"ေမေမ… ေက်ာင္းစံုညီပြဲေတာ္..ကပြဲမွာ
သားပါတယ္… အဲ့ဒါ ကပြဲ ၀တ္စံု၀ယ္ရမယ္တဲ့…"
"သမီးလည္း ပါတယ္ေမေမ..
ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီေန႕မွာ ဆုလည္း ေပးမွာ ဆိုေတာ့ ကိုကိုေရာ သမီးေရာ.. ဆုယူဖို႕ ေက်ာင္းစိမ္း
အသစ္လည္း မရွိေသးဘူး… ေမေမ၀ယ္ေပးမွာလားဟင္…"
"၀ယ္ေပးရမွာေပါ့ကြယ္..
ေမေမ့ သားသမီးေတြ ဆုယူဖို႕ပဲ..ဒါနဲ႕ စံုညီပြဲေတာ္က ဘယ္ေန႕လဲ.."
"ေနာက္တစ္ပတ္
တနဂၤလာေန႕ ေမေမ…"
သူမ နဖူးက တစ္ဒီးဒီးစီးက်ေနေသာ
ေခၽြးစတို႕ကို သုတ္လိုက္သည္။ ရင္ထဲက ပူေလာင္ဒဏ္ေတြကို မ်က္ႏွာေပၚမွာ မေပၚေစရန္ မ်က္ႏွာကို
အလွပဆံုးျပံဳးထားလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္း အက်ၤီ အေဟာင္း ေလးနဲ႕ ႏြမ္းလ်ေနတဲ့
လြယ္အိတ္ေလးကိုလြယ္ၿပီး ေက်ာင္းသြားေနရတဲ့ သားနဲ႕သမီးတို႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္
ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိဳသာဆံုးေသာ အသံျဖင့္ …….
"ေဟာဒီက ပဲျပဳတ္…."
သူမ အတြက္ ပဲျပဳတ္ေရာင္းတာ
တြက္ေျခကိုက္တယ္လို႕ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ဒီအလုပ္မွမလုပ္ရင္လည္း သူမအတြက္ လုပ္စရာအလုပ္မရွိ။
ေယာက္်ားရွိစဥ္က အဆင္ေျပေျပ မေၾကာင့္မၾက ေနႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အျမဲတမ္း မ်က္ႏွာသာ မေပးတတ္ခဲ့
ကံၾကမၼာရဲ႕အလိုအရ သူမေယာက္်ား ဆံုးပါးသြားခဲ့ၿပီး စီးပြားလည္း ပ်က္ခဲ့ရသလို သူမသည္လည္း
ပဲျပဳတ္သည္ဘ၀သို႕ ေရာက္ခဲ့ရၿပီပဲေလ…။
"ပဲျပဳတ္သည္
လာပါအံုး…."
ေအာ္သံၾကားရာၾကည့္မိလိုက္ေတာ့
ငါးလႊာက အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး…။ သူမ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လွည့္ထြက္ဖို႕ လုပ္လိုက္သည္။
ဒါေပမယ့္…
"ပဲျပဳတ္သည္…
တက္လာေပးပါအံုး… မုန္႕ဖိုးေပးပါ့မယ္…"
သူမ ခ်က္ခ်င္းပင္
လွည့္ၿပီး ငါးလႊာသို႕ အလ်င္အျမန္တက္လာခဲ့သည္။ သူမအတြက္ ဒီအခ်ိန္ ပိုက္ဆံက အေရးၾကီးသည္။
သားတို႕သမီးတို႕က ေက်ာင္းမွာ စာေတာ္ၾကသလို စံုညီပြဲေတာ္အတြက္လည္း ကပြဲေတြမွာ ပါၾကသည္တဲ့ေလ..။
ဒီေတာ့ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ ၀တ္စံုဖိုးအတြက္ သူမပိုက္ဆံကုိ ရသလို ရွာရမည္။ ၾကိဳက္ သေလာက္
ေမာပန္းပါေစ..။ ဒီအေမာအပန္းေတြက သားတို႕သမီးတို႕ရဲ႕ ေက်ာင္းစံုညီပြဲေတာ္ ေန႕ေရာက္လို႕
သူတို႕ေလးေတြ ဆုယူတာေတြ ကတာေတြကို ၾကည့္လိုက္ရရင္ အကုန္ေပ်ာက္သြားမွာပါ..။ သားသမီးဆုယူတာ
ကို လူအမ်ားနဲ႕ ထိုင္ေနရတဲ့ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပီတိဟာ ဘာနဲ႕မွ လဲလို႕မရတဲ့ ပီတိ တစ္ခုပဲေလ..။
ေတြးရင္းနဲ႕ပင္ သူမ ငါးလႊာထက္သို႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။
"ပဲျပဳတ္ ငါးရာဖိုးေပးပါ….
