ဒီေန႕ သူမအတြက္ေတာ့ မေန႕ႏိုင္တဲ့ေန႕ျဖစ္ေပလိမ့္မည္…။ ဒီေန႕ သူမခ်စ္သူ
ေမာင္မွ သူရဲ႕ မိဘမ်ား ႏွင့္ေတြ႕ၿပီး ညေနစာ စားဖို႕ ေျပာထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္..။ ခ်စ္သူ
လာေခၚမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရင္း အခ်ိန္မ်ား ကုန္ဆံုးတာ ေႏွးလြန္းသည္ဟု ထင္ျမင္သည္..။
ေမာင့္ရဲ႕မိဘမ်ားက သေဘာေကာင္းေၾကာင္း၊
ေဖာ္ေရႊေၾကာင္း၊ ခင္မင္တတ္ၿပီး အဆင့္အတန္းမခြဲျခား တတ္ေၾကာင္း ေမာင္ ေျပာျပထားေသာ္လည္း
သူမ ေၾကာက္ေနမိသည္..။ အမွားအယြင္းတစ္စံုတစ္ရာ မျဖစ္ေစ ရန္ပဲ ဆုေတာင္းမိသည္..။ ေမာင္လာေခၚရန္
အခ်ိန္ေစာေနေသးတာေၾကာင့္ ေရခဲေသတၱာထဲမွ သေဘာၤသီး ေဖ်ာ္ရည္ကို ထုတ္ေသာက္ၿပီး ေမာင့္ကို
ေစာင့္ေနမိလိုက္သည္..။
အိမ္ေရွ႕မွ ကားသံၾကားသည္ႏွင့္
သူမအိမ္အျပင္ကို အေလာတၾကီး ထြက္ၾကည့္မိလိုက္သည္..။ ဟုတ္ပါသည္..။ ေမာင္လာၾကိဳတာပါ..။
သူမ ေမာင့္ရဲ႕ မိဘေတြနဲ႕ ေတြ႕ရေတာ့မည့္အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိေနေလသည္..။
ေမာင့္အိမ္က ထင္ထားတာထက္ပိုသားနားလြန္းပါသည္..။
ေမာင္က ခ်မ္းသာတဲ့မိသားစုက တစ္ဦးတည္းေသာ သားမွန္းသိထားေသာ္လည္း ဒီေလာက္ထိ ခ်မ္းသာမွန္းအစကမသိခဲ့..။
အစကတည္းက သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႕ ေၾကာက္ရႊံ႕ေနေသာ သူမရဲ႕စိတ္ကို ေမာင့္ရဲ႕ ဂုဏ္ပကာန အေဆာက္အဦေတြက
ထပ္ၿပီး တိုးျမွင့္ ေပးလိုက္သည္။
အိမ္ထဲ၀င္၀င္ျခင္းပဲ ေဖာ္ေရႊတဲ့အျပံဳးနဲ႕
ႏႈတ္ဆက္ၿပီးၾကိဳေနတဲ့ ေမာင့္ မိဘႏွစ္ပါးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္..။ ဟုတ္ပါသည္..။ ေမာင္ေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ..။
ေမာင့္မိဘႏွစ္ပါးက စိတ္သေဘာထားေကာင္းေၾကာင္း သူတို႕ အျပံဳးေတြကို ၾကည့္တာနဲ႕ သူမသိႏိုင္ပါသည္..။
ဒီလိုနဲ႕ ေမာင့္မိဘေတြနဲ႕ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကသည္..။
ေျပာတာေတြကေတာ့ အစံုပါပဲ..။ အားလံုး ရီရီေမာေမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ စကားေတြ အျပန္အလွန္ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္…။
ခုခ်ိန္ထိ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနသည့္အတြက္ သူမရဲ႕ စိုးရိမ္ သိမ္ငယ္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရသည္..။
စကားေျပာလို႕ၿပီးတာနဲ႕ ထမင္းစားရန္
ထမင္းစားခန္းထဲသို႕ သြားၾကပါသည္..။ ျပင္ဆင္ထားေသာ ဟင္းလ်ာ မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး သူမအတြက္
အေတာ္ကို ဂရုစိုက္ ျပင္ဆင္ထားေၾကာင္းသိၿပီး ၀မ္းသာရျပန္ပါသည္။ ဒီလိုနဲ႕ ထမင္းစားလာၾကတာ….
