အင္ဒုိနီး႐ွား တံငါ႐ြာေလးတစ္႐ြာမွ ေ႐ွးက်ရက္စက္သည့္ ငါးဖမ္းနည္း

အင္ဒိုနီးရွား ႏုိင္ငံရွိ လမ္ဘာတာ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ေဒသမွ တံငါရြာငယ္ေလး လာမာလီရာသည္ ကမာၻေပၚတြင္ ေရွးအက်ဆံုးႏွင့္ အရက္စက္ဆံုး ငါးဖမ္းနည္း တစ္မ်ိုးကို ယေန႔တိုင္ တြင္က်ယ္စြာ အသံုးျပဳေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ထိုရြာမွ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ေဝလငါးမ်ား၊ ငါးမန္းမ်ား၊ လင္းပိုင္မ်ားကို အဓိက စားနပ္ရိကၡာအျဖစ္ မွီခိုစားေသာက္ ေနၾကသည္။ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုး အခ်က္မွာ အဏၰဝါဘုရင္ ငါးမန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ အလြန္တရာ ႀကီးမားေသာ ေဝလငါးႀကီးမ်ားကို လာမာလီရာရွိ တံငါသည္ ေယာက္်ားမ်ားက မွိန္းလြတ္မ်ားျဖင့္ ထိုးကာ သတ္ျဖတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ရိုးရာ ငါးဖမ္းေလွေလးမ်ားျဖင့္ သမုဒၵရာအတြင္းထိ သြားလာကာ သားေကာင္မ်ားကို ေလထဲ ဝဲပ်ံၿပီး မွိန္းျဖင့္ထိုးကာ သတ္ျဖတ္ေလ့ ရွိၾကသည္။



အရွည္(၇၅)ေပထိ ႀကီးထြားႏုိင္ေသာ စပမ္းေဝလငါးမ်ားသည္ လာမာလီရာ ရြာသူရြာသားမ်ား သေဘာအက်ဆံုး သားေကာင္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ၎ရြာေလးသည္ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ ၾကာျမင့္သည္အထိ တံငါလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳကာ ရွင္သန္ေနခဲ့သည္။ ယခုအခါ စပမ္းေဝလငါးမ်ား တစ္စထက္တစ္စ ေလ်ာ့နည္းလာသည့္ေနာက္ လာမာလီရာ ရြာသား တံငါသည္မ်ားသည္ လင္းပိုင္မ်ား၊ ငါးမန္းႀကီးမ်ား၊ အရြယ္အစား အလြန္ႀကီးသည့္ ေဝလငါးမန္းမ်ားကို ၎တို႔၏ လွံမွိန္းမ်ားျဖင့္ ထုိးသတ္ကာ ရိကၡာ စုေဆာင္းလာၾကသည္။



၎တို႔သည္ ရိုးရာ သစ္သားေလွေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ပီလီဒန္မ်ားကို အသံုးျပဳကာ ပင္လယ္ထဲ ငါးဖမ္းထြက္ၾကသည္။ ထိုေလွမ်ားသည္ လူ(၁၄)ဦးထိ လိုက္ပါ စီးနင္းႏိုင္ၾကသည္။ ကီဖာဟု အမည္ေပးထားၿပီး ဝါးရိုးတြင္ ဓားသြားတပ္ထားသည့္ မွိန္းလွံမ်ားသည္ ၎တို႔၏ အဓိက လက္နက္ျဖစ္သည္။ ကၽြမ္းက်င္မႈ ျပည့္ဝေနေသာ တံငါေယာက္်ားမ်ားသည္ ကီဖာမ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ေလွေပၚမွ ခုန္ခ်ရင္း သားေကာင္ျဖစ္ေသာ ေရေန တိရစာၦန္မ်ားအား ပစ္ခတ္ေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလွေပၚ ျပန္လာကာ ေနာက္ထပ္ လွံတစ္ေခ်ာင္းကို ထပ္ယူကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ တိုက္ခုိက္သည္။



အခ်ိဳ႕ေဝလငါးႀကီးမ်ား၏ အဆီျပင္သစ္ တစ္ေပထိ ထူေလ့ရွိေသာ္လည္း ထိုမွိန္းခ်က္မ်ားက အဆံုးထိ ေဖာက္ဝင္ႏိုင္သည္။ အသက္အႏၱရာယ္ အလြန္မ်ားေသာ ငါးဖမ္းမႈ ၿပီးဆံုး ေအာင္ျမင္ခ်ိန္တြင္ သားေကာင္ကို ကမ္းေျခထိ တရြတ္ဆြဲ ယူေဆာင္လာသည္။ အတန္ငယ္ေသးေသာ ငါးမန္းကဲ့သို႔ သားေကာင္မ်ားကိုမူ အပိုင္းအစအခ်ိဳ႕ ျဖတ္ေတာက္ကာ ေလွေပၚ သယ္ယူၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ငါးမန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ေဝလငါးမ်ားသည္ ထိုေလွေလးမ်ားကို စက္တပ္ ေရလႊာေလွ်ာစီး ဆိုင္ကယ္မ်ားထက္ပင္ ျမန္ေအာင္ တရြတ္ဆြဲေလ့ရွိရာ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အလုပ္မ်ိဳးဟု ညႊန္းဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။



ထုိ႔ေနာက္ ကမ္းေျခတြင္ အမဲဖ်က္ ခုတ္ထစ္ကာ ကိုယ္တာ အသီးသီး ေဝမွ်ယူၾကသည္။ ေဝလငါးမ်ားသည္ အိႏၵိယ သမုဒၵရာႏွင့္ ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာတို႔ကို ေမလမွ ေအာက္တိုဘာလအတြင္း ေရႊ႕ေျပာင္းေလ့ရွိရာ ထိုအခ်ိန္တြင္ လာမာလီရာ ရြာသားတို႔က လီဖာႏူးေခၚ ငါးဖမ္းရာသီကို သတ္မွတ္သည္။ ၎တို႔သည္ ေဝလငါး ေပါမ်ားေသာ ေရျပင္မ်ားတြင္ ယင္းသတၱဝါမ်ားကို သတ္ျဖတ္ျခင္းထက္ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းကာ ကမာၻလွည့္ ခရီးသည္မ်ားကို ဆြဲေဆာင္ ေခၚယူရန္ NGOအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ တိုက္တြန္းမႈကိုလည္း ဆန္႔က်င္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။



ရြာသား အမ်ားစုက မိမိတို႔သည္ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ရန္အတြက္ မျဖစ္မေန အမဲလိုက္ရမည္ဟု ခံယူထားသည္။ လတ္တေလာတြင္ စပမ္းေဝလငါးမ်ားႏွင့္ ေဝလငါးမန္းႀကီးမ်ားသည္ မ်ိုးသုဥ္းလုလု အေျခအေနႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီး ပင္လယ္ျပင္တြင္ ရွားပါးလာရာ လာမာလီရာ တံငါသည္တို႔၏ အာရံုသည္ အစြယ္ေငါေငါႏွင့္ ရန္လိုေသာ ငါးမန္းႀကီးမ်ား၊ လူႏွင့္ နီးစပ္ေသာ လင္းပိုင္မ်ားထံ ကူးေျပာင္း က်ေရာက္ေနေၾကာင္း သိရွိရသည္။ 

(Credit to - http://www.planet.com.mm)

ေအာင္ထြန္းဦး