိုက္တယ္.. လ်က္တစ္ပ်က္ အတြင္းမွာ သူရဲ႕ကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ ကားတိုက္မႈကေန လက္မ အနည္းေလာက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကတယ္..။

အဆိုပါ ကားရဲ႕ Driver ဟာ ကားထဲကေန ေခါင္းထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဆဲဆိုနည္း ေပါင္းစံုနဲ႕ ဆဲဆို သြားခဲ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ Taxi Driver ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာပဲ ျပံဳးၿပီး အဲ့ဒီလူကို လက္ေ၀ွ႕ရမ္းျပီး ႏႈတ္ဆက္ လိုက္တယ္..။ တစ္ကယ့္ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပံုစံုလိုပါပဲ….။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေနႏိုင္တာနဲ႕..

"ခင္ဗ်ားက သူဒီေလာက္ ဆဲဆိုသြားတာကို ဘာမွလဲ ျပန္မေျပာဘူး..။ ကိုယ္က မွန္ေနတာပဲ..။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကို ေဆးရံုပုိ႕မယ့္ သူကိုေတာင္ ခင္ဗ်ားက လက္ျပၿပီးေတာင္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသးတယ္..။ ဘာလဲ..။ သူက ခင္ဗ်ား အသိလား…"

သူက … "လူေတြဟာ အမႈိက္ကားနဲ႕ တူၾကတယ္ဗ်…။ သူတို႕ေတြဟာ အမႈိက္ေတြ အျပည့္နဲ႕ လႈပ္ရွား သြားလာ ေနၾကတယ္..။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္.. ေဒါသစိတ္…၊ အတၱစိတ္ေတြဆိုတဲ့ အမႈိက္ေတြနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ… သူတို႕မွာ အမႈိက္ေတြ မ်ားလာတာနဲ႕အမွ် အမႈိက္သြန္စရာေနရာ ရွာတတ္ၾကတယ္..။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္နဲ႕ တစ္ျခား လူေတြ အေပၚကိုေပါ့.."

"ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူဆီက ရလာမယ့္ အမႈိက္ေတြကို မယူဘူး..၊ အျမဲတမ္း ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာလိုက္ေတာ့ပါပဲ…"

ဒီဇာတ္လမ္းေလးဟာ အခုကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕က Taxi Driver ေတြ၊ Bus Driver ေတြ အတြက္မ်ား ေရးထားသလားလို႕ေတာင္ ထင္မိပါတယ္….။ အမႈိက္ကင္းတဲ့ ေန႕ေလးတစ္ေန႕ ျဖစ္ပါေစ…။

ေအာင္ထြန္းဦး