"ဟေရာင္ေတြ…ထစမ္း… ဘယ္အခ်ိန္ ရွိေနျပီလဲ…"
မနက္တိုင္း ၾကားေနရတဲ့အသံနဲ႕တူ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕
အတူ ေဘးနားက အေဖာ္နွစ္ေယာက္ကို ေျခေထာက္နဲ႕ ကန္ၿပီး လိုက္လံႏႈိးေနေသာ တီးဆရာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
"မင္းတို႕ေကာင္ေတြ.. အလုပ္ကို
မၾကိဳးစား… ဒီေလာက္ ပ်င္းရိေနရင္ ဘယ္မွာသြားၾကီးပြားမလဲ… မင္းတို႕ ငယ္ ငယ္ကတည္းက ဒီလိုျဖစ္ေနရင္
ၾကီးလာရင္ ေခြးျဖစ္မွာ… မနက္ဆိုရင္ ..………………….."
ေနာက္ပိုင္း တီးဆရာေျပာတဲ့စကားေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္ရေနေလျပီ..။ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ အိပ္ယာ ကို တစ္ခါတည္းေခါက္ တတြန္တြန္
ေအာ္ဟစ္ ဆူပူေနတဲ့ တီးဆရာရဲ႕ အသံကို နားေထာင္ရင္း ၾကံဳေတြ႕ေနၾက ေန႕တစ္ေန႕ ျဖတ္သန္းဖို႕
ျပင္ဆင္လိုက္ၾကသည္။
ဒီဆိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ကေလး စားပြဲထိုး
သံုးဦးရွိသည္။ အသက္ေတြက အတူတူ အားလံုး ၁၀ ႏွစ္ သားေတြ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေနာက္ဆံုးေရာက္လာတာျဖစ္ၿပီး
လပိုင္းပဲရွိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သံုးတန္းထိ
ေက်ာင္းေနဖူးေပမယ့္ အိမ္မွ စီးပြားေရးအေျခအေနအရ ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ကာ
ညီနဲ႕ ညီမအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ ရွာေပးရသည္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းမထြက္ ေစခ်င္ေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္ သိတတ္ရမည္ေလ..။ အကိုအၾကီးဆံုးဆိုေတာ့ လည္း အနစ္နာခံရမည္ေပါ့..။
ခ်မ္းေအးလွတဲ့ နံနက္ခင္း၊ သူမ်ားတကာေတြ
အိပ္ယာထဲမွာ ေစာင္နဲ႕ေကြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဆာင္းရာသီရဲ႕ အရသာကို ေစာင္ထဲတြင္
ခံစားလိုက္ခ်င္သည္။ သို႕ေပမယ့္ ဘ၀ေပးအေျခအေနက ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ဖို႕ မဖန္လာေတာ့လည္း ဖန္လာရာ
ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေအာင္ ေနလိုက္ေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ေတြးလက္စ အေတြးကို ျဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ လၻက္ရည္ဆိုင္က ခံုေတြကိုထုတ္..၊ မီးေမႊး၊ ေရေႏြးအိုတည္ၿပီး နိစၥဓူ၀
ျဖစ္လာေသာ အလုပ္ ေလးေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ေဆာင္လုပ္လိုက္သည္။ ခုရက္ပိုင္းေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အလုပ္လုပ္ရာမွာ တက္ၾကြေနၾကသည္။ လစာထုတ္မည့္ ရက္က နီးေနျပီကိုး..။
ဒီလတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္လလံုး ရက္ပ်က္မရွိ..။ ရက္ပ်က္ရွိလွ်င္ သူေဌးက လစာထဲကေန တြက္ၿပီး
ျဖတ္သည္။ နဂိုကတည္းကမွ လစာနည္းပါတယ္ဆို.. လစာျဖတ္ခံရရင္ လံုး၀မကိုက္.. ဒါေၾကာင့္ ပ်က္
ရက္နည္းေအာင္ ဒီတစ္လလံုး အိမ္တစ္ရက္မွ မျပန္ခဲ့တာျဖစ္သည္။
"မင္း ဒီလ ဘယ္နွစ္ရက္ ပ်က္လဲ.."
"သားဒီလ ရက္ပ်က္မရွိပါဘူး.."
"ေအး… ေတာ္တယ္.. ငါက .. ဒါမ်ိဳးမွ
ၾကိဳက္တာ.. ၾကိဳးစားကြာ…"
ကၽြန္ေတာ္ လက္ထဲက ပိုက္ဆံေလးေတြ ၾကည့္ၿပီး
ၾကည္ႏူးေနမိသည္။ ဒီေန႕လို လစာထုတ္တဲ့ ရက္မ်ိဳးတြင္ ပိုင္ရွင္က အိမ္ကို တစ္ရက္ ျပန္အိပ္ခြင့္ျပဳသည္။
ဒီေန႕လိုေန႕မိ်ဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ တစ္လလံုးတြင္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး ရက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ညေန ဆိုင္ပိတ္ၿပီးတာနဲ႕ အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တန္းေျပးေတာ့သည္။
အိမ္ေပါက္၀ ကၽြန္ေတာ္အလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ အေမ့ကို ျမင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ကပ္ထဲက
လစာအျဖစ္ရထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ၂ ေသာင္းကို အေမ့ကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ အေမ ကၽြန္ေတာ္ကမ္းေပးတဲ့
ပိုက္ဆံကို မယူပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲၿပီး ဖက္ထားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အၾကာၾကီး ဖက္ထားရင္းႏွင့္ပင္
"ငါ့သားေလး အလုပ္လုပ္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား.."
