ကၽြန္ေတာ္တို႕
ရပ္ကြက္ထဲတြင္ လကုန္ရက္မ်ားတိုင္း တစ္စံုတစ္ခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္ေသာ အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္ရွိေလသည္…………….။
အေဒၚၾကီးမွာ
ေယာက္်ားျဖစ္သူဆံုးပါးသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္း သားသမီး (၃) ေယာက္တို႕ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း
ရွာေဖြေကၽြးေမြး ၿပီး ပညာသင္ေပးခဲ့သည္။ အေဒၚၾကီးတို႕ မိသားစုက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲတြင္
စံျပ မိသားစုျဖစ္ခဲ့ၿပီး အားလံုးက ေလးစားခဲ့ၾကသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ အၾကီးဆံုးသားျဖစ္သူမွာ
ဘြဲ႕ရၿပီး ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး မိသားစုကို ျပန္လည္ ေထာက္ပံ့ေပးလ်က္ရွိသည္။
အရင္က ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္ၿပီး တစ္ရပ္ကြက္လံုး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ လွည့္ေရာင္းခဲ့ေသာ
အေဒၚၾကီးမွာလည္း ဇရာေၾကာင့္ ယခုအခါ အရင္လို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့….၊ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုသတိထားမိသည္မွာ
ဒီအေဒၚၾကီးသည္ လကုန္ရက္ပိုင္းမ်ားတြင္ ညေနတိုင္း အိမ္ေရွ႕သို႕ ထြက္ၿပီး တစ္စံုတစ္ခု
ကုိေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕
အေတာ္အတန္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈရွိတာေၾကာင့္ တစ္ေန႕ စကားၾကံဳတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္း
ကိုေမးၾကည့္မိသည္။
"အေဒၚ့ သားဆီက စာကိုေမွ်ာ္ေနတာပါ...သားက
ပံုမွန္ တစ္လတစ္ခါ လကုန္တိုင္း စာနဲ႕အတူ ပိုက္ဆံထည့္ၿပီး ပို႕ေပးေနက်ေလ."
ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရရွိလိုက္သည့္
အေျဖက ရိုးရိုးေလးပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မအံ့ၾသမိ…။ စား၀တ္ေနေရးႏွင့္ က်န္တဲ့သားသမီး
ႏွစ္ေယာက္ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ အေဒၚၾကီး လစဥ္တိုင္း ေမွ်ာ္လင့္သင့္သည္ပဲေလ…။
စာပို႕သမားေရာက္လာတဲ့အခါ
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေျပးထြက္သြားၿပီး သူ႕သားေရးေပးလိုက္ေသာ စာကို သူ႕သားသမီးေတြနဲ႕အတူ အရသာခံၿပီး
ဖတ္ေလ့ရွိသည္။ အဲ့ဒီညေနတြင္လည္း တစ္ရပ္ကြက္လံုးကို သူ႕သား စာထဲတြင္ ဘာေတြ ထည့္ေရးလုိက္ေၾကာင္းကိုလည္း
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လွည့္လည္ ၾကြားေလ့ရွိေလေတာ့သည္။
ခုတစ္ေလာ
အေဒၚၾကီးကို ၾကည့္ရတာ မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္း…။ လကုန္ရက္တိုင္း စာပို႕သမားကို ေစာင့္ေနျမဲ
ေစာင့္ေနေသာ္လည္း စာပို႕သမားမွာ ေရာက္မလာခဲ့..။ ေစာင့္ရတဲ့ လေတြ မ်ားေနေပမယ့္လည္း ေသခ်ာေနတာ
တစ္ခုကေတာ့ အေဒၚၾကီးသည္ လကုန္ရက္ ညေနပိုင္းမ်ားတြင္ အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ထိုင္ၿပီး စာပို႕သမားကို
ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတာပဲ ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရပ္ကြက္ထဲတြင္ လကုန္ရက္မ်ားတြင္
အိမ္အလည္လာမည့္ ဧည္သည့္တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့ပါးသြားခဲ့တာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။
တစ္ရက္… အရင္ကထက္ မ်ားစြာ ပုိမို အိုမင္းေနသေယာင္
ရွိေသာ အေဒၚၾကီးကို တစ္ရက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ေစာင့္ ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဟုတ္သည္ပဲေလ
"သားဆီက စာမလာဘူးလား
အေဒၚ…."
