သရဲဆိုတာ
တစ္ကယ္ရွိပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာ မွတ္သားဖူးသမွ် ေျပာရရင္ ဒီဘ၀
ဒီခႏၶာမရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာနဲ႕ ေနာက္ဘ၀တစ္ခုမွာ ေနာက္ခႏၶာတစ္ခုအျဖစ္ ခ်က္ခ်င္း
ေပၚေပါက္လာ ပါတယ္..။ အဲ့ဒီမွာ ကိုယ္ျပဳထားတဲ့ ကံအရ
ေကာင္းတဲ့ဘံုဘ၀ေရာက္သြားသူေတြရွိသလို အ၀ီစိ၊ ငရဲ မွာ ခႏၶာ သြားျဖစ္ရသူေတြလည္း
ရွိပါတယ္..။ ငရဲမက်ေလာက္ေအာင္ ၀ဠ္ကံမၾကီးသူေတြအဖို႕ေတာ့ လူေတြထက္ တစ္ဆင့္နိမ့္တဲ့
ျပိတၱာလို႕ဆိုရမယ့္ သရဲ၊ နာနာဘာ၀ ျဖစ္သြားရပါတယ္..။ အခ်ိန္တန္လို႕
ကၽြတ္ခ်ိန္တန္ရင္ အဲ့ဒီဘ၀က ကၽြတ္မွာ ျဖစ္ျပီး ကၽြတ္ခ်ိန္မတန္ေသးရင္ေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့
မိသားစုက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းမႈကုသိုလ္လုပ္လုပ္ သာဓုမေခၚႏိုင္ပဲ ကၽြတ္လြတ္အံုးမွာ
မဟုတ္ပါဘူး..။
ကၽြန္ေတာ္အခုေျပာမယ့္
အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြတ္ခ်ိန္မတန္ေသးတဲ့ သရဲတစ္ေကာင္နဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တဲ့
အေၾကာင္းပဲျဖစ္ပါတယ္..။ တစ္ေန႕ နယ္က အမ်ိဳးေတြ အိမ္ကိုလာလည္ၾကတယ္..။ အဲ့ဒီမွာ ၂
ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါလာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ဆို တူ တစ္၀မ္းကြဲေလာက္
ေတာ္မွာေပါ့..။ ေန႕လည္ပိုင္း ျမိဳ႕ထဲမွာ လည္စရာ ပတ္စရာေတြ ရွိတဲ့
လိုက္ပို႕ေပးလိုက္ျပီး ည ၈း၀၀ ေလာက္မွာ အိမ္မွာ ညစာစားျပီး အိမ္ေရွ႕
ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ သူတို႕အိပ္ဖို႕အတြက္ အိပ္ယာျပင္ေပးလိုက္တယ္..။ ဒီလိုနဲ႕ စကားစျမည္
ေျပာဆိုရင္း ည၁၂း၀၀ ေက်ာ္သြားတယ္..။ ကေလးကေတာ့ အိပ္ေနျပီ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြသာ စကားေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႕
ေျပာေနၾကတာ..။ ခဏၾကာေတာ့ ကေလးက ရုတ္တရက္ လန္႕ႏိုးလာတယ္..။ ျပီးေတာ့ ေအာ္ငိုပါေလ
ေရာ..။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲကို လက္ညိႈးထိုးျပီး ေၾကာက္တယ္..၊ ေၾကာက္တယ္..၊
ဆိုျပီး ေအာ္ငိုပါေလေရာ..။ ဘယ္လိုမွလည္း ေခ်ာ့လို႕မရဘူး..။
အဲ့ဒါ အမ်ိဳးေတြက
အိမ္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ဖူးလည္း၊ ဘာညာေမးတာေပါ့..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းလာတာ
၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ ဘာအရိပ္အေယာင္မွ မေတြ႕ဖူးေၾကာင္း၊ အရင္မိသားစုဆီကလည္း ဘာအသံမွ
မၾကားခဲ့ရေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပေတာ့ေပါ့..။ ကေလးကေတာ့ အရမ္းေၾကာက္ေနတဲ့ ပံုပဲ..။
တုန္ေတာင္ တုန္ေနတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကေလး အေၾကာက္ေျပေအာင္…
"သားသား..၊
ဒီမွာၾကည့္..၊ ဦးဦးအခန္းထဲ ဘာမွ မရွိဘူး..၊ ဦးဦး၀င္ျပမယ္.." ဆိုျပီး
အခန္းထဲ၀င္ျပလိုက္တယ္..။ အခန္းက မီးပိတ္ထားေတာ့ ေမွာင္မဲေနတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္
၀င္၀င္လိုက္ခ်င္းပဲ ၾကက္သီးေတြ အျပင္လိုက္ထလာျပီး ေက်ာတစ္ခုလံုးေအးစိမ့္သြားတယ္..။
ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ေနက်..။ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးဘူး..။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မီးခလုပ္ကို စမ္းျပီး မီးဖြင့္လိုက္တယ္..။
"ေအာင္မေလးဗ်…"
ကၽြန္ေတာ့္စာၾကည့္စားပြဲမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးျပဴးျပီး စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္ ေကာင္ေလး
တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္..။ ေတြ႕ရတယ္ဆိုတာ လံုး၀ အရွင္းၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္
ထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို အခိုးအေငြ႕လိုမ်ိဳး ေဖာက္ထြင္းျမင္
ေနရပါတယ္..။ သူ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားက ရွမ္းတိုင္းရင္းသား အ၀တ္အစား ။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ
ေသြးမရွိ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ျပံဳးေနတယ္ဆိုတာ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြက သိသာ တယ္..။
ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္ျပီး
မီးခလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ပိတ္လိုက္မိတယ္.။ ေမွာင္သြားေတာ့ ခ်က္ခ်င္း
ေၾကာက္စိတ္၀င္လာျပီး မီးခလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္..။ ထိုင္ခံုေပၚမွာ
ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ထင္တာျဖစ္မွာပါဆိုျပီး အခန္းထဲက
ျပန္ထြက္ဖို႕ လွည့္ထြက္ လိုက္တယ္..။ အဲ့ဒီမွာ.. ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ
ကပ္ျပီးရပ္ေနတဲ့ အခိုးအေငြ႕ ပံုသ႑ာန္သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးနဲ႕ တိုက္မိသလို
ျဖစ္သြားတယ္..။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေရာက္ ေနတာကိုး..။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္စိတ္က
ငယ္ထိပ္ေရာက္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ္ မူးေမ့လဲက်သြားခဲ့တယ္..။
ကၽြန္ေတာ္
သတိရလာေတာ့ အိမ္မွာ ဘုန္းၾကီး ႏွစ္ပါးေရာက္ေနျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို
မိုးျပီးၾကည့္ေနတယ္..။ ျပီးေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲလို႕ ေမးတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္
ဘာျဖစ္သြားခဲ့တာလဲလို႕ ေမးေတာ့… မေန႕ညက ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲ၀င္ျပီး
လဲက်သြားခဲ့တယ္တဲ့..။ ျပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထ လာျပီး ကေလးဆီကို
ေျပးလာတယ္တဲ့..။ ျပီးေတာ့ ကေလးကိုခ်ီျပီး ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနတယ္တဲ့..။
ေပ်ာ္လြန္းလို႕ ငိုေတာင္ ငိုတယ္တဲ့..။ ဒီကေလးက သူကၽြတ္ေအာင္ ခၽြတ္ေပးမယ့္ကေလး..။
သူ႕ကို ကုသိုလ္လုပ္ အမွ်ေ၀ေပးမယ့္ကေလး..။ သူဒီကေလးကို ေစာင့္ေနရတာ
ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီ. ျဖစ္ေၾကာင္း သူဒီဘ၀က လြတ္ခ်င္ျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို
ကၽြန္ေတာ့္အသံ မဟုတ္တဲ့ ရွမ္းဘာသာ စကားနဲ႕ေျပာေတာ့တာပဲ..။ ကေလးကေတာ့ ေၾကာက္လန္႕ျပီး
တစ္ခ်ိန္လံုး ေအာ္ငိုေနတာေပါ့..။ ေနာက္ဆံုး ကေလးရဲ႕ပါးကိုနမ္းျပီး ကေလးကို
ဂရုစုိက္ဖို႕နဲ႕ ေရနဲ႕ ေ၀းေ၀းေနဖို႕ေျပာျပီး လဲက်သြားတယ္လို႕ ျပန္လည္သိရပါတယ္..။
အဲ့ဒါနဲ႕
ဘုန္းၾကီးႏွစ္ပါးပင့္ျပီး အိမ္ကိုေခၚလာ ကေလးကို ပရိတ္ေရတိုက္ျပီး၊
ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကိုလည္း ပရိတ္ေရစြတ္၊ ပရိတ္ၾကိဳးေတြစြဲေပးပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္
ေနလာတဲ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း သူရဲ႕ အရိပ္အေယာင္တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပါ..။ ဘယ္ကတည္းက
၀ဠ္ေၾကြးခံေနရတဲ့ နာနာဘာ၀လည္း မသိပါဘူး..၊ အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္
ျဖစ္ပ်က္ျပီးေနာက္ပိုင္းလည္း သူ႕ရဲ႕အရိပ္အေယာင္ကို အိမ္ထဲမွာ ခုခ်ိန္ထိ မေတြ႕ရေတာ့ပါေၾကာင္း……..။
ေအာင္ထြန္းဦး
No comments:
Post a Comment