"ေျပပါတယ္ အေမရ..၊ ဘာမွ မပင္ပန္းပါဘူး.."
"သူေဌးနဲ႕ တီးဆရာကေရာ.. ဆူေသးလား…ရိုက္ေသးလား…"
"မဆူပါဘူး..၊ သူတို႕က သေဘာေကာင္းပါတယ္…"
"ငါ့သား ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္ေနလား.."
"မတက္ခ်င္ပါဘူး အေမရယ္….၊ စာက
ခက္ေသး..၊ အိမ္စာက လုပ္ရေသး..၊ ဆရာမက ဆိုးနဲ႕..၊ မတက္ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ…"
ကၽြန္ေတာ္ လိမ္ေနမွန္းအေမသိသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ေက်ာင္းတက္တုန္းက စာေတာ္ၿပီး ေက်ာင္းေပ်ာ္ေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ဖက္ထားရင္းနဲ႕ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးထက္သို႕ အေမ့မ်က္ရည္ စီးက်လာသည္။ အေမ ငိုေနသည္။ မငိုပါနဲ႕
အေမရယ္..။ သားက အေမ့ကို ဒီလိုကူညီရတာကို ေပ်ာ္ေနတာပါဗ်…။
ဒီလိုညစာကို မစားရတာၾကာျပီ..။ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တတ္သည့္
ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္.၊ ခရမ္းသီးေထာင္းနဲ႕ ငပိဖုတ္ တို႕ကို အေမ ျပင္ဆင္ထားေပးသည္။ ဒီလိုေန႕မွာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က ဘုရင္တစ္ပါးလို ျဖစ္သြားသည္။ အေမ၊ ညီနဲ႕ ညီမ တို႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပိဳင္အဆိုင္
ဟင္းေတြ ထည့္ေပးၾကသည္။ ေရေတြ ခပ္တိုက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအခ်ိန္ေတြကို ရပ္ထားလိုက္ခ်င္သည္။
ဒီလိုေန႕မ်ိဳးေန႕တိုင္းျဖစ္ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္ မနက္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ လၻက္ရည္ဆိုင္သို႕
ျပန္၀င္ရေတာ့မည္။
ဒီေန႕ နံနက္ အိပ္ယာႏိုးေတာ့ ေဘးနားမွာ
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို မေတြ႕..။ ေၾသာ္.. ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ ေစာေစာ ႏိုးေနလို႕
မ်က္ႏွာသြားသစ္ၾကျပီထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့ေနရာ ေရာက္ေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုမေတြ႕..။
ထူးေတာ့ ထူးဆန္းေနသည္။ တီးဆရာက မ်က္ႏွာသစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ ေတာ့..
"အင္း..ေတာ္သားပဲ..ဒီေန႕ေတာ့ ငါလာမႏႈိးရေတာ့ဘူး..ဟိုႏွစ္ေကာင္ေရာ.."
"မသိဘူးဗ်..၊ သား ႏႈိးေတာ့ မေတြ႕ဘူး..၊
အိမ္သာတက္ေနၾကတယ္ထင္တယ္…"
ဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ေပၚကေန သူေဌးဇနီးရဲ႕
ေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္…။
"ေအာင္မေလးေတာ္.. ကုန္ပါၿပီ..ကုန္ပါၿပီ..
ရွိသမွ် အကုန္ပါသြားပါျပီေတာ့…"
သူေဌးေရာ သူေဌးဇနီးပါ အိမ္ေအာက္ေျပးဆင္းလာၾကသည္။
သြားၿပီ..။ ျပသနာေတာ့ အၾကီးၾကီး တက္ျပီ ထင္သည္။
"မင္း မွန္မွန္ေျပာ၊ မင္းဘာမွ
မျဖစ္ေစရဘူး..၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္သြားလဲ.."
"သားမသိပါဘူးဗ်ာ..၊ သား တကယ္မသိပါဘူး.."
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..၊ ဒီကိစၥ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္တည္း
လုပ္သြားတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..၊ သူတို႕ အိမ္ကိုလည္း ေမးျပီးျပီ..၊ အိမ္ျပန္မလာဘူးတဲ့..၊
မင္းသိကိုသိရမယ္..၊ သူတို႕ဘယ္မွာလဲ…"
"သား တကယ္မသိပါဘူးဗ်ာ..၊ သားဒါပဲေျပာတတ္ပါတယ္…"
"ေအး..၊ မင္းမေျပာရင္ေတာ့..၊ မင္းကို
ရဲနဲ႕တိုင္ျပီး ဖမ္းခ်ဳပ္ခိုင္းရမယ္.."