ခဏၾကာေတာ့… သူမဗိုက္ထဲက ထိုးေအာင့္ၿပီး ေလလည္ခ်င္လာသည္..။ ေမာင္လာ မၾကိဳခင္က ေသာက္ထားေသာ
သေဘၤာသီး ေဖ်ာ္ရည္အစြမ္းျပၿပီထင္သည္..။
သူမမ်က္ႏွာ ပ်က္ယြင္းေနသည္ကို
မိသားစုသတိမထားေအာင္ ဟန္ေဆာင္ေနရသည္..။ သူမ နဖူးမွ ေခၽြးေတြ ထြက္လာသည္…။ ယခုလို ထမင္းစားေနခ်ိန္တြင္
အိမ္သာဘယ္မွာလဲလို႕ ေမးရမွာလဲ မဟုတ္ေသး….. မတတ္ႏိုင္..လံုး၀ ထိန္းခ်ဳပ္မရသည့္အဆံုး
သူမ အနည္းငယ္ လႊတ္လိုက္မိသည္..။
"ဘူ.. "
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ စကားသံေတြ ရပ္ၿပီး
တိတ္ဆိတ္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႕မွ သြားၾကံဳၿပီး အသံက ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္လာသည္..။ သြားၿပီ…။ သူမရဲ႕
သိကၡာေတြ…၊ မိသားစုအလည္မွာ…၊ ျဗန္းျဗန္းကြဲေလၿပီ…။ သူမ ရွက္ရြံ႕စြာ ထေျပးဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္သည္…သို႕ေသာ္…..
"ဂ်က္ကီ…ေ၀းေ၀းေနစမ္း…"
ေအာင္ျမင္တဲ့ ေမာင့္ရဲ႕အေဖသံ
ထြက္ေပၚလာသည္..။ သူမ ရဲ႕ေျခေထာက္ေအာက္ က ေခြးေလး ကိုလွမ္းဆူ ေနတာပါ..။ သူတို႕ေတြက အဲ့ဒီအသံကို
ေခြးေလးဆီက ထြက္လာတယ္ ထင္ေနတာပါ…။
ဒီလိုနဲ႕ ထမင္း ဆက္စားရင္း ေနာက္ထပ္လံုး၀
မထိန္းႏိုင္လို႕ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္လႊတ္လိုက္ မိသည္..
"ဘူ…"
ဒီတစ္ခါ အသံက အရင္အသံထက္ေတာင္
အနည္းငယ္က်ယ္သည္..။
"ဂ်က္ကီ…သားေလး… ေ၀းေ၀းေနစမ္းလို႕
…ေျပာေနတယ္ေနာ္.."
ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ေမာင့္ရဲ႕
အေဖသံ ထပ္မံထြက္ေပၚလာပါသည္..။ ေခြးေလးဆီက ထြက္လာတဲ့ အသံလို႕ပင္ထင္ေနပံုရသည္..။ ေနာက္ဆံုး
သူမလည္း မထူးေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ ေလးကို အသက္ေအာင့္ၿပီး ရွိသမွ်အား အသားကုန္ထုတ္ကာ
ညွစ္ထုတ္လိုက္မိသည္…။
"ဘူ…."
ခုမွပဲ ေနထိုင္ရတာေပါ့သြားေတာ့သည္..။
သူမ စိတ္ညစ္တဲ့ပံုစံနဲ႕ ေခြးေလးကို ေခါင္းေစာင္းကာ ဟန္လုပ္ၾကည့္လိုက္သည္…။ ေနာက္ဆံုး
ေမာင့္ရဲ႕အေဖေခြးေလးကို ေျပာလိုက္တာကေတာ့….
"ဂ်က္ကီ.. ေ၀းေ၀း သြားေနပါဆို
မသြားဘူး… ေတာ္ၾကာ.. ဟိုက ထြက္က်လာရင္… နင့္ကို ေရမေဆးေပးဘူးေနာ္…."
ေအာင္ထြန္းဦး
No comments:
Post a Comment