၀မ္းနည္းသြားသေယာင္
ရွိသြားေသာ အေဒၚၾကီး မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ေမးမိေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ အျပစ္တင္မိသည္။
"ေအးကြယ္.. စာမလာတာ
ငါးလေလာက္ရွိၿပီ…."
ကၽြန္ေတာ္
တစ္ကယ္၀မ္းနည္းသြားသည္။ ဒါဆို ဒီငါးလအတြင္း ဒီမိသားစုတစ္ခုလည္း ကို အေဒၚၾကီး ဘယ္လို
ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးေန သနည္း..။ ေမးခြန္းမ်ားစြာက ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲကို တိုး၀င္လာသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို
အားမနာပါနဲ႕ေနာ္… လိုအပ္တာရွိရင္ေျပာပါ..အေဒၚ.." ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကယ့္ကို ကူညီလိုစိတ္ရင္း
အျပည့္နဲ႕ ေမးလိုက္မိသည္။
"မလိုပါဘူးကြယ္… ေက်းဇူးတင္ပါတယ္….. အေဒၚ့သားက
တစ္ႏွစ္စာအတြက္ ပိုက္ဆံပို႕ထားေပးပါတယ္.."
"ဗ်ာ..ဒါဆို…."
"ဟုတ္တယ္… လစဥ္ပို႕ရင္
ရႈပ္လို႕ဆိုၿပီး သားက တစ္နွစ္စာအတြက္ ပိုက္ဆံပို႕ေပးထားတယ္.."
ေျပာရင္း
အေဒၚၾကီး အသံတိမ္၀င္သြားတာကို သတိထားမိလိုက္သည္။ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္ေတြ စို႕လာသည္ထင့္..။
ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး…
"တစ္ကယ္ေတာ့ ..အေဒၚ..
သားဆီက လစဥ္လာတဲ့ ပိုက္ဆံကိုပဲ ပိုမက္ေမာတယ္….သူ႕ကိုလည္း အရင္လို လစဥ္ ပို႕ေပးဖို႕
အေဒၚ ျပန္ေျပာထားတယ္…."
"ေနာက္လက်ရင္ သူလႊဲေပးထားတဲ့
ပိုက္ဆံအားလံုးကို အေဒၚ ျပန္လႊဲေပးလိုက္ေတာ့မယ္…"
အေဒၚၾကီး
မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာစရာ စကားမဲ့ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါၿပီ..။ အေဒၚၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သလို သားဆီက ပိုက္ဆံတစ္ခုတည္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္ေသာ အေမ မဟုတ္ပါလား…။
အေမတို႕သည္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ မသိေသာ စြမ္းအားမ်ားကိုပိုင္ဆိုင္ထားၾကသည္။ ထိုစြမ္းအားမ်ားသည္ ကမၻာေပၚတြင္ရွိေသာ
မည္သည့္စြမ္းအားႏွင့္မွ် ႏႈိင္းယွဥ္လို႕မရ…။ ထိုစြမ္းအားမ်ားသည္ အေျခအေန လိုအပ္ခ်က္ရွိမွသာ
ထြက္ေပၚလာတတ္သည္။ သားသမီးကို ခ်စ္ေသာ အေမတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္သည္ ကမၻာေပၚမွာ ရွိသမွ်ေသာ
အဖိုးအနဂၢတို႕တက္ သာလြန္မည္ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္ လြန္မည္မထင္ေပ…။
အေမေတြကို
ခ်စ္တတ္ၾကပါေစ…..။
ေအာင္ထြန္းဦး
No comments:
Post a Comment