"ဗ်ာ…"
"ျပီးေတာ့ .. မင္းအေမလည္း.. အလိုတူ
အလိုပါ ျဖစ္ႏိုင္တယ္… အကုန္ဖမ္းခ်ဳပ္ျပီး အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ပစ္မယ္.. ပါသြားတဲ့ ပစၥည္းတန္ဖိုးက
နည္းတာမဟုတ္ဘူး.."
"အေမ…အေမ… အေမကိုေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ပါနဲ႕ဗ်ာ…"
"ဒါဆို…ေျပာ…"
"သား မသိ… သား မသိဘူး…"
"ဟာ…ရႈပ္တယ္ကြာ..ရဲစခန္းဖုန္းဆက္စမ္း…"
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မစဥ္းစားပဲ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြကို အိမ္ဆီကို ဦးတည္လိုက္ၿပီး မိုင္ကုန္ တင္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
ဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္မိတာ တစ္ခုပဲရွိသည္။ အဲ့ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေမ…။ အေမေရ… သားကို ကယ္ပါအံုးဗ်..။
ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က လူေတြ ေျပးလိုက္ေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူခိုးမဟုတ္။ ခိုးသြားတဲ့သူေတြကိုလည္း မကူညီခဲ့..။
ကၽြန္ေတာ္ မခိုးတာ အေမသိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ဆီကို ေျပးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္
ဘာမွ မျမင္ေတာ့….။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို အျမန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ..။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္
လမး္တစ္လမး္ကို ျဖတ္အေျပး..၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အရွိန္ျပင္းစြာ ေျပး၀င္လာတဲ့ ကား တစ္စီး..။
ကားဟြန္းသံက က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္လြန္းလွသည္။
"ဒုန္းးးးးးး"
"ဟာ… ဒီကေလးကြာ… ေရွ႕ေနာက္ မၾကည့္
စြပ္ေျပးရလား.."
"ဒုကၡပါပဲကြာ.. အသက္မွ ရွိေသးရဲ႕လားမသိဘူး..
ၾကည့္ၾကည့္ၾကပါအံုး.."
"ေဆးရံုကားကို ဖုန္းဆက္.. သူ႕မိဘေတြ
သိတဲ့သူေတြရွိရင္လည္း အေၾကာင္းၾကားေပးလိုက္ပါအံုး.."
"သနားပါတယ္ကြာ.. ဒီကေလးကေတာ့…"
ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြက ေ၀၀ါးေနသလို
ျမင္ကြင္းကလည္း မသဲကြဲ..။ မသဲကြဲသည့္ ျမင္ကြင္းၾကားမွ တစ္ကိုယ္လံုး ျပင္းထန္တဲ့ ေ၀ဒနာကိုလည္း
ခံစားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထၿပီး အေမ့ ရင္ခြင္ဆီ ဆက္ေျပး ခ်င္ေပမယ့္ စိတ္ရဲ႕ေစခိုင္းမႈကို
ဒဏ္ရာဗလပြနဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က မလိုက္ႏိုင္ေတာ့…။ ၀ိုင္းအံု ၾကည့္ရႈ႕ေနတဲ့ လူေတြ ထဲမွာ အေမ့ကို
ကၽြန္ေတာ္ ရွာၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕..။ ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက ပိုျပီး ေ၀၀ါးလာသလို
ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း တိုးသြားသည္။
"ေကာင္ေလး အေမ လာၿပီ… ဖယ္ေပးလိုက္ၾကပါအံုး…."
ခပ္တိုးတိုးၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံေၾကာင့္
အားယူၿပီး မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ လူအုပ္ကို တိုးခြဲျပီး ထြက္လာေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေမ…
ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လ်က္..။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚလ်က္…
ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေအာ္ေခၚျပီး အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ေအာ္ဟစ္ငိုယို ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႕ေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္ အျမင္ေတြ လံုး၀ ေ၀၀ါးသြားျပီး အေမ့ကို ခဏတာ ျမင္ရျပီး ျပန္လည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္..။
အေမ့ရဲ႕ "သား… သားေလး… အေမ့သားေလး…" ဆိုတဲ့ အသံကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး
ကၽြန္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနတဲ့ အေမွာင္ေလာကၾကီး တစ္ခုထဲသို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ေတာ့သည္။
ငယ္ရြယ္တဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြ အလုပ္လုပ္ေနတာကို ျမင္ရင္ စာနာေပးၾကပါဗ်ာ..။ အေျခအေနအရ မိသားစုနဲ႕ ေ၀းကြာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မိသားစုဆိုတဲ့ ဘ၀ေလးကို အျမဲတမ္း တမ္းတျပီး အားငယ္ေနတတ္ၾကတာပါ...။
ေအာင္ထြန္းဦး
ဆရာေအာင္ထြန္းဦးရဲ႕နာမည္ေရွ့မွာဂရုဏာ
ReplyDeleteရွင္ဆိုတဲ႔စာလံုးထည့္သင့္ေနျပီ