ဒီမွာ တစ္ေထာင္… ငါးရာက မုန္႕ဖိုး ယူလိုက္ေနာ္…."
"ေက်းဇူးပါပဲ…"
သူမ ပဲျပဳတ္ငါးရာဖိုးကို
ပိုပိုသာသာေလး ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ပဲျပဳတ္ေတာင္းကို ေခါင္းေပၚရြက္ကာ ေအာက္ကို ျပန္ဖို႕
ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
"ခဏေလး အေဒၚ…
အေဒၚ ကၽြန္မကို တစ္ခုကူညီပါလား.."
"ဟုတ္…."
"ဟိုမွာေလ… ဖုန္းၾကိဳးလႊတ္ေနလို႕
.. အဲ့ဒါ နည္းနည္းေလာက္တက္ဆက္ေပးပါလား.. အိမ္မွာက အမ်ိဳးသား မရွိလို႕ေလ.. ၿပီးေတာ့
ကၽြန္မ ကိုယ္၀န္နဲ႕ဆိုေတာ့ … အေဒၚ့ကို မုန္႕ဖိုးေပးပါ့မယ္…"
ဒီမုန္႕ဖိုးဆိုတဲ့
အသံၾကားတိုင္း သူမ သားေလးနဲ႕ သမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေယာက္်ားသားမရွိတဲ့
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡေတြကို သူမသိသည္။ ဒီေတာ့…
"ကဲ..ဒါဆို
…အေဒၚ့ကို ခံုယူေပး…"
ဖုန္းၾကိဳးလႊတ္ေနတဲ့ေနရာက…
၀ရံတာ အေပၚက ဆက္ထားတဲ့ေနရာေလးမွာ…..။
"ေရာ့… အေဒၚ…မုန္႕ဖိုး
၅၀၀၀… အေဒၚ့ကို သမီးက ေစတနာလည္း ရွိလို႕ပါ…"
သူမအရမ္းေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။
ဒီ၅၀၀၀ ရယ္ သူမစုထားတာရယ္ဆို.. သားနဲ႕သမီးအတြက္ ေက်ာင္းစိမ္းရယ္ ကပြဲ ၀တ္စံုရယ္ ၀ယ္ဖို႕
ေလာက္သြားခဲ့ၿပီ..။ ပဲျပဳတ္ေရာင္းၿပီးတာနဲ႕ ေစ်းသြားမည္။ ေက်ာင္းစိမ္းရယ္ ကပြဲ၀တ္စံု
ေတြရယ္ကို ၀ယ္ထားၿပီး သားနဲ႕သမီး ေက်ာင္းက အျပန္သူတို႕ကို အံ့ၾသသြားေအာင္ လုပ္ရမည္။
သူမ ယူလာေပးတဲ့ ခံုေပၚတက္ၿပီး
၀ရံတာ လက္ရမ္းေပၚ တက္လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္က ေခါင္မိုးနားက ေခါင္ပိတ္ကို သူမကိုင္ထားၿပီး
လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လြတ္ေနတဲ့ ဖုန္းၾကိဳးကို ဆက္ေနလိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမ ေခါင္ပိတ္ကို
ကိုင္ထားတဲ့လက္က ယားလာသလို ခံစားလာရသျဖင့္ ၾကည့္မိလိုက္သည္။ သူမ လက္ေပၚမွာ ပင့္ကူတစ္ေကာင္…
"အား…"
သူမအေၾကာက္ဆံုးအရာျဖစ္တဲ့
ပင့္ကူကို လက္ကလ်င္ျမန္စြာ ခြာခ်လိုက္သည္။ အားျပဳကိုင္ထားတဲ့ လက္လြတ္သြားသည္နဲ႕ သူမ
ရပ္ေနတဲ့ ၀ရံတာလက္ရမ္းေပၚကေန ျပဳတ္က်သြားသည္။
"အေဒၚ…. ေအာင္မေလး….လုပ္ၾကပါအံုး.."
တိုက္ခန္းပိုင္ရွင္
အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ေအာ္သံကို သူမၾကားလိုက္ရသည္။ သူမ တိုက္ေပၚကေန ေအာက္ကို ျပဳတ္က်ေနသည္။
သူမ လုပ္ရပ္ မွားခဲ့သလား..၊ ဟင့္အင္း..၊ သူမ လုပ္ခဲ့တာ မမွားဘူး..၊ ဒါ သားနဲ႕ သမီးအတြက္
သူမ လုပ္ခဲ့တာပဲ..၊ သူမ ဒီအတြက္ လံုး၀ ေနာင္တမရဘူး..။ လံုး၀ ေနာင္တမရဘူး..။ လံုး၀ ေနာင္တမရဘူး…။
"ဟာ.. ဒါ..ပဲျပဳတ္သည္
ေဒၚျပားပဲ… ဒုကၡပါပဲ.. ေဆးရံုကားေခၚေလ… အသက္မွ ရွိေသးရဲ႕လားမသိဘူး…"
"တစ္ေယာက္ေယာက္
သူ႕ကေလးေတြကို အေၾကာင္းၾကားေပးလုိက္ပါအံုး..၊ ကေလးေတြေတာ့ သနားပါတယ္ကြာ…"
ဒါသူမ နားထဲမွာ ၾကားေနရတဲ့
၀ုိးတ၀ါးအသံေတြျဖစ္သည္။ အိမ္မက္မက္ေနသလိုမ်ိဳး အိပ္ေနရာကေန ႏိုးထ လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ
အေမွာင္ထုထဲကေန ရံုးထြက္လို႕မရ..။ မိမိရဲ႕ ေခါင္းမွ တစ္စိမ့္စိမ့္စီးထြက္ေနေသာ ေသြးတို႕ရဲ႕
စိုစိတ္မႈေၾကာင့္ အနည္းငယ္ သက္သာမႈရွိသလုိ ခံစားရသည္။ သားနဲ႕သမီး…။ သူတို႕ေလးေတြ ဒီအခ်ိန္ဆို
ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနၾကေရာေပါ့…။
ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းသားစံုညီပြဲေတာ့ သူမလြဲေတာ့ မည္ထင္သည္။
ခုနက အမ်ိဳးသမီးေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံေရာ..ရွိေသးရဲ႕လားမသိ..။ သားနဲ႕သမီး သူမမရွိရင္
ဘယ္လို ေနထိုင္ စားေသာက္ၾကမလဲ..။ သူမ မေသခ်င္ေသးဘူး..။ သူမ မေသပါရေစနဲ႕…။ သူမ မေသပါရေစနဲ႕…။
သူမ ဒါေတြကို ေတြးေနတာလား…၊ ပါးစပ္ကေန ေျပာေနတာလား.. မသိေတာ့..။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့
သူမ အခုခ်ိန္မွာ မေသခ်င္ေသးဘူး..။
ဒါဟာ တစ္ကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့
ျဖစ္ရပ္မွန္ တစ္ခုပါ..။ ဒီလိုဆုေတာင္းရင္းနဲ႕ပင္ ေဒၚျပားဆိုေသာ မိခင္ ပီသတဲ့ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္
ေသဆံုးသြားခဲ့ရပါတယ္။ သူမ မေသခင္ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရင္း တတြတ္တြတ္ ေျပာသြားတဲ့ စကားေတြက
ျမင္ေနရသူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြကို ငိုေၾကြးေစခဲ့ပါတယ္..။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မ်က္ျမင္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့့
ရပ္ကြက္ထဲက သူေဌးလူပ်ိဳၾကီး တစ္ေယာက္က ေဒၚျပားရဲ႕ သားနဲ႕ သမီးကို အေမြစားအေမြခံ ေခၚယူ
ေမြးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုသိရင္ တမလြန္ ဘ၀က မိခင္ပီသလြန္းတဲ့ ေဒၚျပားၾကီး သိႏိုင္ပါေစလို႕
ဆုေတာင္းလုိက္ရပါတယ္..။
ေၾသာ္..အေမဆိုတာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ
သားသမီးေတြအတြက္သာ စဥ္းစားတတ္တဲ့ လူသားပဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထပ္ၿပီး သက္ေသျပခဲ့ျပန္ၿပီလားဗ်ာ..။
ေအာင္ထြန္းဦး
No comments:
Post a Comment